пульхная карычневая кніжачка, там яшчэ на сёмай старонцы тоўсты адбітак пальца…
Лемюэль развёў рукамі, і тады яго матухна раптам пляснула сябе па лбе і усклікнула нібы злосна:
– А! Я, здаецца, здагадваюся, дзе яна! Сёй-той узяў яе і, у сваім рэпертуары, не палічыў патрэбным пакласці на месца. Молі! – закрычала яна.
Мая цётка Аўгуста лічыць, што крычыць з пакоя ў пакой толькі бедната (балазе, іх цеснае ўбогае жыллё гэтаму спрыяе). А добра выхаваныя арыстакраты пасылаюць за патрэбным чалавекам прыслугу ці, на крайні выпадак, кагосьці з малодшых сваякоў. Але матухна Лемюэля была, верагодна, процілеглага меркавання, і яе дзеці таксама, таму што з глыбінь дому данеслася звонкае:
– Чаго-о?
З хвіліну яны перакрыкваліся, а потым у гасціную ўляцела юная дзяўчына з вяснушкаватым мілавідным тварам. Штосьці адразу выклікала ў мяне прыязнасць да яе: ці то вяснушкі, якімі і я, як вядома, была багатая, ці то яе адкрыты погляд і ўсмешка, адрасаваная мне.
– Лем, ты калі прыйшоў? – загаласіла яна, кінуўшыся да брата ў абдымкі. – Я думала, ты сёння страшэнна заняты.
– Я раптам стаў страшэнна вольны, – важна адказаў Лем, абдымаючы дзяўчынку з перабольшана сур’ёзным выглядам. – Дэйсі, дазволь прадставіць табе, гэта мілае стварэнне – мая малодшая сястра Молі. Яна страшэнна хоча з табой пасябраваць, але я, – тут ён мне падміргнуў, – сказаў ёй, што ты вельмі строгіх правіл і не заводзіш сяброўства з усялякімі маляўкамі, я ж маю рацыю?
Не паспела я прыдумаць жарт у адказ (я тугадум, калі казаць адкрыта, геній «лесвічнага розуму»), як Молі ўжо горача абдымала мяне і цалавала спачатку ў адну шчаку, потым у другую.
– Лем так многа расказваў пра цябе! – паведаміла яна. – Я страшэнна рада!
– Молі, разявака, ты куды падзела прадзедаў карычневы нататнік? – строга спытала яе маці, але вачыма яна нібы абдымала і гладзіла сваю малодшанькую, добрую і прыгожую дзяўчынку, і зноўку мне стала крыху сумна, бо ніколі ніхто не глядзеў так на мяне.
– «Дзейсныя сродкі»? – Молі роўна такім жа, як маці, жэстам пляснула сябе па лбе і праз хвіліну вярнулася з карычневай патрапанай кніжкай. Пры гэтым выгляд у Молі быў трохі дзіўны. Дакладна гэтак жа выглядаў наш кот, калі яму ўдавалася выкрасці на кухні рыбку і ён быў вельмі задаволены сабой, але ў той жа час перажываў ды чакаў, калі злачынства выкрыецца і ён будзе адлуплены газетай па тоўстым азадку.
– Ну вось усё і вырашылася, – матухна Лема з ласкавай усмешкай працягнула мне кнігу. – Спадзяюся, ты знойдзеш там тое, што шукаеш, Дэйсі.
У гэта імгненне маё выхаванне часова кудысьці адлучылася. Драпежна і крыважэрна ўхапілася я за пульхны томік, дрыжачымі пальцамі прынялася яго гартаць. Старонкі там былі прастаўлены прыгожым акуратным почыркам. 81, 83, 85, 89, 91… Але дазвольце? 83, 85, 89? А дзе ж 87?
Я казала ўжо, што мне не шанцуе. Патрэбная старонка была выдрана. Дакладней, акуратна выразана лязом ці нажніцамі.
– О
