высачэзныя дзверы, гербы. З мяне пакеплівалі, але ў такіх месцах і мне хацелася выглядаць як мага болей шыкоўна, паважна. Сёння я не ведала, куды мы пойдзем, але нейкім шостым пачуццём адгадала, што трэба надзець белыя сандалі з залатымі спражкамі і доўгую пунсовую сукенку, падол якой развяваўся і напамінаў мяккую, пышную кветку.
Арынін падыход быў прынцыпова іншым. Зараз яна сядзела ў бандане, брыджах, майцы і зручных адкрытых красоўках. Яна лічыла, што ва ўмовах турыстычнага падарожжа галоўнае – мабільнасць і трываласць, а нездаровае эстэцтва да дабра не даводзіць. Што я на сабе і прачула, калі жорстка спаліла плечы на летнім шпацыры ў Вене, апрануўшы эфектную адкрытую сукенку.
– Так якім чынам? Грант, кажаш, далі?
– Умгу. Я цяпер грантасос.
– Ачмурэць проста. А што за тэма, што за…
– Ой, ды тая ж тэорыя камунікацыі, культурныя ўсялякія фішкі. Заадно тут канферэнцыя перакладніцкая, я і на яе вырашыла зматацца.
– Нішто сабе, дык ты даклад будзеш чытаць альбо некага перакладаць?
– Не паверыш, і тое, і другое! Зараз ужо і не радая, што гэтулькі на сябе ўзяла.
– О та-ак…
– Ну, а наагул – тут будуць італьянцы, немцы, шведаў нават парачка. Хоць як яны тут ад спякоты не здохнуць?
– Ой, не нагаворвай, нармальны тут клімат.
У адказ скептычнае чмыханне – і настолькі ж скептычнае маўчанне пры жаванні блінца з пячоначным мусам. Гэта адзін з пунктаў, па якім мы з Арынай разыходзімся. Яна спякоту цярпець не можа, а я проста абажаю – вядома, у разумных межах, але да такой ступені, што Сан-Марціна здаецца мне раем на зямлі.
Пасля абеду мы адправіліся ўсё ж пахадзіць па палацы, змяшаўшыся з групкамі людзей, якія перацякалі з залы ў залу, з паверха на паверх. Мы разам з імі слухалі цьмяна вядомыя фразы экскурсаводаў, разглядалі карціны, люстэркі і статуэткі, лавілі нечыя рэплікі, дый самі паволі гутарылі.
– Ну, а ты так і не расказала, што тут робіш.
Летась мы былі тут праездам падчас адной з гэтых утомных аўтобусных экскурсій у стылі «галопам па Еўропах». Але гэтым разам…
– Ды я тут па розных пытаннях: продаж карцін, купіць сёе-тое і з гэтым італьянцам сустрэцца, які маю калекцыю ў стылі мілітары выклікаўся на паказы выводзіць і піярыць… І сваякам ізноў жа сёе-тое перадаць ды ад іх забраць – бедная мая валізка, не ведаю, як яна зачыніцца.
– Ого, ну ты таксама дзелавая кілбаса.
– Так. Неяк так.
Я заўважыла, што людзі тут больш падобныя не да турыстаў, а да запрошаных на раўт ці канферэнцыю.
– Так тут насамрэч усё і будзе праходзіць. Сёння, бачу, народ прыйшоў пацікавіцца. О, я вунь таго шведа ведаю! Hej, Ulle![4]
З камунікацыяй у Арыны не толькі ў плане тэорыі, але і на практыцы заўсёды было лепш, чым у мяне – я б яшчэ пару хвілін стаяла, каб набрацца адвагі.
Мы падышлі да высокага сухарлявага
Прывітанне, Уле! (шв.)
