style="font-size:15px;"> – Што гэта такое? – разгублена запытаў плантатар, ахоплены страхам. – Нам пагражае небяспека?
– Так. Я не чакаў гэтага, калі пакінуў вас. Толькі даехаўшы да ракі, я ўбачыў грозныя прыметы.
– Чаго, сэр?
– Норда.
– Вы так называеце буру?
– Так.
– Я ніколі не чуў, каб норд быў небяспечны – хіба толькі караблям на моры, – умяшаўся Калхаўн. – Я, канешне, ведаю, што ён нясе з сабой пранізлівы холад, але…
– He толькі холад, сэр. Ён прынясе нешта горшае, калі вы не паспяшаецеся схавацца ад яго… Містэр Пойндэкстэр, – звярнуўся коннік да плантатара нецярпліва і настойліва, – вы і ўсе вашы людзі ў небяспецы. Норд не заўсёды бывае страшны, але гэты… Гляньце! Вы бачыце гэтыя чорныя смерчы?
– Мы глядзім на іх і не можам зразумець, што гэта такое…
– Гэта вестуны буры, і самі па сабе яны не страшныя. Але глядзіце вунь туды… Ці бачыце вы гэту чорную хмару, што завалакла неба?.. Вось чаго вам трэба баяцца! Я не хачу палохаць вас, але павінен сказаць, што яна нясе з сабой смерць. Яна рухаецца сюды. Выратаванне толькі ў хуткасці. Паспяшайцеся, a то будзе позна. Праз дзесяць хвілін яна будзе тут – і тады… Хутчэй, сэр, прашу вас! Загадайце вашым вазніцам паганяць з усіх сіл. Само неба загадвае вам!
Падпарадкоўваючыся гэтым настойлівым патрабаванням, плантатар аддаў распараджэнне рухацца і гнаць абоз з як мага большай скорасцю.
Жах, які ахапіў як жывёл, так і вазніцаў, зрабіў непатрэбным умяшанне пуг.
Карэта і коннікі па-ранейшаму ехалі наперадзе. Незнаёмец трымаўся ззаду, як бы ахоўваючы караван.
Час ад часу ён нацягваў павады, азіраўся і кожны раз праяўляў усё большую трывогу.
Заўважыўшы гэта, плантатар пад’ехаў да яго і спытаў:
– Небяспека яшчэ не мінула?
– На жаль, не магу вам сказаць нічога суцяшальнага. Я разлічваў, што вецер зменіць напрамак.
– Вецер? Я не заўважаю ніякага ветру.
– He тут. Вунь там страшэнны ўраган, і ён нясецца прама на нас… Божа мой, ён набліжаецца з неверагоднай хуткасцю! Наўрад ці мы паспеем перасячы выпаленую прэрыю…
– Што ж рабіць? – усклікнуў плантатар у жаху.
– Ці нельга заставіць вашых мулаў бегчы яшчэ хутчэй?
– He, яны і так ужо выбіваюцца з сіл.
– У такім выпадку я баюся, што ўраган дагоніць нас…
Выказаўшы гэта змрочнае меркаванне, коннік азірнуўся яшчэ раз і паглядзеў на чорныя смерчы, як бы вызначаючы хуткасць іх руху.
Складкі, што абазначыліся вакол яго рота, выдалі нешта больш сур’ёзнае, чым незадаволенасць.
– Так, ужо позна! – усклікнуў ён, раптоўна спыніўшы свае назіранні.– Яны рухаюцца хутчэй за нас, намнога хутчэй… Няма надзеі ўцячы ад іх!
– Божа мой, сэр! Хіба небяспека такая вялікая? Няўжо мы не можам нічога зрабіць, каб пазбегнуць яе? – спытаў плантатар.
Незнаёмец
