чырвоных яблыкаў, для пачастунку. Шкадую, што не пакаштавала.
Падыходжу да школы, гляджу – на прыпынку тусуецца Мацільдзін прыяцель Франк і сама Мацільда сядзіць аўтобуса чакае. Эх, думаю, зноў кудысьці суседка навастрылася, давядзецца мне ўсё ж самой смецце выносіць, бо неяк несумленна пакідаць яго тым, хто за намі дзяжурыць.
Пасля абеду выходжу са смеццевымі пакетамі з інтэрната і нос у нос сутыкаюся з Мацільдай. Яна сумелася. Я кажу:
– Там яшчэ адзін мех смецця ляжыць. І ты ж яшчэ можаш у калідоры прыбрацца.
Як Мацільда прыбіралася, я не сачыла, пайшла зададзены назаўтра раздзел рамана дачытваць. Але паспела заўважыць, што яна пыласосіла ў калідоры. Меха са смеццем таксама няма, і туалетную паперу, якая скончылася, нехта невядомы – зуб не дам, што Мацільда – заправіў. З горам папалам падзяжурылі. Наступнае дзяжурства толькі праз тры тыдні.
Увечары я насалоджваюся спакоем і ляжу ў ложку, а Мацільда паскакала ў Стакгольм у кіно.
Дарэчы, калі Увэ ласкава зрабіў для мяне кароткую экскурсію па Яблычным горадзе і звазіў да крамы, больш за ўсё хваліў ён мясцовы кінатэатр, “лепей за які няма ва ўсёй Швецыі”. “А праграма там якая цудоўная!” – казаў Увэ. На тым жа тыдні Ніна схадзіла ў той кінатэатр з дачкой на мульцік і потым смяялася з майго пераказу водгукаў Увэ, бо кінатэатр зусім маленькі, амаль цацачны, а больш нічога ў ім незвычайнага няма. Потым высветлілася, што Увэ нехта накшталт прэс-сакратара гэтай кіношкі. Як-небудзь трэба і мне наведаць гэты найлепшы ў Швецыі кінатэатр.
22
На геаграфіі Зэйн распавядаў, што вада бярэцца з неба, а, каб з’явілася вада на Марсе, там трэба ўзарваць бомбу ці ракету. Усе рагаталі. Зэйн мала ведае пра свет і кепска адукаваны, хоць выхваляецца, нібыта ў свае дваццаць ведае ўсё і спрабаваў усё. То ён расказвае, што багаты і купляў новыя машыны ў Сірыі, то ўсплывае, што яму даводзілася працаваць на зусім простых працах. Тунтэматон ён пахваляўся, нібы жыў з прэзідэнцкай сям’ёй. Але яна кажа, што калі людзі багатыя, то і ў Сірыі аддаюць дзяцей вучыцца ў прыстойныя школы, і не можа быць, каб дзіця з багатай сям’і мела такую кепскую адукацыю.
Ясмін і Сулаф толькі падзіўляюцца яго выказванням. Неяк Зэйн сказаў, што калі ў Сірыі дзецям спаўняецца пяць, то яны ўжо дастаткова самастойныя, і ў іх мацерак вызваляецца процьма часу, каб займацца чым заўгодна: хоць забаўляцца, хоць вучыцца, хоць прысвячаць сябе кар’еры. А Ясмін і Сулаф і ёсць тыя сірыйскія маці, у адной – чацвёра, у другой – трое дзяцей.
– Што ты мянціш? Ты ж ні халеры не ведаеш, пра тое, як быць маткай у Сірыі!
Неяк мы мусілі адказваць на пытанні, раздадзеныя выпадковым чынам. Зэйну выпала: “Калі б вы сустрэлі вядомую асобу, хто б гэта быў і што б вы ёй сказалі?” Зэйн адказаў, што гэта быў бы прэзідэнт Сірыі і што ён бы таму сказаў “дзякуй”.
– За што б ты яму дзякаваў? – спытала нашая куратарка Марта.
– За ўсё, што ён робіць.
Марта не стала ўдакладняць.
Зэйну
