як струны. Калі за кулісамі хтосьці скажа што-небудзь не тое, я за свае паводзіны не адказваю! Хоць бы ніхто ў душу не лез…»
Вось і апошні, трэці званок. Яшчэ некалькі хвілін – і пачатак! Вядоўца ўжо выйшла на сцэну. Шум у зале спакваля аціх. Стоячы за кулісамі, Надзя не бачыць, а па гуках здагадваецца, што адбываецца на сцэне. Аб’яўляюць першыя нумары. Называюць выканаўцаў. Спачатку – аркестр, потым – дырыжора, потым – яе. Апладысменты. Яе выхад!
– Надзея Аляксандраўна, з Богам! – шэпча на вуха Ірачка.
«Царыца Нябесная, дапамажы! Каб канцэрт атрымаўся ўдалым. Каб я развіталася з ім назаўсёды…» – Надзя незаўважна перахрысцілася. Зрабіць некалькі крокаў, якія аддзяляюць закуліссе ад сцэны, – усё роўна, што сігануць у палонку з ледзяной вадой.
«Юпітары» слепяць вочы. Ніхто ў зале не павінен здагадацца, што ёй страшна. Яна ўсміхаецца, шчыра і радасна. Сапраўды, сустрэчы з гледачом яна чакае. Усмешка – гледачам, усмешка – дырыжору…
У зале ўсталявалася цішыня. Аркестр зайграў уступ першага раманса. Потым сцішыўся, амаль спыніўся, каб падхапіць і ўплесці ў свой узорысты, вытанчаны малюнак моцны і глыбокі голас артысткі. Узняўшы вочы ў бок высокіх скляпенняў храма, якія патаналі ў цемры, туды, дзе таямніча і грозна паблісквалі медна-залацістыя трубы аргана, Надзя заспявала…
Цяпер, апынуўшыся ў стыхіі музыкі, нібы птушка ў паветры, яна нарэшце адчула сябе зусім вольнай. Вызваленай. Усе душэўныя пакуты, усё, што прыгнятала і непакоіла, адышло, адпусціла і існавала недзе асобна. Плынь музыкі надзейна яе абараняла.
Так амаль заўжды атрымлівалася, што канцэртная зала аказвалася для Надзі месцам споведзі. Мо таму, што яе любімыя канцэртныя залы ў розных гарадах і краінах часцей за ўсё размяшчаліся ў былых ці цяперашніх культавых будынках, прызначаных для малітвы і споведзі. Спяваючы вакальныя сачыненні розных аўтараў і з розных эпох, яна спявала нібы пра сябе: пра ўласнае жыццё і пачуцці, пра страхі і сумненні, чаканне, трапяткую радасць і неадольнае гора. I зноў пра надзею, якая заўсёды застаецца ў чалавечым сэрцы.
Калі яна спявала рамансы на вершы Сапфо, Блока і Лоркі, да вакалісткі раз-пораз прыходзіла містычнае адчуванне, што не Сапфо, не Блок і не Лорка прыдумалі тыя радкі. Яны акрэсленыя і сфармуляваныя вышэйшым духам. І існавалі самастойна ў гукавым, спеўным космасе вакол Зямлі, а потым былі пачуты чулымі аўтарамі. А цяпер тыя вершы існуюць незалежна ад тых, хто іх занатаваў. Існуюць як дасканалая мастацкая форма, у якую спявак можа пераліць уласныя эмоцыі.
З першымі тактамі вакальнага цыклу, пачуўшы нібы ўпершыню тую музыку, з якой было звязана ў яе столькі ўспамінаў, Надзя чамусьці згадала іх з Маэстра сустрэчы. Карціны паўставалі так ярка, што яна не бачыла перад сабой ні глядзельнай залы, ні твараў слухачоў, а акампанемент і інструментальныя пройгрышы хутчэй адчувала. Тое трызненне на яве доўжылася ўвесь час, пакуль гучала музыка.
Летняя раніца, далёкія лугі на супрацьлеглым беразе рэчкі, стракатанне конікаў у траве, водар скошанага сена
