няхутка выйдзе на волю. Для моцнай душы вязніца – як цяжкі вірус для цела: калі перахварэеш, то станешся яшчэ мацнейшым. Гарантыяў няма, але спадзеў застаецца.
26
Прагрэсіі: Месяц у 12 доме, у Ільве
Калі вы хочаце атрымаць уяўленне пра пекла на зямлі, зазірніце ў ясельную групу садочка недзе ў першыя дні верасня. Там вы пабачыце паўтара дзясятка двухгодак, якія нон-стоп крычаць, плачуць, лезуць куды не трэба, падаюць і набіваюць сабе гузакі. Утаймаваць гармідар намагаюцца некалькі дарослых – выхавацелька, нянечка, а таксама ўсе, хто цяпер вольны, каб пагрымець бразготкамі, памыць новую партыю брудных гаршчкоў і распрануць малых на сон.
Псіхолаг аўтаматам трапляе ў гэтую каманду хуткага рэагавання. Вераніка лётае то з гаршчком, то з рондалем супу, то з абсіканымі майткамі, не ведаючы, ля якой з шафаў іх пакінуць. І шапоча: «Ненавіджу, ненавіджу, ненавіджу».
Пераразмеркавалі яе ў адзін з мінскіх садочкаў, і вось ужо амаль два месяцы, як Вераніка штораніцы выходзіць з дому і просіць справядлівы сусвет паслаць ёй застуду з тэмпературай хоць бы 37,2, каб толькі на тыдзень адпачыць ад пекла.
«Ненавіджу», – шапоча яна, сядаючы ў тралейбус, які вязе яе ад «Інстытута культуры» да чорта на рогі ў Курасоўшчыну.
Курасоўшчына апаноўвае адразу, яшчэ да прыходу ў садочак. Тут суцэльнае адчуванне вёскі: дзядзька выгульвае сабаку і не адклікае яго, калі той кідаецца з абдымкамі і пацалункамі да выпадковых мінакоў. Вераніка ненавідзіць сабак.
Купкі цалкам сабе вясковых кабетаў з прыродным беларускім вымаўленнем сакавітай трасянкаю абмяркоўваюць цэны ў «Еўраопце». На рынку, што побач з лякарняй, тыя самыя цёткі набываюць сабе сукенкі «на выхад».
Ейныя новыя калегі абмяркоўваюць моду з рынку. Тут ужо ў трыццаць гадоў прынята лічыць, колькі табе засталося да пенсіі, бо ў гэтым веку ўсе мэты дасягнутыя і няма пра што марыць: ёсць і муж, і дзеці, і грады ў вёсцы, і пяць кіляў сала на таліі, якія вывальваюцца з джынсаў.
Джынсы, вядома ж, набытыя на тым самым рынку.
Калі Вераніка ідзе вуліцай на прыпынак, ёй падаецца, што ўсе азіраюцца – нетутэйшая. Яна вучыцца імкліва прамінаць тыя паўкіламетра. Палову дарогі да «Інстытута культуры» яна наструненая, рыхтык каралеўна, што ўцякае з зачараванага лесу, і толькі калі тралейбус спыняецца на Караткевіча, Вераніка выдыхае: зноў у горадзе.
Яна ўжо мае мужа, і калегі ледзь не з першага дня даймаюць пытаннямі пра дэкрэт.
«Ненавіджу, ненавіджу, ненавіджу».
Рома і Наста не ўмеюць размаўляць. Рома б’ецца галавой аб сценку, а Наста кідае цацкі.
– Вы псіхолаг, зрабіце што-небудзь! – кажа ёй начальніца, калі Вераніка зноў шукае магчымасці не заставацца сам-насам з Ромам ці Настай, а бяжыць мыць посуд. – Як так можна, вы ж прыйшлі да дзяцей! Вы жанчына!
«Я не прасілася да дзяцей, мяне змусілі з імі працаваць. Ненавіджу, ненавіджу, ненавіджу».
У трынаццаць гадоў Вераніка марыла, што ў
