Twierdza Boga. Louis de Wohl

      Piotr powoli powracał do zdrowia. Po kilku tygodniach jego organizm częściowo odzyskał sprawność, dzięki czemu chłopiec mógł wstać z łóżka i poruszać się kuśtykając. Zachowywał się jednak nieśmiało, z zaskakującą rezerwą.

      Boecjusz postanowił porozmawiać z nim w cztery oczy, z miłością i bez ogródek.

      – Piotrze, postąpiłeś wyjątkowo nierozważnie. Twoje zachowanie mogło się okazać śmiertelnie niebezpieczne dla nas wszystkich. Nie słyszałeś, co mówił senator Albinus? Pomijając wszystko inne, twój czyn był zły. Nikomu z nas nie wolno zabijać, chyba że toczy się wojna.

      – Właśnie teraz toczy się wojna – zauważył chłopiec.

      – Nie, nieprawda. Wojnę należy wypowiedzieć... – Boecjusz umilkł. Kto w Italii mógłby wypowiedzieć wojnę człowiekowi, który jest prawowitym władcą kraju? – Nie wolno nam samodzielnie brać się do ustalania i egzekwowania prawa – kontynuował. – Nawet gdyby król był tyranem, za którego go uważasz... Los zamachowców, atakujących tyranów, nigdy nie był godny pozazdroszczenia, nawet jeśli udało im się zrealizować krwawe plany. Rzym nie okazał wdzięczności Brutusowi i Kasjuszowi za zamordowanie Cezara. Zabójcy Domicjana oraz innych cesarzy zostali straceni szybko i surowo.

      Chłopiec milczał ponuro. Boecjusz zaczął się zastanawiać, czy słusznie unika zasadniczego problemu. Być może powinien wyjaśnić podopiecznemu, że kobiety, nawet wybitne i szlachetnie urodzone, w sprawach politycznych często kierują się emocjami, zamiast rozsądkiem i dlatego nie należy ślepo ufać ich osądom. Senator nie potrafił jednak przemówić do chłopca w taki sposób. Te słowa nie wydawały się trafne. Może Piotr sam się czegoś domyślał... Wyglądało na to, że unika towarzystwa Rustycjany i zbywa ją półsłówkami, podobnie jak wszystkich innych. Wcześniej zachowywał się zupełnie inaczej. Chyba najlepszym rozwiązaniem było zostawienie chłopca w spokoju, aby sam odzyskał równowagę. Przez pewien czas będzie się dąsał, ale gdy mu przejdzie, sytuacja wróci do normy. Boecjusz żałował, że nie może poświęcić dziecku dostatecznie dużo czasu. Stary tutor, Farykles, był łagodnym mężczyzną w podeszłym wieku, człowiekiem wysokiej kultury, podobnie jak wielu innych greckich niewolników, lecz chłopiec potrzebował innego towarzystwa. Brakowało mu rówieśników, a najlepiej zrobiłoby mu zaprzyjaźnienie się z nieco starszym mężczyzną, który miałby na niego korzystny wpływ.

      W ten sposób Boecjusz wpadł na pomysł, aby posłać po Gordianusa. Wielebny starzec przybył i z uwagą wysłuchał senatora.

      – Może uda mi się przekonać Benedykta – orzekł. – Ale nie mogę mieć pewności. Ten młodzieniec ma niezależny umysł i silną wolę.

      – Po prostu jest uparty.

      – Ani trochę – zaprzeczył Gordianus. – On dąży do jakieś celu... Szczerze mówiąc, nie wiem jakiego. Nawet nie mam pewności, czy dobrze go oceniam, ale dostrzegam, że konsekwentnie porusza się wyznaczonym szlakiem...

      – Przyjacielu, w porównaniu z tobą delficka wyrocznia była kwintesencją rzeczowości.

      – To dlatego, że nie mam sprecyzowanej opinii o Benedykcie.

      – Zauważyłem, Gordianusie!

      Starzec uśmiechnął się pogodnie.

      – Tak czy owak, Benedykt ogromnie pragnie spełnić swoje zamierzenia. Czuję to i wiem, że nie zgodzi się na nic, co mogłoby uniemożliwić mu spełnienie zamierzeń. Pamiętasz, jak odmówił przyjęcia od ciebie jakiegokolwiek wsparcia? Mimo wszystko, chyba jednak potrafiłbym go przekonać, że kształcenie małego Piotra dobrze zrobiłoby im obu.

      – Zatem go przekonaj. Polubiłem tego człowieka. Jest w nim otwartość, szczerość. Powiedziałbym, że to wyjątkowy umysł. Gdyby zechciał, wysoko by ze mną zaszedł.

      – Nie zechce – zapewnił Gordianus rozmówcę. – Pójdzie własną drogą i tylko Bóg jeden wie, którędy ona przebiegnie. Nie zdołasz go nic nauczyć, możesz tylko wyłożyć przed nim własne myśli, niczym sprzedawca kram, on je kupi lub nie. W rozmowie z nim nigdy nie musisz nic powtarzać. Zanim go poznałem byłem pewien, że Agapetus to najinteligentniejszy znany mi młodzieniec. Nie jestem już tego taki pewien, choć to mój syn. Benedykt potrafi zadawać wyjątkowo zaskakujące pytania. W ubiegłym tygodniu chciał wiedzieć, jak można zadowolić Boga na śliskiej nawierzchni.

      – Co on przez to rozumie?

      – Najwyraźniej uważa, że cały świat wokół niego jest osadzony na śliskiej nawierzchni, na której wszystko się porusza i nic nie jest unieruchomione.

      – Archimedesowa myśl – uśmiechnął się Boecjusz. – Dajcie mi punkt oparcia, a poruszę Ziemię.

      – Jeśli się głębiej zastanowić, to słowa Benedykta są całkowitym przeciwieństwem idei Archimedesa – zaprotestował Gordianus. – Nasz młodzieniec ma już swój punkt oparcia. Jest nim Bóg. Poza tym nie zamierza nic poruszać. Pragnie stanąć twardo na ziemi i odkrywa, że w istniejących warunkach nie jest to możliwe.

      Boecjusz się roześmiał.

      – Przyjdzie dzień, w którym się zakocha, a wówczas wszystko dookoła zacznie wyglądać inaczej.

      – To zdarzenie mogłoby go poruszyć – przyznał Gordianus. – Póki co jednak nic podobnego się nie zdarzyło. Przekażę ci jego decyzję.

      Ku lekkiemu zaskoczeniu Gordianusa, Benedykt przyjął propozycję i od tamtej pory zjawiał się każdego popołudnia, aby dbać o edukację Piotra.