Kobiety niepokorne. Отсутствует

Скачать книгу

z perspektywy kogoś drugiego jest bowiem typowo polityczne.

      Według Sokratesa najważniejszą rzeczą dla tego, kto wypowiada własną opinię, jest bycie w zgodzie z sobą, niezaprzeczanie sobie i niewypowiadanie sprzecznych myśli. Lęk przed sprzecznością wynika stąd, że każdy z nas jest jednostką, może ze sobą rozmawiać jakby był dwiema osobami. Ponieważ jestem jako człowiek dwojgiem w jednym, mogę doświadczać także obecności przyjaciela jako drugiego „ja”. Zdolność mówienia i fakt ludzkiej wielości są zatem ze sobą powiązane. Używamy słów by się porozumieć z innymi, ale rozmawiając żyjemy także z samymi sobą229. Żyję nie tylko razem z innymi jako jedność, ale także z samym sobą. Ludzka wielość nie może więc być całkowicie unieważniona, a „filozoficzna ucieczka w samotność zawsze pozostaje iluzją”, myślenie ma bowiem zawsze charakter dialogu między dwojgiem w jednym230.

      Czy zatem teoretyczkę postulującą namiętne myślenie i namiętne działanie oparte na wielości i różnorodności ludzi pozostających we wspólnej przestrzeni, jaką jest polityka, określać można jako jednoznacznie genderowo nieprzychylną?

Bibliografia

      Adler L., Śladami Hannah Arendt, Wydawnictwo Książkowe „Twój Styl”, Warszawa 2008.

      Arendt H., Kondycja ludzka, Aletheia, Warszawa 2000.

      Arendt H., Korzenie totalitaryzmu, Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2008.

      Arendt H., Myślenie, Czytelnik, Warszawa 2002.

      Arendt H., Osiemdziesięcioletni Heidegger, Znak, Poznań 1974.

      Arendt H., Polityka jako obietnica, Wydawnictwo Prószyński i S-ka, Warszawa 2005.

      Arystoteles, Polityka, PWN, Warszawa 1964.

      Benhabib S., Feminist theory and Hannah Arendt’s concept of public space, „History of the Human Science” 1993, vol. 6, No. 2.

      Benhabib S., Hannah Arendt and the Redemptive Power of Narrative, „Social Research” 1990, vol. 57 no 1.

      Benhabib S., Trzy modele przestrzeni publicznej, „Krytyka Polityczna” 2003, nr 3.

      Bernauer J., The Faith of Hannah Arendt: Amor Mundi and its Critque – Assimilation of Religious Experience, [w:] J. Bernauer (ed.), Amor mundi, Martinus Nijhoff, Dordrecht 1987.

      Heller W., Hannah Arendt: Źródła pluralizmu politycznego, Wydawnictwo im. Adama Mickiewicza, Poznań 2000.

      Конец ознакомительного фрагмента.

      Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

      Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

      Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.

      1

      I. Filipiak, Fun Home, czyli żałoba po nieobecności, wstęp do: Alison Bechdel, Fun Home, Timof i Cisi Wspólnicy, 2008.

      2

      E. Kołodziej, Dzieje Polonii w zarysie 1918–1939, Książka i Wiedza, Warszawa 1991, s. 133.

      3

      Dotarłam do życiorysów, wspomnień, ankiet oraz podań ponad 100 kobiet, które we Francji związane były z różnymi organizacjami lewicowymi, zarówno jako zwykłe członkinie, jak i pierwszoplanowe działaczki, a po wojnie powróciły do Polski.

      4

      Zob. J. Mossuz-Lavau, H. Rey, Les Fronts Populaires, Casterman, Paris 1994.

      5

      A. Paczkowski, Prasa i społeczność polska we Francji 1920–1940, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1979, s. 61.

      6

      Związek Polskich Robotniczych Stowarzyszeń Oświatowych „Oświatówka” powstał w 1926 r. z inicjatywy Polskich Grup Francuskiej Partii Komunistycznej w celu scentralizowania i rozszerzenia pracy kulturalno-oświatowej. Zadaniem oświatówki było organizowanie czytelni, odczytów, pogadanek i kółek amatorskich teatrów, chórów, zespołów tanecznych.

      7

      Polskie Grupy Językowe Francuskiej Partii Komunistycznej – narodowa sekcja polska FPK.

      8

      T. Szarota, V – jak zwycięstwo. Symbole, znaki i demonstracje patriotyczne walczącej Europy 1939–1945, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1994, s. 119–120.

      9

      Z. Girzyński, Francuska partia komunistyczna i jej rola w pierwszych latach IV Republiki Francuskiej, „Czasy Nowożytne” 2000, t. IX(X), s. 13, J. Holzer, Komunizm w Europie. Dzieje ruchu i systemu władzy, Znak, Warszawa 2000, s. 52.

      10

      W pamięci mieszkańców silenie zapisały się wcześniejsze okupacje niemieckie z lat 1870, 1914–1918. J. Blanc, Stosunek francuskiej opinii publicznej do okupanta (1940–1941): silne nastroje antyniemieckie, anglofilstwo i pierwsze oznaki sprzeciwu w okupowanej Francji, [w:] W. Grabowski (red.), Okupowana Europa. Podobieństwa i różnice, Wydawnictwo IPN, Warszawa 2014, s. 58.

      11

      J.-M. Fossier, Mai-Juin 1941: Première grande grève des mineurs…, il fallat le faire!, „Cahiers du Communisme”, juillet-août 1991, s. 80.

      12

      Émilienne Mopty – (1907–1943) działaczka komunistyczna, członkini ruchu oporu. Za udział w strajkach górniczych w Pas-de-Calais oraz w akcjach lokalnej partyzantki, m.in. atak na pluton egzekucyjny, została aresztowana i skazana na karę śmierci przez dekapitację.

      13

      J-M.

Скачать книгу