winda się wznosiła, miała wrażenie, że pogrąża się w czarnym wirze. Tato! W myślach wyciągała do niego rękę. Przez chwilę, w oazie swych wspomnień, była znowu razem z nim. Miała dziewięć lat i staczała się ze wzgórza porośniętego szarotkami, a nad jej głową wirowało szwajcarskie słońce.
Tato! Tato!
Leonardo Vetra, rozpromieniony, śmiał się gdzieś za jej plecami.
– O co chodzi, aniołku?
– Tato! – chichotała, ciaśniej przytulając się do niego. – Zapytaj mnie, co jest materią.
– Kotku, a czy ty w ogóle wiesz, co to jest materia?
– Po prostu mnie zapytaj!
Wzruszył ramionami.
– Co to jest materia?
– Wszystko jest materią! – wykrzyknęła triumfalnie. – Skały! Drzewa! Atomy! Nawet mrówkojady! Wszystko jest materią!
Roześmiał się.
– Mój mały Einstein.
Zmarszczyła brwi.
– Ma głupie włosy. Widziałam jego zdjęcie.
– Ale za to mądrą głowę. Mówiłem ci, co udowodnił, prawda?
Jej oczy rozszerzyły się w żartobliwym przerażeniu.
– Tato! Nie! Obiecałeś!
– E równa się em ce kwadrat! – Połaskotał ją. – E równa się em ce kwadrat!
– Żadnej matematyki! Mówiłam ci, że jej nienawidzę!
– Całe szczęście, że jej nie znosisz, gdyż dziewczynkom nawet nie wolno zajmować się matematyką.
Vittoria znieruchomiała.
– Nie?
– Oczywiście, że nie. Wszyscy o tym wiedzą. Dziewczynki bawią się lalkami, a chłopcy zajmują się matematyką. Żadnej matematyki dla dziewczynek. W zasadzie nawet nie wolno mi rozmawiać z małymi dziewczynkami o matematyce.
– Co? Ale to niesprawiedliwe!
– Zasady są zasadami. Absolutnie żadnej matematyki dla małych dziewczynek.
Twarz Vittorii przybrała przerażony wyraz.
– Ale lalki są nudne!
– Przykro mi – odparł. – Mógłbym ci opowiedzieć o matematyce, ale gdyby mnie przyłapali… – Rozejrzał się nerwowo po okolicznych pustych wzgórzach.
Vittoria podążyła wzrokiem za jego spojrzeniem.
– W porządku – szepnęła – to powiedz mi cichutko.
Szarpnięcie windy wyrwało ją gwałtownie z zamyślenia. Otworzyła oczy. Ojciec zniknął.
Znowu dopadła ją rzeczywistość, ściskając serce lodowatą obręczą. Spojrzała na Langdona. Szczera troska w jego oczach nasunęła jej na myśl skojarzenie z aniołem stróżem, szczególnie w porównaniu z chłodem roztaczanym przez Kohlera.
Jednak po chwili już tylko jedna myśl nieubłaganie kołatała jej w głowie z niesłabnącą siłą.
Gdzie jest antymateria?
Za chwilę miała poznać przerażającą odpowiedź.
Rozdział 30
„Maximilian Kohler jest uprzejmie proszony o natychmiastowy kontakt ze swoim biurem”.
Jaskrawe słońce oślepiło Langdona, gdy drzwi windy rozsunęły się w głównym atrium. Zanim przebrzmiało echo rozlegającego się z głośników komunikatu, odezwały się wszystkie urządzenia zamontowane na wózku inwalidzkim Kohlera. Pager, telefon i skrzynka odbiorcza poczty elektronicznej sygnalizowały, że mają dla niego wiadomości. Kohler popatrzył oszołomiony na migające światełka.
„Dyrektorze Kohler. Proszę zadzwonić do swojego biura”.
Dźwięk własnego nazwiska dobiegający z głośnika najwyraźniej zaskoczył Kohlera.
Popatrzył w górę ze złością, która jednak niemal natychmiast przerodziła się w niepokój. Zarówno Langdon, jak i Vittoria przechwycili jego spojrzenie. Cała trójka znieruchomiała na chwilę i w tym momencie panujące między nimi napięcie jakby zostało wymazane i zastąpione przez jednoczące ich przeczucie katastrofy.
Kohler wyjął telefon komórkowy z uchwytu. Wybrał numer i zwalczył kolejny atak kaszlu. Vittoria i Langdon czekali.
– Mówi… dyrektor Kohler – odezwał się świszczącym głosem. – Tak? Byłem pod ziemią, poza zasięgiem. – Przez chwilę słuchał i widzieli, jak rozszerzają mu się oczy. – Kto? Tak, przełącz. – Chwila ciszy. – Halo? Mówi Maximilian Kohler, dyrektor CERN-u. Z kim rozmawiam?
Vittoria i Langdon obserwowali go w milczeniu, gdy słuchał rozmówcy.
– Nie powinniśmy rozmawiać o tym przez telefon – powiedział w końcu. – Natychmiast tam przyjeżdżam. – Znowu zaczął kaszleć. – Proszę na mnie czekać… na lotnisku Leonarda da Vinci. Za czterdzieści minut. – Z trudem łapał oddech i po chwili dopadł go kolejny atak kaszlu, tak że ledwie udało mu się wykrztusić dalsze słowa: – Proszę natychmiast ustalić, gdzie jest pojemnik… już jadę. – Wyłączył telefon.
Vittoria podbiegła do niego, ale nie mógł już mówić. Szybko wyciągnęła swój telefon i wybrała numer znajdującego się na terenie ośrodka szpitala. Langdon czuł się jak statek płynący na skraju sztormu, miotany falą, ale na marginesie wydarzeń.
„Proszę na mnie czekać… na lotnisku Leonarda da Vinci”, kołatały mu w głowie słowa Kohlera.
Niewyraźne cienie, które przez cały ranek dręczyły jego umysł, w jednej chwili przerodziły się w ostry obraz. Kiedy stał kompletnie zagubiony, poczuł nagle, jak coś się przed nim otwiera… zupełnie jakby właśnie została przełamana jakaś mistyczna bariera. Ambigram. Zamordowany ksiądz naukowiec. Antymateria. A teraz… cel. Lotnisko Leonarda da Vinci mogło oznaczać tylko jedno. W chwili olśnienia Langdon zrozumiał, że właśnie przekroczył pewien próg. Uwierzył.
Pięć kiloton. Niechaj się stanie światłość.
Przez hol biegli ku nim dwaj sanitariusze w białych fartuchach. Uklękli przy Kohlerze i nałożyli mu na twarz maskę tlenową. Przechodzący przez atrium naukowcy zatrzymywali się i stali w pewnej odległości.
Kohler wykonał dwa głębokie wdechy, odsunął maskę i nadal ciężko oddychając, poszukał wzrokiem Langdona i Vittorii.
– Rzym
