พวกเขาต้องการอยู่ในสมรภูมิมากกว่ากินเลี้ยงอยู่ในที่ร่ม เช่นเดียวกับเธอ เธอรู้สึกได้ว่าคนเหล่านี้คือคนของเธออย่างแท้จริง
คนของพ่อเธออีกกลุ่มเดินเท้าออกมา ในขณะที่ไคร่าเข้าใกล้ประตูพร้อมกับพี่น้องของเธอ คนเหล่านี้หลบออกไปด้านข้าง สร้างทางเดินให้กับแบรนดอนและแบร็กซ์ตันพร้อมหมูป่า พวกเขาผิวปากอย่างชื่นชมและกรูกันเข้ามารอบ ๆ ผู้ชายตัวโตกล้ามใหญ่ร่างสูง สูงกว่าพี่ชายทั้งสองของเธอ พวกเขาส่วนใหญ่มีหนวดเคราสีดำและสีเทา พวกผู้ชายที่ดูเจนโลกเหล่านี้มีอายุราวสามสิบถึงสี่สิบปี พวกเขาเห็นสงครามมานักต่อนัก ผู้ซึ่งเคยรับใช้พระราชาองค์ก่อนและต้องทนทรมานกับความอัปยศจากการยอมจำนนของเขา ผู้ชายซึ่งไม่คิดที่จะยอมสยบต่อเจตนารมณ์ของตัวเอง พวกเขาผ่านเรื่องราวมาหลายอย่างและไม่ค่อยยินดีกับอะไรมากนัก แต่พวกเขาดูเหมือนจะเห็นด้วยกับเรื่องหมูป่า
“เจ้าสังหารมันด้วยตัวเองหรือ?” หนึ่งในพวกเขาถามแบรนดอน เข้ามามอวดูใกล้ ๆ
ผู้คนกรูกันเข้ามาเยอะมากขึ้น แบรนดอนและแบร็กซ์ตันหยุดเดิน รับการยกย่องและการชื่นชมจากผู้ชายที่ยอดเยี่ยมเหล่านี้ พยายามไม่แสดงออกให้เห็นว่าพวกเขากำลังหายใจลำบาก
“ใช่แล้ว พวกข้าเป็นคนจัดการ” แบรกซ์ตันตะโกนออกมาอย่างภูมิใจ
“เขาดำ” เสียงอุทานของนักรบอีกคน เดินเข้ามาใกล้ ๆ แล้วใช้มือลูบลงบนหลังหมูป่า “ไม่เคยเห็นมันเลยตั้งแต่ข้ายังเป็นเด็ก ข้าเคยร่วมสังหารตัวหนึ่ง แต่ข้าอยู่กันเป็นกลุ่ม และสองคนต้องสูญเสียนิ้วของพวกเขา”
