Fjällbacka. Camilla Lackberg

      Eilert Berg nie czuł się szczęśliwy. Ciężko oddychał, sapał, ale to nie stan zdrowia był jego największym problemem.

      Svea w latach młodości była śliczną dziewczyną. Eilert nie mógł doczekać się chwili, gdy wreszcie znajdzie się z nią w małżeńskim łóżku. Wydawała się taka łagodna, miła i nieco nieśmiała. Po nazbyt krótkim okresie uciech cielesnych pokazała jednak prawdziwy charakter. Wzięła go pod pantofel i trzymała tak od prawie pięćdziesięciu lat. Ale Eilert miał tajemnicę. W jesieni życia pojawiła się szansa na trochę wolności i nie zamierzał jej zaprzepaścić.

      Całe życie ciężko pracował, łowiąc ryby, co zapewniało dochód wystarczający akurat na utrzymanie Svei z dziećmi. Potem przyszły chude lata emerytury. Nie miał żadnych oszczędności, nie mógł więc rozpocząć życia na nowo, gdzie indziej, w pojedynkę. Aż tu nagle pojawiła się szansa, niczym dar z niebios. W dodatku było to takie proste, że niemal śmiechu warte. Cóż, jeśli ktoś jest gotów płacić niebotyczne sumy za parę godzin pracy na tydzień, to jego problem. Eilert nie będzie z tego powodu narzekać. W ciągu zaledwie roku uskładał sporą kupkę banknotów. Schował je w skrzynce za dołem na kompost. Już niedługo uzbiera się tyle, że będzie mógł wyruszyć do ciepłych krajów.

      Wchodząc na ostatni stromy pagórek, przystanął na chwilę, aby wyrównać oddech i rozmasować bolące dłonie. W Hiszpanii, a może w Grecji, wreszcie odtają od idącego jakby od środka chłodu. Eilert liczył, że ma przed sobą jeszcze co najmniej dziesięć lat, zanim przyjdzie wyciągnąć nogi, i miał zamiar dobrze wykorzystać ten czas. Na pewno nie zamierzał ich spędzić z taką jędzą.

      Codzienne poranne spacery były dla niego jedynymi chwilami spokoju. W dodatku zapewniały niezbędny ruch. Chodził zawsze tą samą trasą i ci, co znali jego zwyczaje, często wyglądali, żeby chwilę pogwarzyć. Szczególną przyjemność sprawiały mu pogawędki z ładną dziewczyną z domu koło szkoły na górce Håkebacken. Bywała tam tylko w weekendy i zawsze przyjeżdżała sama, ale chętnie wdawała się w rozmowy o wszystkim i o niczym. W dodatku pannę Alexandrę interesowały sprawy dotyczące Fjällbacki, także te dawne, nad którymi Eilert rozwodził się z wyjątkowym zapałem. Poza tym aż przyjemnie było na nią patrzeć. Eilert, choć już stary, znał się na tym. Wprawdzie plotkowano na jej temat, ale gdyby człowiek miał słuchać, co baby gadają, nie miałby czasu na nic innego.

      Prawie rok temu zapytała, czy w piątki rano nie mógłby zaglądać do niej, skoro i tak ma po drodze. Dom był już stary, więc ogrzewanie i rury coraz to nawalały. Nie chciałaby przyjechać na weekend do zimnego domu. Eilert dostanie klucz, wystarczy, że zajrzy i upewni się, czy wszystko w porządku. Przy okazji sprawdzi okna i drzwi, bo w okolicy było kilka włamań.

      Nie był to żaden kłopot, a raz w miesiącu w jej skrzynce na listy czekała na niego koperta z jego nazwiskiem, zawierająca – w jego mniemaniu – iście królewską sumę. Poza tym było mu przyjemnie, że może się do czegoś przydać. Całe życie pracował i trudno mu było się przyzwyczaić do braku zajęcia.

      Z trudem pchnął do środka krzywo wiszącą furtkę. Śnieg był nieodgarnięty i Eilert pomyślał, że może poprosi któregoś z chłopców, aby jej pomógł. To nie jest zajęcie dla kobiety.

      Wymacał w kieszeni klucz, uważając, aby go nie upuścić

Скачать книгу