posłucham. – Patrik natychmiast pożałował szorstkiego tonu, ale Gösta nie wydawał się urażony. – To okropne, co powiem – dodał łagodniej – ale jestem pewien, że dowiemy się, co się stało, dopiero wtedy, gdy znajdziemy zwłoki. Mogę się założyć, że nie zniknął dobrowolnie, a jeśli będziemy mieli trupa, będzie przynajmniej jakiś trop.
– Masz rację. Paskudna myśl, że trzeba czekać, aż morze go wyrzuci albo ktoś go znajdzie w lesie. Mam takie same odczucia. Koszmarna sprawa…
– …nie wiedzieć, co się stało. To miałeś na myśli? – Patrik przesunął stopy. Spociły mu się od ciepłego psiego zadka.
– Tak. Postaw się w jej sytuacji. Wyobraź sobie, że nie wiesz, gdzie się podział ukochany człowiek. Tak samo jest z rodzicami, którym zaginęły dzieci. Jest taka amerykańska strona internetowa o zaginionych dzieciach. Same zdjęcia i rysopisy poszukiwanych. Koszmar, mówię ci.
– Ja bym tego nie przeżył – odparł Patrik. Stanęła mu przed oczami jego psotna córeczka. Sama myśl, że mógłby ją stracić, była nie do zniesienia.
Zapadła cisza, którą przerwał wesoły głos Anniki:
– O czym rozmawiacie? Strasznie grobowy nastrój. – Weszła i usiadła przy stole, a chwilę później pojawił się najmłodszy funkcjonariusz w komisariacie, Martin Molin. Zwabiły go głosy i zapach kawy. Był na urlopie ojcowskim, ale pracował na pół etatu i korzystał z każdej okazji, żeby się zobaczyć z kolegami i porozmawiać z dorosłymi.
– Rozmawialiśmy o Magnusie Kjellnerze. – Patrik powiedział to tak, żeby nie było wątpliwości, że właśnie skończyli. Zmienił temat.
– Jak tam malutka?
– Dostaliśmy wczoraj nowe zdjęcia. – Annika sięgnęła do kieszeni swetra. – Patrzcie, jak urosła. – Położyła zdjęcia na stole. Patrik i Gösta zaczęli oglądać. Martin obejrzał je rano, zaraz po przyjściu do pracy.
– Ale fajna dziewuszka – powiedział Patrik.
Annika kiwnęła głową.
– Skończyła dziesięć miesięcy.
– Kiedy po nią jedziecie? – spytał Gösta z prawdziwym zainteresowaniem. Zdawał sobie sprawę, że przyczynił się do decyzji Anniki i jej męża o adopcji, i sam czuł się jakoś związany z małą.
– Dostajemy sprzeczne informacje – odparła Annika. Zebrała zdjęcia i włożyła do kieszeni. – Myślę, że za parę miesięcy.
– Pewnie wam się dłuży to oczekiwanie. – Patrik wstał i wstawił filiżankę do zmywarki.
– Tak. A z drugiej strony… Sprawa ruszyła z miejsca, mała jest, czeka.
– Zgadza się – powiedział Gösta. Odruchowo położył dłoń na ręce Anniki i równie szybko ją cofnął. – Muszę popracować. Nie mam czasu na pogaduszki – mruknął zmieszany. Wstał i powoli wyszedł.
Koledzy patrzyli za nim rozbawieni.
– Christian! – Szefowa wydawnictwa podeszła i wzięła go w mocno wyperfumowane objęcia.
Christian wstrzymał oddech, żeby nie czuć słodkiego zapachu. Gaby von Rosen nie sprawiała wrażenia osoby niepozornej. Bynajmniej. Cechował ją nadmiar: zbyt bujna fryzura, za mocny makijaż i sposób ubierania się, który, delikatnie rzecz ujmując, można było określić jako rzucający się w oczy. Miała na sobie jaskraworóżową garsonkę, w klapie żakietu olbrzymią zieloną różę z materiału, i jak zwykle niebezpiecznie wysokie szpilki. Ale mimo jej dość niepoważnego wyglądu nie było człowieka, który by nie czuł respektu wobec szefowej nowego, prężnie działającego wydawnictwa. Miała trzydzieści lat doświadczenia w branży i intelekt równie ostry jak język. Kto raz popełnił błąd i nie docenił jej jako przeciwniczki, nigdy tego nie powtarzał.
– Ależ się cieszę! – Gaby promieniała, trzymając go na odległość wyciągniętego ramienia.
Christian tylko skinął głową, próbując odetchnąć w chmurze perfum.
– Lars Erik i Ulla Lena z tutejszego hotelu wykonali fantastyczną robotę – kontynuowała. – Przemili ludzie! Bufet jest naprawdę wspaniały. Doskonałe miejsce na lansowanie twojej znakomitej książki. Jak się z tym czujesz?
Christian ostrożnie zrobił krok w tył.
– Nadal nie mogę w to uwierzyć. Tak długo myślałem o tej książce i teraz… właśnie… teraz tu stoję. – Zerknął na sterty książek leżące na stole przy wejściu. Czytał na nich swoje nazwisko i tytuł: Syrenka. Poczuł ssanie w żołądku, gdy dotarło do niego, że to się dzieje naprawdę.
– A więc będzie tak – powiedziała Gaby i pociągnęła go za rękaw. Christian bezwolnie podążył za nią. – Zaczniemy od spotkania z dziennikarzami, niech sobie spokojnie z tobą porozmawiają. Bardzo jesteśmy zadowoleni, że stawili się tak licznie. Są dziennikarze z „Göteborgs-Posten”, „Göteborgs-Tidningen”, „Bohusläningen” i „Strömstads Tidning”3. Wprawdzie żadna z tych gazet nie ma zasięgu ogólnokrajowego, ale rekompensuje to dzisiejsza entuzjastyczna recenzja w „Svenska Dagbladet”.
– Jaka recenzja? – spytał Christian.
Gaby zaciągnęła go na niewielki podest z boku sceny, gdzie miał się spotkać z prasą.
– Później się dowiesz – powiedziała Gaby i posadziła go na krześle pod ścianą.
Usiłował odzyskać panowanie nad sytuacją, ale miał wrażenie, jakby został wessany do wirówki, z której nie może się wydostać. Wrażenie było tym silniejsze, że Gaby wyszła. Po sali krzątała się obsługa, nakrywając do stołów. Nikt nie zwracał na niego uwagi. Pozwolił sobie przymknąć powieki. Myślał o książce, o Syrence, i godzinach spędzonych przy komputerze. Setkach, tysiącach godzin. Pomyślał o niej, o Syrence. Przerwał mu jakiś głos.
– Pan Christian Thydell, prawda?
Christian podniósł wzrok. Stał przed nim mężczyzna z wyciągniętą dłonią, wyraźnie czekając, że poda mu swoją. Christian wstał i potrząsnął jego ręką.
– Birger Jansson, „Strömstads Tidning”. – Postawił na podłodze dużą torbę z aparatem fotograficznym.
– Witam serdecznie. Proszę usiąść – powiedział Christian. Nie bardzo wiedział, jak się zachować. Rozejrzał się za Gaby, ale tylko mignęło mu przy wejściu coś różowego.
– Nieźle się wysadzili. – Birger Jansson rozejrzał się po sali.
– No tak – odparł Christian.
Zapadło milczenie. Obaj poruszyli się niespokojnie.
– Zaczynamy? Czy czekamy na resztę?
Christian
Wszystkie tytuły autentyczne.
