w klubokawiarni, którą Mila chce przerobić na ośrodek zdrowia, stare numery takiego czasopisma dla radiestetów: „Wahadełko Polskie” i tam wyczytałem, że ten zawód został oficjalnie uznany przez państwo. Czarodziej może teraz fakturę VAT wystawić, co jest bardzo krzepiące, bo ja sam wolę opodatkowaną poradę od takiej nielegalnej. No i jakie niskie nakłady własne: kot, kula z kryształu i talia kart z kiosku.
– Widzę, że dobrze to przemyślałeś – rzucił Wojtek. – I czujesz powołanie do tego typu działalności. Powinieneś się jej poświęcić, zwłaszcza że masz już kota, więc inwestujesz znacznie mniej.
– Nie – stwierdził polonista, kręcąc głową. – Do faceta wróża nikt nie przyjdzie. To musi być baba, w dodatku stara, gruba i z kurzajkami na nosie.
– I tu się mylisz – zaprotestował Wojtek, a Witold śmiał się serdecznie z tej wymiany zdań. – Najsławniejszym francuskim tarocistą był niejaki Etteilla, z zawodu perukarz, który, nawiasem mówiąc, w osiemnastym wieku ustalił znaczenie kolorów w kartach.
– Cóż za błyskotliwy awans społeczny – rozentuzjazmował się Albert. – Pewnie rano wyplatał tupeciki, a wieczorem stawiał kabałę, dzięki czemu osiągał dubeltowe zyski. Uważasz, że ja też tak bym mógł? Rano zrobię w klasie wykład na temat Łokietka, a wieczorem przepowiem matce Piotrusia Słobankiewicza, że jej syn dostanie jedynkę z dyktanda?
Wojtek wzruszył ramionami, dając do zrozumienia, że uważa dyskusję za zakończoną. Naturalną koleją rzeczy obaj nauczyciele znowu zainteresowali się Witoldem i jego inwestycją w zapuszczony pałac. Mossakowski chętnie objaśnił im, co ma zamiar zrobić, by doprowadzić dwór do dawnej świetności. Po remoncie wszystkich pomieszczeń zaplanował renowację niezwykłego parku. Ogród pałacowy obejmował niegdyś kilkanaście hektarów – było tu nie tylko arboretum z aleją grabową, lecz także kilka szklarni, które nie przetrwały czasów PRL-u. W trakcie parcelacji park znacznie okrojono, pozostawiając niewielki skrawek, sięgający do stawu i położonego nieco dalej zagajnika. Wszystko znajdowało się w stanie najwyższego zaniedbania, zwłaszcza staw, który był obecnie płytką i mulistą sadzawką, zamieszkiwaną przez żaby.
Albert z Wojtkiem pokiwali ze zrozumieniem głowami. Mieli świadomość, ile pracy i żywej gotówki wymaga taki skomplikowany remont. Szczególnie Lipski wykazywał szczere współczucie. Uważał, że jedynym problemem, jaki będzie miał Witold, może być „kłopot z kasą”.
– Jak się kupuje taką wielką i zaniedbaną posiadłość – dowodził, pożerając przygotowane przez Wojtka zakąski – to bardzo szybko pojawia się dno. Dno finansowe – wyjaśnił jeszcze przystępnie, gdyby przez przypadek nie zrozumieli jego lotnej myśli.
Wyraźnie był zatroskany stanem majątkowym Witolda, więc ten pospieszył z zapewnieniami, że jakoś sobie poradzi i w najbliższym czasie nie stanie się zrujnowanym klientem Caritasu. Nie będzie też musiał czerpać środków potrzebnych na dalszy remont pałacu z przemytu ani uprawy nielegalnych ziół, co zasugerował mu przejęty Albert jako genialną receptę na szybkie wzbogacenie się.
– Mówiąc poważnie, uważam, że powinieneś rozważyć założenie hotelu czy czegoś w rodzaju pensjonatu – powiedział Wojtek, który zniknął na chwilę, żeby przynieść kolejne przekąski.
Jak zauważył zdumiony Witold, kolacja u nauczycieli obywała się bez jakiegokolwiek dania głównego, a składała się wyłącznie z zakąsek. Nie był to wcale zły obyczaj, bo w różnorodności tkwiła zdecydowana wartość tego posiłku.
Prawnik się zamyślił. Przeszedł mu już przez głowę ten pomysł, właściwie od razu, gdy zobaczył swoją nową posiadłość. Dom był wielki, elegancki i aż się prosił o takie zastosowanie. Można by tu było urządzać romantyczne weekendy i konferencje naukowe. Już prawie widział grupę profesorów roztrząsających poważne zagadnienia w pięknej sali na dole, która kiedyś zapewne była reprezentacyjną jadalnią, a teraz stała zupełnie pusta i rozświetlona słonecznym blaskiem padającym z ogromnych, sięgających podłogi okien.
Tylko kto by tutaj przyjeżdżał – zastanowił się.
Ida była przecudną miejscowością, ale mieściła się na końcu świata i nikt o niej nie słyszał. Trzeba by zainwestować majątek w reklamę, a na to zupełnie nie było go stać. Musiał znaleźć jakiś inny pomysł, jeżeli chciał wprowadzić ten plan w życie. Na razie jednak były to wyłącznie mgliste marzenia. Tak, to było kuszące – założyć tutaj hotel i nie martwić się o nic więcej, nie być związanym terminami, sprawami, spotkaniami. Żyć w rytmie natury, może kupić sobie psa i włóczyć się z nim po łąkach w dolinie?
Uśmiechnął się do tych mrzonek. Co się z nim dzieje? Na razie ma dobrą pracę i jest na urlopie. Nie zamierzał przecież w jednej chwili rzucić ministerstwa dla życia na wsi. Owszem, pojawiały się myśli o wielkiej ucieczce, ale miała ona być stopniowa i na pewno nie planował jej jako kroku w nieznane.
Westchnął.
Ze zdumieniem usłyszał, że Albert wygłasza podobne opinie.
– Hotel w Idzie to prosta droga do bankructwa – przekonywał. – Tutaj nie utrzymał się nawet stacjonarny sklepik, a co dopiero pensjonat.
Witold pogłaskał kota królowej Berúthiel, który wyciągnął z zadowoleniem łapy i zaczął mruczeć.
9.
Kolejny seans piłkarski zaplanowany był już w gronie poszerzonym o panią sołtys. Witold przyszedł spóźniony, gdy całe towarzystwo zawzięcie dyskutowało o szansach poszczególnych zespołów na awans. Wyraźnie zauważalna była różnica frakcyjna: Albert popierał drużyny włoskie, Wojtek już dawniej dał się poznać jako zapalony kibic Manchesteru United, a Mila wolała futbol hiszpański. Wszyscy zatem dyskutowali zawzięcie, przekrzykując się nawzajem. Witold, jako nieszczególnie zainteresowany piłką, przyglądał się im z sympatią.
Właściwie nie miał żadnych przyjaciół. Brakowało mu na to czasu, a może i po prostu chęci. Teraz jednak czuł, że ci ludzie mogliby stać się mu bliscy. Odpowiadało mu ich poczucie humoru i ogólne, lekko niepoważne podejście do życia.
Tymczasem kotka nauczycieli przyprowadziła swoje potomstwo, by Witold mógł ocenić ich urodę.
– O, przyszły koty królowej Berúthiel – roześmiał się, pomagając całej rodzinie wgramolić się na kanapę. Koty rozgościły się na niej ochoczo, wpychając się Witoldowi na kolana w sposób dosyć bezceremonialny.
– Minister to naprawdę jest jak Harry Potter, czaruje zwierzęta wyłącznie swoim urokiem – stwierdził Wojtek.
– Lub powagą urzędu – dodał Albert.
Witold westchnął głęboko.
– Nie rozumiem tej mody na Harry’ego Pottera. Za moich czasów czytało się inne książki.
– A jakie? – zainteresowała się dotąd milcząca Mila.
– No, wie pani: „Imię moje: Izmael” i tak dalej.
–
