Zamierza mnie pani okraść?
- Jestem z policji – powiedziała. – To wbrew moim zasadom.
- Nie przypomina pani żadnego z policjantów, których znam – zaśmiał się.
Avery wysunęła małe, czarne krzesło. Wytarła kurz i siadła. Szybko zapoznała się ze sprzętem i z łatwością była w stanie przewijać obraz w przód i w tył.
O drugiej czterdzieści pięć kilka osób przeszło w jedną i drugą stronę Brattle Street.
O drugiej pięćdziesiąt ulica zdawała się być pusta.
O drugiej pięćdziesiąt dwie, ktoś, sądząc po włosach i sukience, dziewczyna, wszedł w kadr obrazu od strony ulicy Church. Przeszła Brattle i skręciła w lewo. Gdy minęła kawiarnię, spod drzew wyłoniła się ciemna postać, która stopiła się z nią po czym obie zniknęły. Przez moment Avery mogła jedynie zobaczyć różne zmieniające się odcienie czerni. Po chwili drzewa swój powróciły do swego zwykłego kształtu. Dziewczyna już się nie pojawiła.
- Cholera – wyszeptała.
Odpięła zgrabny, nowoczesny walkie-talkie z tyłu paska.
- Ramirez – powiedziała do mikrofonu. – Gdzie jesteś?
- A kto mówi? – spytał rwany głos.
- Wiesz, kto mówi. Twój nowy partner.
- Ciągle w Lederman. Już prawie skończyłem. Zabrali ciało.
- Musisz tu migiem przyjechać – powiedziała, gdzie jest. – Chyba wiem, gdzie Cindy Jenkins została porwana.
* * *
Godzinę później na polecenie Avery wejście do alejki zablokowano z obu stron żółtą taśmą. Przy Brattle Street zaparkował radiowóz i furgonetka ekipy dochodzeniowo-śledczej. Jednego policjanta wyznaczono do przeganiania gapiów.
Alejka przechodziła w szeroką, zacienioną do połowy przecznicy ulicę. Po jednej stronie znajdował się oszklony budynek agencji nieruchomości i rampa załadunkowa. Po drugiej budynki mieszkalne. Był też parking na cztery auta. Na końcu alejki stał jeszcze jeden radiowóz, pociągnięto jeszcze więcej żółtej taśmy.
Avery stała przed rampą.
- Tutaj – powiedziała, wskazując wysoko zawieszoną kamerę. – Musimy dostać nagranie stąd. Należy chyba do agencji nieruchomości. Wejdźmy i przekonajmy się, co tam jest.
Ramirez potrząsnął głową.
- Odbiło ci – powiedział. – Na tym nagraniu gówno widać.
- Nie było żadnego powodu, aby Cindy Jenkins miała wchodzić w tę alejkę – powiedziała Avery. – Jej chłopak mieszka zupełnie gdzie indziej.
- Może chciała się przejść – stwierdził. – Chodzi mi o to, że może niepotrzebnie ściągasz tyle osób, jeśli to tylko przeczucie
- Ale to nie jest przeczucie. Widziałam nagranie.
- Ja też widziałem sporo czarnych plam, z których nic nie wynika – nie ustępował. – Dlaczego zabójca miałby atakować właśnie tutaj? Wszędzie pełno kamer. Musiałby być kompletnym idiotą.
- Chodźmy się przekonać – zaproponowała.
Agencja nieruchomości Top Real Estate była właścicielem oszklonego budynku i rampy załadunkowej.
Po krótkiej rozmowie z ochroną przy recepcji, Avery i Ramirez usłyszeli, że mają poczekać na skórzanej kanapie, aż przyjdzie do nich ktoś z kierownictwa. Po dziesięciu minutach pojawił się szef ochrony i prezes firmy.
Avery uśmiechnęła się do nich najpiękniej, jak potrafiła i przywitali się uściskiem dłoni.
- Dziękujemy, że panowie przyszli – powiedziała. – Chcielibyśmy zobaczyć nagranie z kamery umieszczonej bezpośrednio nad rampą załadowczą. Nie mamy nakazu – zmarszczyła brwi. – Mamy natomiast martwą dziewczynę, którą porwano w sobotę w nocy, najprawdopodobniej przed Państwa tylnym wejściem. O ile czegoś nie znajdziemy, to powinniśmy stąd zniknąć w ciągu dwudziestu minut.
- A jeśli coś się pojawi? – spytał prezes.
- Wówczas okaże się, że podjęli państwo najlepszą możliwą decyzję, udzielając pomocy policji w niezwykle pilnej i delikatnej sprawie. Uzyskanie nakazu może pochłonąć cały dzień. Ciało tej dziewczyny jest martwe od dwóch dni. Ona już nic nie powie. Nie jest w stanie nam pomóc. Za to państwo – jak najbardziej. Bardzo o to proszę. Z każdą zmarnowaną sekundą zacierają się ślady.
Prezes pokiwał głową jakby do własnych myśli i zwrócił się do ochroniarza.
- Zaprowadź ich, Davis – powiedział. – Udostępnij to, co jest im potrzebne. A jeśli pojawią się jakieś problemy – powiedział do Avery - proszę przyjść i mnie znaleźć.
W drodze Ramirez gwizdnął do siebie.
- Przyjemniaczek - powiedział.
- Wszystko jedno – wyszeptała Avery.
Centrum ochrony agencji nieruchomości Top Real Estate okazało się pełnym hałasu pomieszczeniem z ponad dwudziestoma ekranami telewizyjnymi. Strażnik siedział przy czarnym stole i klawiaturze.
- Dobra – rzekł. – Godzina i miejsce?
- Rampa załadowcza. Około drugiej pięćdziesiąt dwie. I proszę przewijać w przód.
Ramirez potrząsnął głową.
- Niczego tu nie znajdziemy.
Agencja dysponowała znacznie lepszymi kamerami, niż te w sklepie z papierosami. Z kolorowym obrazem. Większość ekranów miała podobny rozmiar, ale jeden był szczególnie duży. Strażnik przełączył kamerę z rampy na większy ekran i przewinął obraz w tył.
- Tutaj – krzyknęła Avery. - Stop.
Obraz zatrzymał się na drugiej pięćdziesiąt. Kamera pokazała panoramiczny widok na parking dokładnie naprzeciwko rampy do rozładunku, a także po lewej stronie, w kierunku znaku ślepej uliczki oraz ulicy dalej. Obejmowała tylko częściowo alejkę, która prowadziła w kierunku Brattle. Na parkingu stał jeden samochód – minivan w kolorze ciemnoniebieskim.
- A co tu robi ten samochód? – zdumiał się strażnik.
- Jesteś w stanie odczytać rejestrację? – zastanawiała się Avery.
- Tak, jasne - powiedział Ramirez.
Cała trójka zamarła w oczekiwaniu. Przez chwilę poruszały się jedynie samochody na prostopadłej ulicy. A także drzewa.
O drugiej pięćdziesiąt trzy ukazały się dwie osoby.
Mogli
