Skandal w arystokracji. Daniel Bachrach

      SAGA Egmont, spółka wydawnictwa Egmont

      Aczkolwiek w mojej długoletniej praktyce policyjnej miałem bardzo dużo spraw, które laikom mogą się wydać wprost wytworem bujnej wyobraźni, to jednak opisany obecnie przeze mnie przypadek jest również historią z prawdziwego zdarzenia i miał miejsce w czasie mojej działalności w policji angielskiej.

      Pewnego ranka zgłosił się do City of London Police, gdzie wówczas pracowałem, znany i bardzo bogaty fabrykant, Drews, z informacją o systematycznych kradzieżach, jakie od dłuższego czasu zdarzają się w jego domu. Jak wynikało z przekazanej treści, początkowo ginęły z mieszkania mało wartościowe przedmioty i dlatego nie składał doniesienia na policji, jednakże w przeddzień jego przybycia do nas zginęło mu z ogniotrwałej kasy osiemset pięćdziesiąt funtów szterlingów. Suma, nawet dla niego, człowieka bogatego, dość poważna.

      – Przyznam się panom – rozpoczął Drews, zwracając się do inspektora Bartelsa i do mnie – że aczkolwiek jest to większa suma, to nie chodzi mi tak o te pieniądze, jak o ujęcie sprawcy, i jestem nawet gotów całkowitą tę kwotę poświęcić jako nagrodę, gdyż, przyznacie panowie sami, przykro jest mieć w swoim domu złodzieja i nie wiedzieć, kto to jest.

      – W zupełności pana rozumiemy, panie Drews – odpowiedział inspektor Bartels – i postaramy się wyjaśnić te zagadkowe kradzieże oraz zdemaskować złodzieja. Zechce nam pan powiedzieć, kiedy mniej więcej miała miejsce pierwsza kradzież?

      – O ile sobie przypominam, przed około trzema miesiącami zginął zegarek mojej żony. Byliśmy dotychczas przekonani, że żona zgubiła go na ulicy i nie przykładaliśmy do tego zbyt wielkiej wagi; po kilku dniach jednak bawiąca u mnie w gościnie zamężna córka zauważyła, że zginął jej drogocenny pierścionek z brylantem, który zostawiła przy łóżku w swoim pokoju. Wykluczone jest, aby go zgubiła, pamiętała bowiem dokładnie, że położyła go na stoliku przed udaniem się na spoczynek.

      – Czy oprócz tego coś jeszcze zginęło? – zapytałem.

      – Tak jest. Przed dwoma tygodniami synowi mojemu zginęła złota papierośnica. Że została ona skradziona, nie ma również żadnych wątpliwości. Syn mój przypomina sobie dokładnie, że po obiedzie napełnił ją papierosami, a kiedy wieczorem, wychodząc na miasto, chciał ją wziąć ze swojego biurka, zauważył, że znikła. Ostatnia jednak, najbardziej zagadkowa, kradzież miała miejsce wczoraj, gdy zauważyłem zniknięcie z kasy ogniotrwałej ośmiuset pięćdziesięciu funtów.

      – Czy kasa była zamknięta na klucz? – zapytał inspektor Bartels.

      – Tak jest i klucz od niej miałem zawsze przy sobie. Tylko kiedy kładłem się w nocy, klucz od kasy znajdował się wraz z innymi kluczykami na moim nocnym stoliku.

      – Czy dla otwarcia kasy wystarczyło tylko użyć klucza, czy też zamek wymagał zastosowania szyfru? – zapytałem.

      – Jest to kasa starego typu i otwiera się tylko kluczem, muszę jednak zaznaczyć, że posiada bardzo skomplikowany zamek i jestem przekonany, że nie da się otworzyć podrobionym kluczem.

      – Zechce nam pan teraz powiedzieć, panie Drews, ile służby pan posiada w domu i czy nie ma pan jakichś podejrzeń?

      – W domu znajdują się dwie służące, kucharka, lokaj i młodszy lokaj. Co się tyczy lokaja, jednej ze służących oraz kucharki, to służą oni u mnie już przeszło piętnaście lat i mogę za nich w zupełności ręczyć. Pozostaje tylko drugi lokaj oraz pokojówka, ale żadne z nich nie miało dostępu do mojej sypialni i nigdy tam nie wchodzili.

      – A jednak, jak wynika z pańskiego opowiadania o przebiegu kradzieży, to mogły one być tylko dokonane przez kogoś z domowników – odpowiedział inspektor Bartels.

      – Co do tego, nie mam żadnych wątpliwości.

      – Z ilu osób składa się pańska rodzina, panie Drews? – zapytałem.

      Zapytany żachnął się.

      – Chyba nie przypuszcza pan, że ktoś z mojej rodziny popełnia te kradzieże – odpowiedział z oburzeniem.

      – My nikogo nie podejrzewamy, panie Drews, a mimo to musimy mieć wątpliwości wobec wszystkich. Faktem jest, że kradzieże dokonywane są przez kogoś z domowników. Za trzy osoby ze służby pan ręczy, pozostałe dwie nie miały wstępu do pańskiej sypialni, nie pozostaje zatem nic innego, że pan się pomylił i pieniądze te nie znajdowały się w ogóle w kasie.

      – To jest w zupełności wykluczone. Wczoraj rano podjąłem z banku dwa tysiące czterysta funtów. Z pieniędzy tych sto funtów zatrzymałem przy sobie, pozostałe zaś pieniądze włożyłem własnoręcznie do kasy. Pamiętam nawet dokładnie, jakie to były odcinki, mianowicie: trzydzieści banknotów po sto funtów, dziesięć banknotów po pięćdziesiąt funtów, pozostałe zaś w odcinkach dziesięcio- i dwudziestofuntowych. Miałem jeszcze oprócz tego kilkanaście funtów w złocie, pozostały one jednak nieruszone. Zginęło tylko osiem banknotów po sto funtów i jeden pięćdziesięciofuntowy. Co się zaś tyczy pańskiego pytania o członków mojej rodziny – dodał ze zjadliwym uśmiechem – to oprócz mnie i mojej żony w domu znajdują się tylko mój syn – student oraz moja córka, która przed niespełna rokiem ukończyła pensję. Zapomniałem dodać, że przebywa u mnie jeszcze w gościnie moja zamężna córka.

      – Zechce pan, panie Drews, złożyć pisemne oświadczenie i podać nam swój adres, a dziś jeszcze pan Bachrach będzie u pana i rozpocznie poszukiwania – zakończył inspektor Bartels rozmowę, powstając z krzesła.

      Zauważyłem na twarzy poszkodowanego, że nie bardzo jest zadowolony z tego, że to właśnie ja zajmę się śledztwem. Widać było, że uraziło go moje pytanie o członków rodziny. Udawałem jednak, że tego nie dostrzegam.

      Po złożeniu pisemnego zameldowania pan Drews pożegnał nas i odszedł.

      – Weźmie pan ze sobą jednego z kolegów, panie Bachrach i po południu uda się pan na miejsce kradzieży – odezwał się inspektor, gdy znaleźliśmy się sami. – Zauważyłem wprawdzie, że jest on do pana zniechęcony. Z pewnością pan to też zauważył, niech pan jednak nie przykłada do tego wagi, postara się wyjaśnić tę zagadkową sprawę i ująć złodzieja.

      – Rozkaz, panie inspektorze – odrzekłem, żegnając go.

      Około godziny czwartej wraz z kolegą byliśmy na miejscu kradzieży. Państwo Drews zamieszkiwali dwupiętrową luksusową willę w arystokratycznej dzielnicy Londynu – West Kensington. Po szczegółowym przesłuchaniu całej służby doszedłem do przekonania, że nikt z nich nie wchodzi w rachubę. Poznałem również i rodzinę państwa Drews, mianowicie obie córki i syna. Zastanowiła mnie bladość i chorobliwy wyraz twarzy młodszej

Скачать книгу