Koza, kózka i wilk. Адам Мицкевич

      Sąsiadka koza, ta co to rozwódka,

      Z rodu Ostrożanka, a tak rześka czołem,

      Że umie łeb za łeb rozmówić się z wołem,

      I nie da lada wilku1 brać się do podbródka,

      Wczoraj w las idąc zbierać na domu potrzebę

      Rokitę czy łupią skórkę,

      Na gospodarstwie zostawiła córkę,

      Której jest na imię Bebe.

      A że młodym osobom pod niebytność matki

      Rozliczne grożą przypadki,

      Nakazuje dziecku srogo:

      «Nie ruszać mi za próg nogą

      I nie przyjmować nikogo, nikogo.

      Jest tu wilk w okolicy; mam go w podejrzeniu,

      Że zamyśla o czem brzydkiem2;

      Pilnujże drzwi, aż wrócę i dam znak kopytkiem,