Pocztylion. Władysław Syrokomla

      – Tu piją i gwarzą, ty jeden w téj wrzawie,

      Wyglądasz jak jeniec w niewoli; —

      Weź czarkę, weź lulkę, siądź tutaj na ławie,

      I powiedz, co tobie tak boli1?

      Ni dzwonek, ni trąbka, ni kraśne2 dziewczęta,

      Nie mogą rozerwać twéj nudy3;

      Dwa lata tu żyjesz, a nikt nie pamięta

      Ażebyś był wesół jak wprzódy.

      – O! bo też mi gorzko, bo smutno mi wszędzie,

      Nie miło na świecie, nie miło;

      Daj czarkę! przy czarce odważniéj mi będzie, —

      Posłuchaj co mi się zdarzyło:

      Gdym przystał na pocztę, zbyt jeszczem był4 młody,

      Lecz dusza dość miała swéj mocy;

      Nie znało się wprawdzie wygody, swobody,

      Nie było ni święta, ni nocy.

      Od ranka do zmroku, od zmroku do ranka,

      Woziłem pakiety i pany, —

      Dostałem złotówkę; o! wtedy hulanka,

      Wesoły i syt, i pijany!

      Zwodziłem dziewczęta, skarbiłem przyjaciół,