is, maak haar benoud en bring trane in haar oë.
Onthou hy dit nog, of het hy vergeet?
Sy wil nie opkyk nie; sy hou haar ouma se hande dop. Ou hande met dik rumatiekknoppe by die vingers se litte, ’n dungeslyte trouring aan die linkerhand. Haar ouma was gelukkig getroud. Sy is ’n gelukkige weduwee, ’n vrou wat haar huiswerk geniet en steeds die heerlikste fyngebak en soetgoed aan haar kleindogter se teekamer lewer. Noudat Sharise ligte etes bedien, maak sy ook spesiale kerriedisse en poedings.
Sharise wil haar bedank vir die lensiekerrie en sagopoeding wat die buffetgaste gister so hoog aangeprys het. Maar haar ouma dink nie aan kos nie, sy gee ’n skelm laggie.
“Ek wonder baie wat sal gebeur as julle mekaar ná al die jare weer ontmoet. Ek het julle grootgemaak, ek kan seker.”
“Ja, Ouma.”
“Ek onthou vandag nog so helder hoe julle saamgespeel het, onskuldige kinders. Kaalstert in daai plastiekdammetjie. Onthou jy die plastiekdammetjie onder die appelkoosboom?”
Sharise bloos. Haar ouma kan so sê wat sy dink sonder om te weet wat haar woorde alles ontketen.
“Ja, vaagweg,” erken sy.
Sy kyk deur die venster na die kaal takke van die appelkoosboom in die agterplaas. Dis vanmiddag so koud buite, sy kan amper nie glo dat hulle somers hier agter geswem het nie.
“Dit was jy en Jacques en sy twee sussies, julle was my laatlammetjies. Hier saam met mekaar gespeel – heeldag in die water en in die modder.”
“Ons het darem intussen grootgeword.”
“Jy’s reg, daardie tyd is vir altyd verby. Julle is groot en uitgegroei. Colette en Teresa het dan al kindertjies in Australië. Dis nog net jy en Jacques, en julle is stadig.”
“Ouma, ek was getroud.”
“Met die verkeerde man, en ek gaan niks verder sê nie. ’n Mens praat nie sleg van die dooies nie.”
Sharise voel soms sy moet Jermaine verdedig. Want was dit nie vir sy voorsienigheid nie, was sy nog steeds kelnerin in iemand anders se restaurant. En op af tye, vir ekstra geld, aan die konfyt kook en blatjang maak dat dit so sweet.
“Hy was nie net verkeerd nie.”
“Hm, slim genoeg om vir hom ’n life policy uit te neem.”
“Daarvoor is ek hom ewig dankbaar.”
“Sharise, my kind ...” Ouma Maria kyk na Sharise met ’n ernstige uitdrukking in haar oë, ’n jammerte ook. “Nou moet ek jou iets vertel, en dit gaan swaar van my af. Maar ek voel ek moet jou waarsku.”
Ouma Maria skuif die suikerpot reg, sy haal diep asem. “Jacques is nog nie getroud nie. Maar hy en die meisie van hom lyk ernstig. Sy kuier al amper twee weke hier by sy ma. Lucy sê hulle doen alles saam, lyk klaar soos ma en dogter. Almal sê Jacques kom om verloof te raak en te trou.”
So is dit. Miskien is hulle nie verloof of getroud nie, maar as die vrou vooruit kom kuier het ... Lucy het Sharise nie in soveel woorde gesê hoe dik die stories loop nie, maar as dit só gaan tussen die vroumens en Jacques se ma, beteken dit net een ding: die koeël is deur die kerk.
Sharise voel asof die koue van die winterdag alles in haar lyf kom sit en haar aftrek in ’n ysgat waar sy stadig sal doodgaan. Dis te laat vir haar en hom, besef sy nou. Sy is lankal nie meer deel van sy lewe nie.
“Wat dink jy, Sharisie?” vra haar ouma sag.
Sy sluk. As haar ouma haar Sharisie noem, is sy bitter baie jammer vir haar.
“Hy kan nie ongetroud bly nie, ’n man moet trou,” sê sy flouerig.
“Lucy sê vanoggend vir my die vrou is onvriendelik. Sy verbeel haar omdat sy mooi en beroemd is, is sy ’n skoonheidskoningin, maar sy is net ’n model.”
Ja, Lucy het gesê sy’s ’n model en modelle is mooi, dit weet Sharise, en dit het haar van die begin af bekommer. Modelle, veral beroemdes, is beeldskoon!
Sharise kyk verby die bome na die berg wat vanmiddag koud, grys en ongenaakbaar lyk. Sy moet wegkom sodat sy kan huil en skree en haar kop teen die muur kan stamp van frustrasie.
Haar ouma sny die melktert. “Dis met nartjieskil gegeur, ek wil hê jy moet proe. Lucy-hulle sal gou genoeg daarmee klaarspeel, hulle ken nie die verskil nie.”
Lucy woon in by ouma Maria, ook Lucy se broers, Shane en Peter. Hulle het op Ceres grootgeword en almal hier rond werk gekry toe hulle pa oorlede is. Peter ry elke oggend Slanghoek toe na ’n kelder waar hy werk, en Shane werk op Rosedal in die wingerd. Ouma Maria is bly sy het weer jong geselskap, sy kook en bak graag en bederf hulle met lekkernye.
Haar outydse melkterte is onverbeterlik. Sharise, wat ’n fynproewer is, kan nooit foutvind nie, veral nie wanneer sy moeite doen met die geurmiddels nie. Dis goed hulle praat nie meer oor Jacques en sy model nie, dink sy.
“Heerlik, Ouma. Ek verkies nartjie bo amandel, maar dis net vir mense soos Ouma wat presies weet wanneer genoeg genoeg is.”
Sy stoot die bordjie eenkant toe, trek haar teekoppie nader.
Ouma Maria blom. “Kry vir jou ’n rosynetertjie, ek het dadels en pekanneute ingesit.”
“Soet,” sê Sharise nadat sy ’n happie gevat het.
“Hou jy daarvan?”
“Baie.”
“Ek het brandewyn by die vulsel gegooi.”
Sharise eet die tertjie skoon op. Sy wil niks meer van Jacques of van sy modelvrou weet nie. Maar haar ouma is nog nie klaar met die onderwerp nie.
“Daai vrou sit glo nie haar mond aan kos nie, krap net die borde om. Sy is so maer dat sy lyk soos ’n besemstok,” sê haar ouma en plak nog ’n tertjie op Sharise se bord neer. “Hoe dans jy met ’n besemstok?”
Skielik kry Sharise lus om te lag. Waar kom haar ouma skielik aan dans? Of bedoel sy dalk seks? Sy en Jacques het een aand met ’n besemstok gedans sodat hy kon oefen vir sy matriekdans. Hy het gewens hy kon haar saamvat, maar daardie jaar het die skool gesorg dat die matrieks net matrieks vra. As hoofseun moes hy die hoofmeisie vergesel en die dansbaan saam met haar open.
Sharise was nie jaloers nie, want die hoofmeisie was nie mooi nie, en boonop lank en maer. Jacques was tevrede met sy lot, maar in ’n toestand omdat hy nie kon wals nie, en Sharise moes hom leer. Hy het vinnig gesnap en toe het hulle die stok in die hoek staangemaak en styf teen mekaar gedans. Het hulle gedans? Hulle het gesoen, altyd gesoen.
“Maklik vir Jacques om met ’n besemstok te dans,” sê sy met ’n dun stemmetjie.
“Nee, ’n man soek iets sags.”
“Hy het gekies.”
“Weet hy jy is weer vry?”
“Wat wil Ouma vir my sê?”
“Veg vir hom, dis die moeite werd.”
