gaan staan. “Wat is dít veronderstel om te beteken?”
“Maak daarvan wat jy wil!” antwoord sy parmantig.
In sy blou oë is ’n flikkering, sien sy, maar Duard antwoord nie, pers net sy lippe saam. In die kombuis sleep hy ’n kroegstoeltjie nader en laat Valdi by die opdientoonbank sit. Sy hou nie van hom as hy so macho en oorheersend is nie. As dit is omdat hy werklik besorg is oor haar welstand, is dit miskien toelaatbaar. Maar indien hierdie houding sommer net baasspelerigheid is, staan sy nóú op en loop en kan hy sy noodhulp bêre vir Fiela, wat dit gretig sal opslurp.
Duard haal ontsmetmiddel, salf en pleisters uit. Valdi het nie besef haar kuif hang oor die wond nie. Toe hy die hare wegstoot, skuur ’n stukkie van sy mou per ongeluk teen haar kaal skouer en in ’n refleksbeweging ruk sy weg.
“Sit stil,” beveel hy.
“Dis seer!”
“Is nie, jy jok. En moenie so frons nie, dit kreukel die vel sodat ek nie kan sien wat aangaan nie.”
“Ja, dokter,” antwoord sy oordrewe gedwee.
Hy maak die seerplek versigtig skoon, smeer salf op ’n blokkie gaas en plak dit met rekpleister oor die wond vas. Valdi staal haar en sit roerloos voor sy weer raas kry. Haar kop is agteroor gebuig sodat hy makliker kan bykom en sy is intens bewus van sy gesig hier vlak teen hare terwyl hy werk. So naby, sy kan net haar hand uitsteek en aan hom raak. Hy het nie vanoggend geskeer nie en sy stry teen die impuls om die grofheid van sy wang en die dagoudstoppelbaard onder haar vingerpunte te voel … Sy voel hoe haar hart sy ritme verloor en dan skielik versnel.
Is jy van jou wysie af? vra sy haarself streng. Jy’s nie meer ’n tiener nie en hy is nie jou kêrel aan wie jy kan vat wanneer jy wil nie. Of wil jy die horlosie terugdraai, weer soos ’n vloerlap weggesmyt word en van nuuts af seerkry? Kom by en gedra jou soos ’n grootmens! Moenie in sy gesig opkyk nie, fokus op sy hempsknoop en dink aan groen gras en blink waterstrome. Aan Niek of die sjarmante Luca de Lange of enige ander ou wie se naam nie Duard Hofmeyr is nie.
Sy moes instinktief beweeg het of dalk kon hy die onstuimige woelinge in haar binnekant aanvoel, want hy kom regop en staan ’n entjie weg.
“Daarso, klaar! Was dit nou so erg, dat ek jou met geweld kombuis toe moes sleep?”
“Nee.”
“Of seer?”
Sy skud haar kop en kruis haar arms oor haar bors. Of dit is omdat sy bang is hy hoor die wilde bonsing van haar hart, of dat haar hand dalk vanself sal uitreik om aan hom te raak, weet sy nie. Maar dit laat haar veiliger voel, meer in beheer van haar bewegings en emosies.
Sy sien dat Duard vreemd na haar kyk, sy oë vraend en skielik ’n donker, broeiende blou.
“Ek … kry koud,” stamel sy. Selfs in haar eie ore klink dit onoortuigend.
“Ja, dit is koel hier,” stem hy saam, ’n halfmas glimlag om sy mond. Hy draai die bottel ontsmetmiddel toe, bêre die salf en die skêr en die pleister. Dan tik hy vlugtig met sy wysvinger op die punt van haar neus.
“Dis nie dat ek jou wou boelie nie, Valdi,” sê hy sag. “Ek is besorg oor jou, bang daar kom kwaad in en die wond ontsteek. Dit sou jou vakansie bederf het.”
“Ek weet,” stem sy saam, maar kan hom nie in die oë kyk nie.
“Dit kon selfs ’n litteken op jou voorkop gelos het.”
“Ek weet …”
Dis hoe sy hom onthou: partykeer amper soos ’n ouboet – sorgsaam en beskermend, soos teenoor ’n jonger sussie wat haar knie stukkend geval het en getroetel moet word. Dit was vir haar kosbaar, as enigste kind, met ’n pa wat dikwels afwesig was en ’n ma wat ’n eie loopbaan gebou het, nie tyd gehad het vir ’n kind nie.
Ná Duard weg is, het Valdi soms gewonder wie sy die meeste mis: haar omgee-ouboet of haar omgee-kêrel. Want hy hét vir haar omgegee, dit weet sy. Dit was ’n ongelukkige sameloop van omstandighede wat veroorsaak het dat hul verhouding handuit geruk het. Maar hy was lief vir haar en sy só dol oor hom. Altyd gereed om inskiklik te wees en saam te speel – grootmensspeletjies, sonder om aan die implikasies of gevolge te dink …
“Sal ons saam met die ander twee iets gaan drink?” stel Duard voor.
Haar gedagtes het op ver paaie geloop en Valdi skrik toe hy praat. Sy ruk terug na die hede en klim van die kroegstoeltjie af. Dit was nie netnou ’n liefkosing gewees nie, breinspoel sy haarself. Daardie vinger waarmee hy op haar neus getik het … Dit was niksseggend, sommer ’n speelse gebaar soos hy sy sussie sou getroos het en daarna vir haar ’n suigstokkie gegee het. Sy moenie meer daarin lees en haarself opwerk nie.
“Koeldrank sal lekker wees,” knik sy en voeg ewe ongeërg by: “Dankie vir jou moeite.”
“Plesier.”
“Plig of plesier?” Sy voel tevrede om tog dié stekie in te kry.
“Bietjie van albei.”
Valdi het nie die moed om te vra wat hy bedoel nie, maak net haar rug regop en loop vooruit deur die swaaideur wat hy vir haar oophou.
Net voor hulle op die terras by die swembad uitstap, hou Duard haar teë met ’n hand op haar elmboog. Hy buig sy kop en fluister teen haar oor.
“Jy was nooit ‘inskiklik’ nie, bokka, maak nie saak wat ook al jou ma of ander mense jou wysgemaak het. Wat gebeur het, was geheel en al my skuld.”
Bokka … Die troetelnaam wat hy altyd vir haar gehad het, vang Valdi op die verkeerde voet. Vreemd dat hy dit onthou …
Sy draai haar kop om sy gesig te sien. Maar hy het weer die donkerbril op en die res van sy gesig is uitdrukkingloos.
“O, hier’s julle uiteindelik!” roep Fiela uit en kyk om die beurt na Valdi en Duard. “Julle was so lank weg, ons het julle amper al gaan soek.”
“Hoe lyk dit, sal Vivaldi darem oorleef?” skerts Luca.
Duard knik. “Die wond was nie diep nie, eintlik meer ’n kneusplek.“
“As jy reken steke is nodig, sal ek haar na ’n dokter neem.”
“Ek sê mos, dis nie nodig nie. Dit was vlak, ’n pleister is genoeg,” antwoord Duard ergerlik.
Luca rol sy oë boontoe. Hy draai weg en wend hom tot Valdi. “Suurlemoensap met soda en ’n tikkie Campari?” bied hy aan en trek vir haar ’n stoel nader.
Die Campari verleen ’n vrank smaak aan die drankie, maar Valdi neem ’n diep sluk, in die hoop dat dit meer medisinale waarde as ’n snesie het. Ná die kombuis het sy ’n sterk dop nodig.
“Die arm man se sjampanje,” spot Luca toe hy merk hoe sy haar glas om en om in die rondte draai terwyl sy die bruisende pienk borreltjies bestudeer.
“Lekkerder as sjampanje,” vlei Fiela hom en vra meer uit oor ouma Sophia Bellini.
Wat was dit netnou daar in die kombuis – daardie plotselinge intense bewuswording van Duard se gesig hier naby hare, wonder Valdi.
