Ruiter van my drome
Schalkie van Wyk
MELODIE
1
Zandri de Klerk glimlag onwillekeurig terwyl sy voor die toonbank van die Springbok Kafee wag dat die tydsame tant Breggie Toerien met haar wat Zandri is se hamtoebroodjie uit die kombuis terugkeer. Dis so tipies van dié plattelandse dorpie, nes Zandri dit onthou: Almal op Wyedraai het hope tyd, en om haastig of ongeduldig te wees word beskou as ’n gebrek aan goeie maniere.
“Met of sonder mosterd, Zandri?” roep Breggie uit die kombuis, haar vraag so tydsaam soos haar hande.
“Net ham en tamatie, tannie, sonder mosterd, asseblief.” Zandri sien haarself in die lang spieël agter die toonbank, half versteek tussen pakkies kougom, suigstokkies en boksies vuurhoutjies, en sy wriemel haar neus afkeurend. Sy lyk soos sy voel, dink sy: warm en verlep. Sy vee ’n sliert goudblonde hare uit haar oë.
Sewe jaar gelede het sy tydig en ontydig hier by die kafee ingeloer, bloot om haarself met behulp van dié einste spieël te verseker dat sy op sewentien ongetwyfeld oor ’n onweerstaanbare skoonheid beskik het – so kies haar gedagtes koers na haar half vergete gisters. Met oë so blou soos hiasinte, digte, saggolwende blonde hare, ’n pikante neusie en verleidelike, vol lippe het sy reeds sedert haar vroeë tienerjare geweet seuns vind haar aantreklik.
Maar op sewentien wou sy beeldskoon wees net ter wille van één man – die man wat sy, met die malse heerlikheid en vergeefse verlange van eerste liefde, die ruiter van haar drome genoem het.
Haar ruiter het egter nie haar liefde gedeel nie; hy het uit haar drome en haar lewe gery, sonder om om te kyk, dink sy nou vir die eerste keer in ’n taamlike lang tyd. Sy glimlag weer, dié keer bedroë.
“Dan is jy terug, Alexandra?” vra ’n vyandige manstem sonder waarskuwing langs haar.
Zandri herken Ferdinand Adelmann se donker stem selfs voordat sy sy spieëlbeeld langs hare gewaar. Hy troon lank en breedgeskouer oor haar met ’n grimmige uitdrukking op sy sonbruin gesig en sy gespierde arms oor sy bors gekruis.
Sy kyk met vraende wonder na hom. Wat het dan verander? Hy is nog altyd ’n aantreklike, donker man met sterk gelaatstrekke, en tog . . . Eens op ’n tyd kon sy haar verkyk aan Ferdinand se swart kuif wat as gevolg van ’n kroontjie in sy hare altyd terugval op sy hoë voorkop. Sewe jaar gelede het sy donkerbruin oë, omraam deur lang, digte wimpers, haar na asem laat snak, en die volmaaktheid van sy ferm maar sensuele lippe het rillings van ekstase langs haar ruggraat af gestuur. Sy wou met haar vingers oor sy hoë wangbene streel en die kuiltjie in sy ken vlindersag met haar lippe aanraak, en droom . . . droom dat hy haar liefhet.
Haar tienerliefde het haar blind gemaak vir Ferdinand se opsigtelike arrogansie, dink sy, nou geïrriteer deur sy selfversekerde houding en die sardoniese lig van sy regterwenkbrou terwyl hy op haar reaksie wag.
Haar oë ontmoet syne in die spieël. “Is ons nie te oud vir kinderspeletjies nie, Ferdinand? Ek bloos lankal nie meer van boosaardigheid as iemand my op my doopnaam noem nie,” sê sy neutraal.
Hy laat sy blik tydsaam oor haar loop, en knik. “Ek veronderstel niks maak ’n mens gouer volwasse as die rol van ongehude moeder nie. Het jy jou kind saamgebring?”
Sy woorde ruk met die fisieke pyn van ’n dolksteek deur haar en sy kyk haastig af om haar emosies te versteek. Háár kind? Waarom glo Ferdinand dat Robbie haar kind is? Sy is so ontsteld dat sy bewe van binne. Dis diep vernederend dat Ferdinand so ’n aantyging kan maak. Robbie se ma het haar oor en oor verseker dat niemand op Wyedraai van die seuntjie se bestaan bewus is nie. As Ferdinand van hom weet, beteken dit dan die hele dorp weet? En dink almal hy behoort aan haar?
“Ek is jammer as my vraag te persoonlik was, Zandri. Maar nadat die Jordaans jou en die seun in Julie in Londen raakgeloop het, is dit tog vanselfsprekend dat hulle almal op die dorp daarvan vertel het,” sê Ferdinand toe sy stilbly.
Hy sê hy is jammer, maar hy klínk nie jammer nie, besef sy met opstuwende ergernis. Haar oë soek syne in die spieël en sy sien afkeer en teleurstelling wat mekaar op sy gesig afwissel. Sewe jaar gelede het sy geweet Ferdinand het haar nie lief nie, maar sy het geglo hy is darem haar vriend – selfs ’n vertroueling, dink sy met teleurstelling wat sy vergeefs probeer ignoreer.
Sedert haar laerskooljare het sy al haar somervakansies by haar grootoom Alexander, jare lank ’n befaamde teler van resiesperde, op sy plaas, Reënboogrant, deurgebring. Ferdinand, die oudste seun van die veearts op Wyedraai, was reeds ’n eerstejaarstudent op Onderstepoort toe sy hom ontmoet het. Hy het haar liefde vir perde gedeel en was ’n daaglikse besoeker aan die stalle op Reënboogrant om sy tyd saam met oom Alexander en die perde deur te bring. Ferdinand het Zandri altyd met galante hoflikheid soos ’n gelyke behandel, haar gehelp om haar perdrystyl te verbeter en nooit ongeduldig geword oor haar eindelose vrae oor perde en perdry nie. Haar heldeverering vir hom het tydens die Desembervakansie ná haar matriekjaar in die skaam en desperate liefde van ’n tiener verander en sy het op die vlug geslaan . . .
“Moet jou nie oor my óf my reputasie bekommer nie, Ferdinand,” sê sy. Sy slaag daarin om onverskillig te klink, hoor sy tevrede, maar dit verberg nie die vuur in haar oë nie. “Ek moes geweet het Odette Jordaan sou nie kon wag om so’n smaaklike brokkie skindernuus oor te vertel nie. Sy kon my nooit daarvoor vergewe dat ek gelag het toe sy met haar eerste en laaste probeerslag om perd te ry agterstevoor op die saal beland het nie. Maar as jy dan moet weet: Robbie het saam met my en my ouers huis toe gekom, en ja, ek is ongetroud. Nou kan jy saam met Odette oor my skinder.”
“Miskien het Odette jou onwetend ’n guns bewys. Aangesien die dorpenaars reeds bewus is van jou kind, sal hulle jou nie met vrae bestook noudat . . .” Ferdinand kug homself tot stilte toe Breggie Toerien, ’n somber, grys vroutjie geklee in ’n grys oorjas, uit die kombuis geskuifelstap kom.
“Een ham-en-tamatietoebroodjie en ’n bottel water. Sal dit al wees, Zandri?” vra Breggie, reeds besig om die items op te lui.
“Ja, dankie, tannie,” antwoord Zandri met ’n gedwonge glimlag en gee vir Breggie ’n geldnoot.
“Het jy niks kleiner nie?” teem sy met droewige verwyt, maar haal tog die kleingeld uit die kasregister. “Ryk mense is ’n beslommernis, julle vat altyd al my kleingeld. Hier’s jou geld, Zandri. Middag, doktor Ferdinand. Jy groet ook nie. Ag, ek is jammer, Zandri – ek het vergeet om te sê hoe jammer ek is oor die skielike oorlye van jou grootoom Alexander. Darem nie te skielik nie, nè, die ou oom was ook al in sy negentigs. Gaan jy en jou seuntjie op Reënboogrant . . .?”
“Ek sal môre weer kom inloer, tant Breggie. Ek het oom Martiens belowe ek sal voor tweeuur by hom wees,” val Zandri haar verskonend in die rede, prop haar kleingeld in ’n sak van haar jeans en raap die toebroodjie en water op. “Tot siens, tannie,” groet sy haastig, reeds op pad na die deur.
“Nou vir wat groet sy jou dan nie, doktor Ferdinand? Was julle tweetjies nie altyd vriende nie?” Breggie se nuuskierige vrae bereik Zandri se ore al is sy reeds buite en laat haar drafstap na haar metaalgrys viertrekvoertuig wat langs die sypaadjie geparkeer staan.
Sy is verantwoordelik vir haar eie ondergang, dink sy wrang terwyl sy die enjin aanskakel en in die hoofstraat van Wyedraai af ry. Sy het Odette se ouers nooit goed geken nie, maar Odette het tydens hul tienerjare besluit sy is Zandri se vakansievriendin, bloot omdat Odette na ’n rede gesoek het om Reënboogrant tydig en ontydig te besoek in die hoop om Ferdinand te siene te kry.
Zandri het
