Met ’n frons in Paulie se rigting.
Lüther spring galant op aandag, hand uitgestrek. Hy oordoen dit, dink Paulie, en hy lyk simpel.
“Definitief nie! Ek sou haar nie vergeet het nie! Lüther Meyerhoff!”
“Dokter!” voeg sy pa by en lek oor sy lippe. “Dokter Meyerhoff.”
“Hallo, dokter.” Sy glimlag uitlokkend. “Ek sal dokter vergewe as dokter vir my ’n roomys koop.”
“Waar?” Lüther kyk om hom rond.
“Nie hier nie, by die eerste oase langs die pad!”
Asof sy ooit ’n hele roomys alleen opeet, dink Paulie venynig.
“Ons moet ry, dit word baie laat.” Sy gee oudokter ’n vinnige drukkie. “Totsiens, oom Heinz.”
Andreas het die sleutel. Hy en Paulie is die enigste twee wat klaring het om die departement se voertuie te bestuur.
“Ry veilig. En laat weet ons sodra julle aankom,” vermaan die ouer man, “voor jou ma haar heelnag bekommer.”
“Ons sal,” knik Lüther. “Ons het goeie selfoonverbinding op Graspan.”
“Waar sit ons?” vra Natika.
“Jy kan vandag voor langs Andreas sit,” sê Paulie. “In die veld ry ek voor.”
“Dankie,” sê Natika, maar sy kyk spytig na Lüther wat sy tros kameras van sy nek afhaal en op die sitplek tussen hom en Paulie pak.
Hy groet sy pa met ’n stewige mansdruk en klim in. Almal knip feitlik tegelyk hul veiligheidsgordels vas.
Eindelik trek die viertrek met die swaargelaaide waentjie agteraan weg en ry stadig deur die stadsverkeer, die groen heuwels tegemoet.
2
Net Paulie weet wat vir hulle wag saam met daardie idilliese landskap. Andreas kan hom dit seker ook voorstel. Hy was op soortgelyke ekspedisies, al was hy nie die vorige kere in Paulie se span nie.
Sy het Lüther probeer voorberei en hy reken dis kinderspeletjies. Natika verbeel haar dis ’n vakansie. Haar parfuum vul die hele kajuit. Haar hare lewe.
“Whitney!” roep sy uit en steek ’n CD in die speler.
Sy en Andreas begin saamsing.
“Tonight is the night that I’m feeling all right. We’ll be making love the whole night through.”
Andreas klink redelik, maar Natika is vals.
“Oukei,” sê Lüther en leun vooroor.
Natika kyk om en skree-sing: “I’m saving all my love for you, only you!”
Sy bedoel tog seker Andreas, nie Lüther nie? dink Paulie.
Ja, daar kry Andreas ’n soen op sy oor.
Paulie het kopseer. Sy leun teen die kussing terug en dink aan die apparaat en voorraad wat sy aangevra het en saam met Andreas en Zane ingepak het. Sy tel in haar kop af of sy genoeg deksels vir die plastiekbottels ingesit het, genoeg bottels, haartangetjies … Het sy ooit haartangetjies ingepak? Rooi doppies, het sy rooi doppies?
“Moeg?” vra Lüther toe hy langs haar teen die kussing terugval.
Sy knik. “Het ons die skêr gevat?”
“Ek weet nie, vra vir Andreas.”
“Andreas!”
Hy reageer nie. Hulle is naby die afdraai N1 toe en hy kan nie hoor nie, want Whitney en Natika is op hulle stukke.
“Daar was ’n skêr op die tafel in die laboratorium, het jy dit ingepak?” skree Paulie oor die lawaai.
“Weet nie.”
Die robot slaan oor na groen, daar is ’n pyltjie en Andreas kan draai.
“As ons nie ’n skêr het nie …”
Natika vlieg om en gil tussen twee reëls van die liedjie wat sy besig is om te vermoor: “Stop die gestres! Ek het ’n skêr! Jy kan dit leen!”
“Dankie,” sê Paulie en sy klink nie dankbaar nie, eerder sarkasties.
Sy vóél sarkasties. Waar het jy gesien een soos Natika wil die leisels oorneem?
Lüther vryf dit in; hy vat Paulie se hand en druk dit. “Natika is reg, jy kan niks doen tot ons afpak nie.”
Paulie maak haar mond oop om hom iets toe te voeg, maar sy is moeg gepraat. Sy wens in haar hart dat al drie skêre veilig in die boks ingepak is, by die etikette, potlode, notaboeke en ander skryfbehoeftes. Haar skootrekenaar is op die vloer by haar voete, netjies in sy sak. Dis een van die heel belangrikste items, en haar GPS … en …
Sy besluit om Lüther se raad te volg en die ellendige lys voorlopig uit haar kop te sit.
Lüther het ’n donker sonbril op en sy weet nie waar hy kyk nie. Hy glimlag vir haar en streel haar arm, maar sy verbeel haar hy snuffel in die lug agter Natika se seringbloeisels aan.
Natika se hare wapper welig in die wind en sy wieg ritmies saam met: “I have nothing, nothing, nothing if I don’t love you.”
Paulie moet keer voor sy ’n gesig trek. Daar sing Natika al weer.
“Is jy dors?” Lüther haal ’n bottel water uit sy minikoelsakkie en hou dit na haar uit.
“Nie nou nie, ek het netnou ’n hele 500 ml gedrink.”
Hy vat ’n paar slukke, skroef die bottel toe en kyk deur die venster na die fabrieke en stoorplekke langs die pad. Hulle is nog nie eens deur Midrand nie.
“Lang dag … Ons gaan donker by ons bestemming aankom,” verklaar hy asof dit nie sy skuld is nie.
Paulie wil hom daaraan herinner en sommer vra of hy ook vyfuur opgestaan het. Hy hét waarskynlik, om gim toe te gaan, want hy begin elke dag met ’n ingewikkelde sessie van omtrent ’n uur en ’n half lank. Op die plaas sal hy noodgedwonge ander planne moet maak, maar sy het hom gewaarsku en hy was tevrede. Het gesê hy sal ver gaan draf en ’n paar swaar klippe soek vir gewigoefeninge.
Lüther leun na haar oor en sê sag maar duidelik: “Hy ry nie te vinnig nie.”
“Hy mag nie.”
“Hoekom nie?”
Daar is ’n plastiekkan met 50 liter alkohol agter in die waentjie en nog bottels suiwer alkohol in die bak. Nie om te drink nie, om haar insekmonsters te bewaar. ’n Botsing sal noodlottig wees: een vonk en vier jong lewens en die helfte van haar doktorsgraad bly in die slag.
“Ons is gelaai met hoogs vlambare vloeistowwe.”
“Wat ek darem nie vir jou sal
