“Dankie tog, dokter is hier. Dinge lyk nie goed nie. Ek is bevrees dat dokter dadelik sal moet opereer. Die lem het sy linkerlong net-net getref en daar is interne bloeding. Hulle stuur die X-strale direk teater toe. Ek het solank bloed getrek, ek glo die outjie sal bloed nodig hê, sy hemoglobien is baie laag. Dokter Kotzé en dokter Mulder is …” Sy hap in die lug toe sy eindelik besef hoe die man voor haar se gesig lyk.
Hy is woedend. Sy neusvleuels tril liggies en daar is ’n spiertjie onder sy oog wat liggies spring.
“Wie het jou gevra om namens my besluite te neem?” Hy spoeg die woorde uit. “Wie de hel dink jy ís jy? As jy ’n dokter wou word, hoekom het jy dan nie vir een gaan leer nie. Ek –”
Engela voel hoe die bloed in haar gesig opstoot, hoe skok en skaamte gelyktydig oor haar neersak. “Maar ek –”
“Nee, laat ons twee mekaar mooi verstaan, suster Matthee. In hierdie hospitaal en veral met my pasiënte gee ék die opdragte en neem ék die besluite. Ek sal my nie deur jou laat voorskryf nie. Die gebruik is, as jy dit nog nie weet nie, dat ’n dokter eers ’n pasiënt ondersoek alvorens daar besluite geneem word. Of het jy dalk ander opleiding as die res van ons gehad?” Sy oë is koud, sy hande gebal.
Dit voel asof sy stem tot in haar diepste wese sny en dit verg al haar wilskrag om staande te bly voor hom. Hy sien hoe sy vir ’n oomblik inmekaarkrimp en dit vul hom met bitter lekkerkry.
“Ek waarsku jou: As jy ooit, maar ooit weer reëlings tref aangaande my pasiënt sonder my opdrag, sal ek nie vir my dade verantwoordelik wees nie.”
Vir ’n oomblik sak haar blik voor syne, oorweeg sy dit om net daar om te draai en weg te stap, maar terselfdertyd besef sy dat daar belangriker dinge as haar ego is wat nou voorkeur moet geniet. Sy kyk hom weer waterpas in die oë.
“As u nie omgee nie, dokter, hier is ’n pasiëntjie wat dokter se hulp nodig het. As dokter dit nodig ag, kan dokter my later verder uitvreet, maar nou moet ons asseblief eers aan die pasiënt aandag gee.”
Vir ’n oomblik is dit stil tussen hulle en toe Gerhard eindelik wel sy oë oor sy pasiënt laat gaan, is dit met skok. Die bruin kykers swiep vir ’n oomblik op na die bloues en dan tree die dokter in Gerhard na vore.
“Kom!”
Hoe gelukkig kan ’n mens soms wees. Dat ’n mes jou bykans kan deurboor en tog kom jy so lig daarvan af. Dit is wat Gerhard aan die twee wagtende ouers verduidelik.
“Baie dankie, dokter! Ons is so bitter dankbaar vir wat julle vandag vir ons gedoen het.” Die pa skud Gerhard se hand en vee met sy linkerhand die trane van sy wange.
Engela sluit stil by hulle aan en neem die ma se hand in hare.
“Vir jou ook, suster. Baie dankie! Kan ons hom nou sien?”
“Suster kan julle gou neem. Ons gaan hom vir eers onder verdowing hou, maar u is welkom om vir ’n rukkie te bly.”
Engela luister verbaas na die sagte stemtoon waarin Gerhard die ouers aanspreek. Sy knik en stap dan voor hulle uit na die hoësorgafdeling waar klein Dries vir ’n paar dae sal bly.
In haar hart is sy dankbaar dat ’n dokter van Gerhard se kaliber hom hier kom vestig het. Hy was vandag absoluut briljant. Was dit ses maande gelede, sou hulle klein Dries per ambulans of helikopter oorgeplaas het na een van die groter hospitale in Kaapstad.
Hoe sy egter so vinnig aan die man se verkeerde kant beland het, slaan haar totaal dronk.
Die Sondagoggend raak sy vroeg wakker en besluit om na die kerk se oggenddiens te gaan. Daar aangekom, ná die eerste kort gebed, herken sy die profiel skuins voor haar. Vir ’n oomblik verstil haar hande waar sy besig was om haar Bybel en gesangeboek in die rakkie van die bank voor haar te skuif. ’n Ligte rilling gaan deur haar.
Vir die eerste keer kry sy die geleentheid om hierdie nuwe dokter van hulle van naderby te bestudeer, sonder sy deurdringende blik op haar. Die wit jas het vanoggend plek gemaak vir ’n netjiese hemp en das, en sowaar … hy is deksels aantreklik. Die effense lang, maar sterk neus … die sterk vierkantige ken … die bos welige, donker krulhare wat net-net oor sy kraag kruip. Nege uit tien, soos die juniors sou sê.
Die diep kepe langs sy mond lyk vanoggend minder prominent en sy wens vir ’n oomblik dat sy nou ’n kykie in daardie donker oë kon kry. Sou hulle ook vanoggend sagter en meer menslik wees?
Sy kyk gesteurd op toe iemand aan haar skouer tik. Dis Johan Kotzé wat vir haar glimlag en beduie dat sy moet opskuif in die kerkbank.
“Dit lyk darem of die hospitaal goed verteenwoordig is vanoggend,” fluister hy in haar oor en beduie met sy ken na Gerhard se kant toe.
Sy glimlag en vee ’n lastige haarsliert uit haar gesig. “Miskien het die hospitaal dit nodig.”
“Dis nie altemit nie.”
Van die diens kan Engela later niks onthou nie. Met die opskuif vir Johan het sy direk agter Gerhard beland en sy kon toe glad nie die predikant sien nie. Haar oë het op die donker krulle voor haar gebly en haar gedagtes het wye draaie geloop.
Johan wag ná die diens dat sy deur die kerkhekkie stap. “Wat doen ons liewe sustertjie vandag? Het sy al planne, of kan ek haar dalk nooi vir middagete?”
Engela gaan staan vir ’n oomblik en dink. “Ek het ’n beter idee. Kom ons pak ’n piekniekmandjie, dan ry ons Struisbaai toe. Mens mag nooit so ’n heerlike dag in die huis sit nie.”
“Sien jy, jy’s nog slim ook. Nou toe, kom!” Hy kry haar vrolik aan die arm beet en trek haar saam met hom.
“Waarheen nou?”
“Ek sien nie daardie skedonk van jou hier nie, ek gee jou ’n lift huis toe.”
“Jy sal haar nooit weer so noem nie! Sy is ’n lady, vyf-en-dertig jaar oud, en sy verdien respek.”
Hy lag. “Ek sal dit onthou.”
Dit word ’n verruklike dag. Hulle geniet mekaar se geselskap en Johan word ’n wonderlike tonikum ná die week se spanning. Hulle lag en baljaar soos twee kinders in die see totdat sy later uitgeput op haar strandhanddoek neerval.
Haar lyf is net lekker warm gebak toe Johan hom nat-nat by haar aansluit en sy blonde kuif oor haar uitskud. Sy gil en sit regop.
“Sjoe, dis lekker,” proes hy en droog sy gesig af. “Wanneer laas het ek iets so geniet?”
“Dis hopelik suiwer te danke aan die goeie geselskap,” spot sy, maar is dadelik spyt oor haar uitlating toe die glimlag van sy gesig verdwyn.
Sy uitdrukking is ernstig toe hy voor haar hurk en haar hand in syne neem. Met sy duim vryf hy saggies oor haar handpalm.
“Jy’s doodreg, Engeltjie. Dis wonderlik om jou hier by my te hê.”
“Ek het net ’n grappie gemaak, dokter Kotzé.”
“Ek weet, suster Matthee, maar ek is ernstig. Sal dit baie verwaand van my wees as ek sê dat ek jou graag beter wil leer ken?”
Haar blik swig voor syne. Hoeveel keer het
