dankie. Die res sal ek seker maar algaande moet leer.”
Hy kyk ’n oomblik nuuskierig na haar, dan vra hy kortaf: “Wat is die eintlike rede hoekom jy Doringlaagte toe gekom het?”
Sy staar hom koel aan.
“Is dit bloot ’n retoriese vraag, Dokter?”
“Glad nie. Ek wil baie graag die antwoord hoor.”
“Glo jy dat ’n vrou ook eerlik in die medisyne kan belangstel, dat sy ook kan voel sy wil graag iets doen om mense se pyn en ellende te verlig?”
“Ek glo dit wel.”
“Glo jy dat ’n vrou wat dieselfde opleiding as ’n man gekry het, die reg het om skouer aan skouer saam met hom te werk?”
“Sy mag die reg hê, maar sy sal dit in die meeste gevalle nie kan doen nie.”
“Waarom nie?”
“Omdat sy ’n vrou is.”
“Dit is tog nie ’n argument nie.”
“Dit is ’n feit wat nie weggeredeneer kan word nie. Maar sê my, het jy nie van die werk in die hospitaal gehou nie?”
Karin voel sy begin warm word, maar sy laat dit nie blyk nie en haar stem bly kalm en onverstoord: “Ek het baie daarvan gehou, veral aan die begin, maar ek was tog nie heeltemal gelukkig nie. Die werk was te eng; daar was te veel roetinewerk. Ek het nooit die pasiënte as mense leer ken nie – daar was nooit tyd daarvoor nie. Ek was vier maande lank in die kinderafdeling, maar dit was die langste wat ek ooit in een afdeling was.”
“Dis goeie ondervinding vir ’n onervare jong dokter.”
“Dit was goeie ondervinding, ja, en ek erken dis ’n noodsaaklike deel van ’n dokter se opleiding. Maar die werk het my later nie meer heeltemal bevredig nie. Miskien sal ek weer eendag daarnatoe teruggaan, maar dan sal dit wees omdat ek self oortuig is dat ek daar die grootste bydrae kan lewer.”
“Stel jy in enige spesifieke rigting belang?”
“Dit is juis die moeilikheid – ek stel in alles belang: verloskunde, pediatrie, chirurgie.” Sy kyk na hom waar hy met sy skouers teen die kaggel aangeleun staan en wonder of sy hom iets van haar innerlike en opregte oortuiging laat verstaan het. Sy oë is stip op haar gevestig, maar sy gesig bly koel en onpersoonlik en sy weet sy het nie tot hom deurgedring nie. Half vererg, half onverskillig haal sy haar skouers op en sê: “Ek is jammer. Ek het nie bedoel om ’n toespraak af te steek nie.”
“Dit was my skuld. Ek het die argument aan die gang gesit.”
Sy kyk effens verbaas na hom en sien dat hy glimlag. Maar sy glimlag nie terug nie. Sy is vies vir haarself omdat sy weer onnodig opgewonde geraak het – argumente met die mansgeslag sal haar nêrens bring nie. Slegs feite sal ’n man oortuig. Veral ’n man soos Hugo Slabbert, wat reeds bevooroordeeld is teen die vroulike geslag … ’n Man soos hy sal skepties staan teenoor enige vrou wat dink dat sy sowel ’n dokter as ’n vrou kan wees.
Dokter Roux was so vriendelik teenoor haar. Hy het haar laat voel dat hulle haar hier nodig het en dat sy op gelyke voet saam met hulle kom werk. Hugo se houding het haar vir ’n oomblik uit die veld geslaan. Hy is nie openlik vyandig nie – hy dink nie so baie van sy vyand nie! – maar op subtiele wyse laat hy haar voel dat sy ’n indringer is en dat hy nie veel vertroue het in haar vermoë om die werk hier op Doringlaagte te doen nie.
Maar sy sal hom wys. Sy sal hom wys dat sy vir niemand terugstaan wat werk en uithouvermoë betref nie.
Hy het weer op en af in die vertrek begin stap en sy wonder of hy altyd so rusteloos is. Telkens lei sy voete hom tot vlak by die vaas met krisante, wat hy dan ’n paar oomblikke in stilte aanskou, en hy bly ook ’n lang ruk voor ’n skildery van Maggie Laubser staan. Dit is seker die helder, warm kleure van die skildery wat hom trek, dink Karin. Hy stel heelwat meer belang in die blomme en die skildery as in die nuwe dokter. Sy is in die eerste paar oomblikke geweeg … en blykbaar te lig bevind.
Sy is bly toe Marie Roux met die koffie en beskuit inkom.
“Wat dwaal jy weer rond soos ’n broeishen wat nes soek, Hugo?” vra Marie toe sy die koffie op die tafel neersit. “Bekommerd oor ’n pasiënt?”
Hy beantwoord nie haar vraag nie.
“Ek het net jou krisante bewonder,” sê hy terwyl hy nader stap. Marie kyk na hom asof sy hom nie glo nie, maar sy sê niks verder nie.
Sy was net besig om koffie in te skink toe haar man daar aankom.
“Hallo, Hugo,” groet hy joviaal. “Van môre af sal dit darem seker beter gaan. Was die rit Leeufontein toe werklik so dringend noodsaaklik soos hulle gesê het?”
“Dié keer was dit werklik dringend. Swart koffie vir my, asseblief, Marie, met twee lepeltjies suiker.” Hugo neem die koffie by haar en vervolg: “Ek het die pasiënt saam met my ingebring. Ek sal vanaand – of vannag – nog moet opereer.”
’n Oomblik is daar stilte in die vertrek en Marie kyk hom effens verslae aan. Karin voel ’n skielike prikkeling van opwinding. Dan was dit die gedagte aan die operasie wat voorlê wat Hugo Slabbert so rusteloos in die vertrek laat rondstap het. Sy wonder of sy toegelaat sal word om die operasie by te woon en miskien nog te help.
“Wat makeer?” vra dokter Roux fronsend.
“Die bywoner se vrou. Derde baba. Agt maande swanger. Placenta previa. Sy het een ernstige bloeding gehad en ek is ’n tweede te wagte. Ek was bang dat dit op pad al sou gebeur. Daar is nog ’n kans om sowel die ma as die kind te red, maar ons sal dadelik moet opereer.”
“Keisersnee?”
Hugo knik.
“Ek wil graag hê jy moet die narkose gee. Die vrou se toestand is kritiek en ek kan nie bekostig om enigiets te waag nie.”
“Natuurlik,” antwoord dokter Roux dadelik. “Hoe laat?”
“So gou moontlik – Suster is reeds besig om alles reg te kry.”
Die twee mans vergeet vir ’n oomblik van Karin en Marie terwyl hulle die geval bespreek. Gretig luister Karin na alles wat hulle sê, maar sy waag dit nie om ’n woord te sê nie. Placenta previa – die ontydige losgaan van die nageboorte en die ernstige bloeding wat daarmee gepaard gaan – is een van die komplikasies van swangerskap wat selfs ’n ervare dokter die skrik op die lyf kan jaag en daar moet sonder versuim opgetree word.
Toe die mans ’n paar minute later opstaan, draai Isak Roux na Karin en sê: “Is jy reg om te gaan, Dokter? Ek sal jou sommer op pad na die hospitaal by die hotel aflaai.”
“Ek sou baie liewer saam hospitaal toe wou gaan,” sê sy dadelik.
“Maar natuurlik. Weet jy, Hugo, ek het vir ’n oomblik vergeet ons het ’n nuwe vennoot.”
“Ek het gedink dokter De Wet is moeg ná die lang reis, anders sou ek dit self voorgestel het. Kom gerus.” Hy glimlag effens. “Dit sal ’n goeie inlywing wees. Ek ry ook maar dadelik. Dis miskien nodig om die pasiënt eers ’n bloedoortapping te gee.”
“Ons
