tussen die lang buffelsgras en miershope deur, net ’n streep wat hier en daar grondvat. Rothea vryf oor haar oë, bang sy yl, en om beter te kan sien. Tóg ’n hond?
Die volgende oomblik is die groot grysbruin lyf by haar, blaffend en stertswaaiend en met ’n tong wat haar hand lek.
“Wat sien jy, Fritz?” vra Dieter se stem ver weg.
Sy vryf haar oë, maar die newels gaan nie weg nie. Dis wensdenkery, besef Rothea. ’n Produk van ’n oorvrugbare verbeelding wat haar laat glo Dieter is hier.
Selfs die klank van naderende perdepote word vir Rothea deel van die droombeeld. Sy weet hulle sê ’n perd is ’n slim dier, maar Salamander sal nie terugkom om te kyk wat van haar geword het nie. En dis nie een van Dieter se Weimaraners hierdie wat haar hand lek nie. Dis ’n dassie.
“Fritz?” roep Ilse. “Het jy haar gekry?”
Die hond blaf opgewonde en nog een kom by om aan Rothea te snuif. Die perdepote word harder. Iets anders as ’n hondeneus raak aan haar. ’n Hand en ’n arm vat om haar en hou haar vas.
“Is jy beseer?” vra Dieter besorg.
Ilse kom met ’n waterbottel aangehardloop. “Ek was mal van bekommernis! Dit was my fout. Ek moes van beter geweet het as om jou die karwats te gee. Salamander is nie aan sulke rowwe behandeling gewoond nie.”
Rothea neem ’n sluk water. Die karwats vir háár gegee! Wie is deurmekaar, sy of Ilse?
“Ek kon Salamander nie inhaal nie, kon julle ná ’n ruk ook nie meer sien nie. Dis toe dat ek besluit het om huis toe te jaag en Dieter en die honde te kry om na jou te gaan soek. Wat het gebeur? Het Salamander jou afgegooi?”
“Ja. Nee ... Ek het self afgeval. In sand.”
“Dankie tog, ons het jou gekry en jy is ongedeerd.”
“Ons moet Rothea by die huis kry. Sy ly aan skok,” sê Dieter.
Sy een arm gaan om Rothea se middel, die ander om haar knieë. Hy tel haar op sy perd se rug. Met ’n arm steeds om haar lyf, steek hy sy voet in die stiebeuel en klim agter Rothea op.
Ilse frons. “Is julle twee se gesamentlike massa nie te swaar nie? Laat ek Rothea liewer by my neem.”
Dieter skud sy kop. “Jy is nie sterk genoeg om haar vas te hou dat sy nie afval nie.”
Teen haar rug is Rothea van die veiligheid van Dieter se breë skouers bewus, wat haar teen die bewegings van die perd stut. Deur die dun materiaal van sy hemp kan sy die hitte van sy lyf voel deurslaan. Hy ruik na tabak en naskeermiddel. Sy wens die rit hou jare lank aan: net sy en Dieter, met Ilse en die wêreld om hulle afgesluit, ver weg ... Net die klank van die perd se hoewe en die gekwetter van vinke om die middagstilte te versteur. Wat kan ’n meisie meer vra as om net so styf te sit teen die breë bors van die man wat sy bo alles liefhet?
Rothea is in ’n heerlike droom, wat aan skerwe spat toe hulle tuis kom. Sy verwag om Dieter te sien toe haar ooglede lomerig oopgaan. Maar die eerste wat sy sien, is Albie wat met sy voete en al bo-op die balkonreling voor sy kamer staan. Die glasdeur op die eerste verdieping agter hom staan wawyd oop en hy is besig om te kyk of hy handeviervoet op die smal ysterstawe van die reling kan loop.
Sy vergeet van Dieter. Die newels verdwyn om haar yskoud en skielik nugter te laat. Nee ... Nee, asseblief nie, pleit sy woordeloos. Nie ’n tweede keer in vier dae nie ... sy glyval uit Dieter se arms van die perd se rug af en begin hardloop.
Dieter is egter vinniger as sy en eerste by die sydeur.
“Bly hier!” gebied hy Rothea. “Ek sal hom daar afkry. Moenie na hom roep of skree nie. Jy of Ilse moenie sy aandag probeer trek nie.”
Rothea is dankbaar dat Dieter hier is om oor te neem. Maar sy kan nie op die stoep wag nie, nie wetend of hy betyds was nie. Toe hy die trappe drie-drie ophardloop, storm sy bewerig agterna.
’n Ry ballonne en gevlegde kreukelpapier hang in Albie se kamer. ’n Tafel is ingebring, waarby Olga Richter, Carl en Hanna sit. Dit lyk soos ’n gevriesde tablo – die drie mense, elk met ’n teekoppie en ’n koekbordjie, wat almal regop sit en Dieter verbaas agterna staar.
Rothea pyl op die glasdeur af, met Ilse kort op haar hakke. Dieter is daar. By die balkonreling, sy arms om die klein figuurtjie terwyl hy hom aftel.
“Ou grote, ek dink nie jy moet sommer hier loop nie. Doen dit eers wanneer jy in ’n sirkus is,” sê hy rustig.
“Waar’s Albie?” vra Carl, skielik bekommerd oor waarheen almal so haastig op pad was.
“Veilig,” antwoord Dieter bot. “Nie aan jou te dankie nie, broer.” Hy dra Albie na binne en sit hom by die tafel neer. “Het jy nie gesien die glasdeur is oop nie? Het niemand opgelet nie?”
Carl frons. “Watter glasdeur? Nee. Ek het nie eers besef hier ís ’n glasdeur nie. Was Albie buite?”
“Buite, op die reling,” beaam Dieter grimmig. “Of het jy ook nie geweet daar is ’n reling nie, Carl?”
“Nee, ek het geweet.” Carl sit sy bord neer, die skyf koek en roomtert onaangeraak. “Wat ek nie geweet het nie, is dat Albie buite was en probeer opklouter het. Mensdom, dis hoeveel meter! Es mach überhaupt nichts! Ich fühle mich fiebrig.” Ter wille van Rothea slaan hy weer oor na Afrikaans. “Dit maak glad nie saak nie. Ek voel skoon duiselig. Het hy nie afgeval nie?”
Dieter wys na die ongedeerde Albie, wat ’n voorliefde vir roomtert ontwikkel het, veral om dit met sy vingers te skep en af te lek.
Rothea laat hom begaan, nie in ’n toestand om hom tafelmaniere te leer nie. As hy afgeval het, het hy nooit weer roomtert of sjokoladekoek of ’n vistrein geëet nie, mymer sy. Dit was ’n ongeluk. Blote nalatigheid, sê sy vir haarself. Maar in haar hart weet sy dit was nie. Soos dit ook nie die wind of die hond was wat Albie se bal in die swembad laat beland het nie.
Die vensters het knippe wat maklik oopgemaak kan word, selfs deur ’n kleuter. Daarom het Dieter diefwering laat aanbring. Die glasdeur is egter moeiliker. Albie kan nie ’n sleutel draai, en ’n Yale-slot en terselfdertyd ’n deurhandvatsel nie. Sy koördinasie is nie goed genoeg nie. Dit moes ’n grootmens gewees het. ’n Volwassene wat weet kleuters hou van nuwe ervarings en die balkon sal Albie na buite lok; wat weet die reling is smal; wat weet die pure seun, die twee-en-’n-halfjarige Albie sal nie die gevaar besef nie en probeer bo-op klim.
Wie het ’n grief teen Albie? Wie haat ’n klein, onskuldige ou seuntjie genoeg om hom te wil verongeluk?
Rothea voel siek en naar, haar verstand afgestomp. Haar nagmerrie-val en seer skouer is vergete.
Ilse Bauer? vra sy instinktief. Sy het vroeër gewonder wat Ilse wou bereik deur Salamander op loop te jaag. Of Ilse wou hê sy moet afval en haar nek breek, sodat sy uit die pad kan wees en Ilse Dieter vir haarself kon hê, sonder kompetisie. Nou kom ’n tweede vraag by haar op: Wou Ilse haar wegkry sodat sy vinnig kon terugkom huis toe, na Albie, sonder dat sy tante by is om ’n wakende oog te hou?
Carl het gesê Ilse was van kleins af emosioneel ongebalanseer. Wat met haar en Ernst gebeur het, kon haar toestand vererger het, in so ’n mate dat sy steeds ’n grief teen Ernst koester. Teen Barbara ook. Maar veral teen hul kind ...
Rothea
