kind,” sê die vrou met ’n effens temerige stem. “Ek is bly jy het darem veilig hier aangekom. Ek sê net vanmôre nog vir Wouter, dis darem vreeslik gevaarlik vir ’n meisie om alleen van Johannesburg af met ’n motor te ry. ’n Mens lees vandag van sulke vreeslike dinge in die koerante. Ag, kind, ons is bly dat jy darem nog lewe en als. Ek gaan nou dadelik vir jou kos maak en sommer ook vir Arrie roep om jou tasse na jou kamer toe te bring . . . Nou ja, ek sal jou laat roep sodra die kos op die tafel is, Lissie . . . Lesie . . .”
“Lecia, tante,” help Wouter haar vriendelik reg.
“Ag, Wouter, ek sal nooit daardie vreemde naam onthou nie,” kla die ou tannie. “Nee, ek sal die kind maar Lesie noem . . .Nou ja, dan loop ek maar. Ek stuur nou-nou vir julle koffie.”
Lecia kyk die ouer vrou met ’n geamuseerde glimlaggie agterna. “Nogal ’n gawe ou tannie, al is sy van die ouderwetse soort,” sê sy. “Ek weet nie waarom dit so is nie, maar ’n mens voel vir haar jammer. Iets in haar wek die indruk dat die lewe baie swaar op haar skouers druk.”
“Dis waar,” beaam Wouter, “maar sy het ’n hart van goud. Almal wat haar ken, is lief vir haar. Maar onthou, hierdie huis is nou ook jóú eiendom en tuiste. As jy iets wil verander, staan dit jou vry om dinge volgens jou smaak in te rig. In elk geval, daar is ’n ander sakie wat ek met jou wil bespreek. Dit staan in verband met oom Isak se testament, en ek vrees dit raak jou in ’n groot mate –”
“Natuurlik nog meer van sy onsinnige, onmoontlike bepalings,” val sy Wouter onverskillig in die rede.
Laasgenoemde staar haar openlik verbaas aan. “Ek begryp nou glad nie wat jy bedoel nie,” sê hy. “Wat is so onsinnig en onmoontlik aan oom Isak se testament?”
Lecia kan sweer die man yl, of anders hou hy hom opsetlik onnosel, en met onnosele mense het sy geen geduld nie.
“Jy vra nog!” roep sy met ’n ergerlike frons uit. “Wat het die ou satanskind . . . e . . . ek bedoel, die ou man tog besiel om my mede-erfgenaam van Blouberg te maak en my op so ’n subtiele wyse na hierdie verlate uithoek te dwing? Weet jy, ek wou die prokureur met oom Isak se lawwe testament en al na sy peetjie stuur, maar tant Emma het my gekeer. Ja, dis net aan haar te danke dat ek vandag hier is. Ek het my vandag al bitterlik verwens omdat ek my aan haar gesteur het, en nou kom vertel jy my dat ek nog lank nie die einde van die ou heiden se verspotte testamentêre bepalings gehoor het nie. Was die ou kinds, of was hy stapelgek?”
Dis vir Wouter baie duidelik dat Lecia nou die herrie in is, daarom bly hy geduldig. “Oom Isak het redes gehad waarom hy sy testament so . . . e . . . ietwat buitengewoon opgestel het, Lecia. Kyk, ’n meisie kan nie die helfte van ’n pronkplaas soos Blouberg erf en ’n stadsjapie bly nie. Die rede waarom jy jou hier moet kom vestig, is om iets van die boerdery en die lewe van ’n boervrou te leer.”
“Genugtig, moet ek leer om te boer!” Dis eerder ’n uitroep as ’n vraag. Die verbystering in haar stem ontgaan Wouter nie.
Haar geskokte gesiggie laat hom stilweg glimlag, maar hy kry dit tog reg om bedaard te antwoord.
“Ja, ek vrees jy sal moet leer om te boer. Jy moet goed begryp, as iets met my gebeur, sal dit moeilik met jou gaan indien jy geen benul van die boerdery het nie. En moenie dink jy mag verkoop nie. Die testament bepaal dat nie een van ons ’n sentimeter van Blouberg mag verkoop nie. Die plaas mag nooit verkoop word nie. As jy na ’n jaar hier op Blouberg nog voel dat jy nooit hier sal aard nie, mag ek jou deel koop – maar nie voordat ’n volle jaar verstryk het nie. Intussen moet ek jou iets van die boerdery leer, en tant Elsa moet jou leer om ’n uitmuntende boervrou te wees. Dan is daar nog ’n klousule in die testament wat jou ook raak . . .”
“Wat, nóg ’n klousule?” Lecia stik byna van ergernis, maar sy ruk haar gou reg. “Maar verduiwels, uit hoeveel volumes bestaan daardie ou satanskind se ellendige testament? Ek glo glad nie hy was by sy volle verstand nie. Maar gaan voort, Wouter, ek kan maar net sowel nou die ergste hoor. Ek voel al klaar of ek kan slange vang, moet dus nie probeer om my gevoelens te spaar nie.”
Wouter kyk haar geamuseer aan en lag saggies. Dis hoe hy die Branks van Blouberg ken – kortgebaker en uitgesproke. Ja, as hulle eers kwaad is, stuit hulle nie vir die duiwel nie, en elkeen wat in die gedrang kom, moet dit ontgeld.
“Ek vrees jy gaan nou voel of jy slange, tiers en leeus kan vang, meisietjie,” sê hy met ’n glimlag. “Want oom Isak het my nie net as eksekuteur van die boedel aangestel nie; hy het my ook aangestel om ’n oog oor jou liefdesake te hou. Solank jy op Blouberg woon, mag jy nie met ’n man trou wat nie my goedkeuring wegdra nie. Dit is nou om jou erfenis teen fortuinsoekers te beskerm.”
Hierdie aankondiging van Wouter laat die trotse en selfstandige Lecia byna ’n oorval kry. Nog nooit, sedert sy mondig geword het, het iemand sy neus in haar sake gesteek nie. Waar kom Wouter vandaan om dit te wil doen?
Sy kyk hom grimmig aan.
“Jý vir my ’n lewensmaat kies! Jy kan na jou peetjie vlieg met oom Isak en sy simpel testament en al. Wie en wat presies dink julle is ek? Dink julle ek is onnosel of vertraag? Ek het nog nooit in my lewe van so ’n sotlike affêre gehoor nie. Ek is vier en twintig, en nou het ek ewe skielik hulp nodig om vir my ’n lewensmaat te kies. Nou ja, laat ek jou dit vertel, Wouter: ek het nie jou of enigiemand anders se hulp nodig om vir my ’n lewensmaat te kies nie. Verstaan jy? Ek laat my ook nie deur jou of enigiemand anders regeer nie. Julle kan almal na die duiwel gaan met Blouberg en al. Daardie ou satanskind van ’n oom Isak is natuurlik dood van al sy bemoeisiekheid. Hy kon destyds nie sy sin met my pa kry nie, toe dink hy dit sal maklik wees om sy sin met my te kry. Maar laat ek jou sommer nou reghelp: oom Isak gaan glad nie sy sin met my kry nie – nie nou nie, ook nie môre nie . . .nooit nie. Julle kan elkeen met ’n enkelkaartjie maan toe vlieg. Net môre gaan ek terug Johannesburg toe.”
“Jy kan dit nie doen nie –” begin Wouter bedaard, maar Lecia gee hom nie kans om meer te sê nie.
“Kan ek nie?” val sy hom woedend in die rede. Haar oë blits soos twee groen vlamme. “Wie gaan my belet? Jy?” Sy bekyk hom grimmig van kop tot tone. “Jy is net so agterbaks en skynheilig soos wat daardie skelm oom Isak was. ’n Mens kan sommer sien hy het jou grootgemaak.”
“Waarom sê jy ek is skynheilig en agterbaks, Lecia?” vra Wouter kalm terwyl sy blik ondersoekend op haar rus.
“Jy vra nog!” sê sy bitter. “As jy nie skynheilig en agterbaks was nie, sou jy die prokureur in Johannesburg opdrag gegee het om my vooraf van al hierdie sotlike klousules in oom Isak se testament te verwittig, maar jy het dit opsetlik verswyg. Jy het gewag totdat ek eers hier is, en nou vertel jy my dit.”
“Jy het gelyk,” antwoord hy kalm, “ek het dit opsetlik verswyg omdat ek dit persoonlik vir jou wou sê. Dis ’n persoonlike saak, Lecia, maar dis darem jou eie skuld ook dat jy nie eerder daaroor ingelig is nie, weet jy? As jy vir die prokureur gevra het om die testament vir jou te lees, sou hy dit gedoen het. Oom Isak was ook nie skynheilig en agterbaks nie, meisietjie. Hy was ’n trotse en ’n baie reguit man, skatryk en gewild in ons gemeenskap. Almal het hoë agting vir hom gehad.”
“En dit het hom natuurlik verwaand gemaak,” kap sy onthuts terug. “Daarom dat hy hom die reg kon toe-eien om my lewe te wil regeer. Maar ek laat my van niemand voorskryf nie, Wouter. Ek is nie ryk nie, maar sonder Blouberg se opbrengs sal ek ook nie van honger omkom nie. My verdienste as musiekonderwyseres voorsien in al my behoeftes . . .”
Toe die huishulp met twee koppies koffie inkom, staak hulle voorlopig die gesprek. Katrien verkyk haar behoorlik aan die
