dag? Weet jy hoe het ek na jou verlang?” vra hy verwytend en loop met uitgestrekte arms op haar af.
Hoe bring sy die kloutjie by die oor? wonder Erika. Sy wil omdraai en hom en Amalia alleen laat, maar sy gipsbedekte hande staan soos ’n teregwysing voor haar.
“Ons het sowaar jou meisie ontstel met ’n onskuldige soentjie,” sê Amalia en lag meerderwaardig, maar haar laggie klink onoortuigend in Erika se ore. “Ek het net ’n baie ou vriend gegroet, my liewe Erika. Ek en Riaan is sedert ons kleuterdae maats.”
“Presies,” beaam Riaan, sy glimlag sinies. “Die fraai rooikoppie is hier om op die ou grondbaron jag te maak, want sy jag net grootwild . . . en verkieslik ’n miljoenêr.”
“Jaloers, Riaan?” vra Amalia koggelend en druk ’n soen op Riaan se wang terwyl sy nader kom en by hom inhaak, haar kop rustend in sy nek. “Jy is oulik arm en ’n meisie moet aan haar bankrekening dink.”
“Dink jy aan enigiets anders behalwe perde?” vra hy geniepsig.
“Ou jaloersie,” terg sy en tik hom op die neus met haar wysvinger. “Ek moet sorg dat my perde gereeld oefening kry, maar ek is mos nou hier.”
Wat soek sy eintlik hier? wonder Erika terwyl sy die twee rooikoppe langs mekaar dophou. Riaan het wel aan Wilhelm gesê hy wil aan haar verloof raak, maar op die oomblik tree hy soos ’n jaloerse minnaar teenoor Amalia op.
“Ry jy nie ook perd nie, Erika?” vra Amalia en keer terug na haar gemakstoel voor die oop vuurherd.
“Al sou sy, sal ek haar nie toelaat om my ook te verlaat nie,” sê Riaan vinnig, slaan ’n besitlike arm om Erika en staar fronsend na sy wit gipshand. “Ek voel soos iets uit ’n wetenskapsfiksierolprent met my toegeplakte hande wat van my ’n idiotiese baba maak,” voeg hy selfveragtend by.
“Dis net tydelik, Riaan, en jy weet dit,” sê Erika prakties en loop saam met hom na die rusbank voor die vuurherd. “Hoe sou jy daarvan gehou het om soos klein Jackie met ’n masker oor jou kop rond te loop?”
“Heerlik!” skaterlag Amalia. “Erika is net die regte medisyne vir jou, Riaan, want sy sal jou nie kans gee om jouself te bejammer nie. Maar van perdry gepraat, Erika: Wilhelm het drie ryperde van ons stalle af na Drie Eike toe laat bring. Hulle staan nou hier op stal en as jy lus voel vir perdry, kan jy net vir jou ’n perd laat opsaal.”
“Ek hou van perdry, dankie,” sê Erika, neem op die rusbank saam met Riaan plaas, maar voel nog oorbodig.
Sy kan die vibrasies tussen Riaan en Amalia aanvoel, byna asof hulle mekaar terselfdertyd aantrek en afstoot; daarom twis hulle voortdurend, maar soek tog mekaar se geselskap op.
“Luister net na Amalia se woordkeuse: óns stalle,” spot Riaan. “Sy probeer so hard om soos Minette du Toit te klink, seker maar om broer Wilhelm te beïndruk. Grond is die sleutelwoord, liewe Amalia. Minette besit La Rochelle, maar jou pa is net ’n besonder bekwame plaasbestuurder.”
“Voel jy nou beter, Riaan?” vra Amalia met engelagtige onskuld, maar ’n warm blos op haar wange verraai haar ergernis oor Riaan se woorde. Sy kyk na Erika en verduidelik: “Dis Riaan se grootste frustrasie: dat hý nie die grondbaron is nie. Daarom probeer hy almal om hom aftakel tot sy eie lae vlak van plattelandse prokureurtjie.”
“Gelukkig staan ek klaar op die onderste sport, daarom hoef hy my nie af te takel nie,” sê Erika, half jammer vir Riaan wat met ’n man soos Wilhelm moet kompeteer. “Het jy baie pyn in jou hande, Riaan?” vra sy simpatiek.
“Die pyn kwel my nie, want ek het genoeg pynpille met my ontslag uit die hospitaal gekry.” Hy lig sy gipsbedekte hande op en gluur hulle aan asof hulle sy vyand is. “Dis wat ónder die gips skuil wat my nagmerries besorg. Hoe gaan my hande lyk? Het ek darem nog al my vingers? Sal ek weer my hande kan gebruik?” vra hy, ’n dun klank van paniek in sy stem.
“Ja, toe nou maar, ou diertjie,” praat Sophia uit die deur agter hulle en kom die vertrek binne, ’n skinkbord met koek en tee in haar hande, en Wilhelm op haar hakke. “Ek sê jou nog elke dag: hou op wonder, eet jou kos en word gesond. Wilhelm, los nou die skinkbord. Ek het jou mos gesê ek is oud en lelik genoeg om dit self te dra. Toe, toe, gaan sit jou sit sodat ek vir julle kinders tee kan bring. Ja, jy ook, Erika, sit net!”
“Dankie, Tannie,” sê Erika en neem ’n koppie tee en ’n bordjie koek by Sophia voordat sy weer op die rusbank langs Riaan plaasneem.
“Ek sal niks drink nie, dankie,” sê Riaan bot en staar onvergenoeg in die vlamme wat op die maat van onhoorbare musiek ritmies oor die houtstompe dans.
“Hallo, Wilhelm,” groet Amalia asemrig en stap op hom af asof sy van voorneme is om hom te soengroet.
“Dè, Amalia, vat en gaan sit. Dit maak my dronk in my kop as julle so voor my oë wriemel . . . so asof daar te veel is van julle,” blaf Sophia en prop ’n koppie tee en ’n bordjie koek in Amalia se hande voordat sy Wilhelm bereik.
“Ek haat sjokoladekoek,” snou Amalia, maar die verpletterende blik wat Sophia op haar rig, laat haar in haar spore omdraai en terugkeer na haar stoel voor die vuurherd.
“Ek help my sommer self, Tante,” sê Wilhelm en dra sy tee na die skoorsteenmantel toe, van waar hy Riaan en Erika behoorlik kan dophou.
Die gesogte grondbaron, dink Erika, onbewus van die vyandige uitdrukking op haar gelaat terwyl sy hom aanstaar. Is dit sy besittings wat hom so onweerstaanbaar maak vir vroue? Of dalk sy sterk, fisieke uiterlike: sy donker, half mistieke voorkoms met sy ysblou oë wat soms staalhard en dan weer vol warmte en lag kan wees? Of is dit die diep, ryk klank van sy stem wat aan hom so ’n besondere magnetisme gee?
“Is daar ’n roepstem op my gesig?” vra Wilhelm bedees, helder lag soos spatsels sonlig in sy oë.
Erika voel haar gesig verkleur toe sy besef hy praat met haar. Sy trek haar asem skerp in en staar stip na die koppie tee in haar hande.
“Nee, maar dit is moeilik om mense met grootkoppe mis te kyk,” antwoord sy met dieselfde onskuld in haar stem en voel byna spyt toe Riaan en Amalia uitbars van die lag.
“Jy het daarna gesoek, Wilhelm, want jy maak jouself nie juis onopsigtelik nie,” spot Riaan.
“Hy is die moeite werd om na te kyk,” sê Amalia met ’n koketterige glimlaggie.
“Jy was nog altyd ’n voor op die wa kind, Amalia,” sê Sophia terwyl sy met ’n koppie tee in haar hand nader kom. “In my jong dae het die jongetjies die meisies gekomplimenteer, maar jy gebruik die heuningkwas asof jy veronderstel is om die mans die hof te maak. Het jy dan g’n skaamte nie?” vra sy misnoeg.
“Die Groot Trek het in die negentiende eeu plaasgevind, Tannie, en die Eerste en die Tweede Wêreldoorloë is ook al vergete . . . Dis net Tannie wat dit nie kan vergeet nie,” antwoord Amalia met ’n glimlag wat verraai dat sy gewoond is om deur Sophia gekapittel te word.
“Ek is liewer uit die oude doos as skaamteloos,” sê Sophia streng en bly voor Riaan staan. “Hier, boetie, maak jou mond oop en sluk.”
“Tant Sophia!” ’n Donker gloed van verleentheid kruip oor Riaan se gelaat. “Ek verkies om nie ’n vertoning van my hulpeloosheid te maak nie. Ek is nie nou dors nie.”
“Maar hier is tog nie vreemdes by ons nie,
