tion>
Christine le Roux
’n Wêreld sonder hom
[no image in epub file]
HUMAN & ROUSSEAU
Hoofstuk 1
Nicoline Kruger se hakke klik in die lang gang af. So ver as wat sy stap, draai mense se koppe, kyk hulle haar agterna, afgunstig of bewonderend. Sy dra ’n kort, bruin romp en mosterdkleurige leerbaadjie; haar lang, welgevormde bene eindig in hoëhakskoene wat haar dun enkels beklemtoon. ’n Paar jong dokters staar haar agterna, hulle pligte net ’n oomblik lank vergete, totdat sy by ’n deur inswaai en buite sig verdwyn.
“Haai,” sê sy vrolik toe sy langs haar broer, Dennis, se bed tot stilstand kom. Met ’n ongeërgde gebaar swaai sy haar skouersak van haar skouer af, glip dit oor die agterkant van die stoel en gaan sit, haar mooi bene gemaklik oor mekaar gevou. “Hoe gaan dit vandag?”
Haar broer grom. “Hoe dínk jy gaan dit? Ek voel oes.”
Sy leun oor, soen hom op sy voorkop en vee sy hare uit sy gesig uit. “Julle mans is so pieperig.”
“Wat weet jy?” vra hy onvergenoeg. “Was jý al ooit aan ’n hospitaalbed vasgekluister?”
“Ek kyk waar ek loop,” sê sy tergend. “Ek loop nie met my neus in die een of ander hofverslag onder ’n aankomende motorfiets in nie.”
“Skink vir my iets om te drink,” knor hy, trek homself regop en kyk haar op en af. Soos altyd beur dit hom op. Sy suster, van nature ’n brunet, het op die oomblik donkerrooi hare, uiters chic regaf onder haar ore geknip. Die blink, rooi hare val vorentoe, syerig en glansend. Aan haar ore blink groot goue ringe. “Jy lyk mooi,” sê hy teësinnig. “Maar is dit nodig om so ’n kort rok te dra? Jy sal die pasiënte ontstig.”
Sy gooi haar kop agteroor en lag uitbundig. “Ek het –”
“Sjuut,” waarsku hy, sy vinger voor sy mond. Met sy kop beduie hy in die rigting van die toegetrekte gordyn langs hom.
Sy draai haar kop, kyk na die gordyn en snap dat daar iemand op die bed agter die gordyn moet lê. “Het jy ’n kamermaat gekry? Nou kan ek nie langer op die leë bed lê nie.”
“Hy’s gisteraand uit intensiewe sorg hierheen oorgeplaas.”
“Wat makeer hom?” fluister sy nuuskierig.
“Ek weet nie. Ook ’n ongeluk, lei ek af. Hy’s in ’n koma.”
“Foei tog.” Sy klingel die goue armbande om haar pols en draai terug na haar broer toe. “Ek was gisteraand in ’n diskoteek. Kan jy nie sien hoe moeg lyk ek nie?”
“Nee,” sê hy suur, “jy lyk nooit moeg nie. Saam met wie was jy daar?”
Sy druk ’n lang rooi nael teen haar lippe. “Wat is sy naam nou weer? Richard. Ja, ek is seker dit was Richard. Of is Richard die een saam met wie ek Saterdagoggend gaan eet het?” Sy skud haar kop. “Ek weet tog nie. Hy kon in elk geval goed dans.”
Dennis skud sy kop. “Ma-hulle is reg. Hulle het jou vir die verderf grootgemaak. Wanneer gaan jy die lewe ernstig begin opneem?”
Sy grinnik. “As ek eendag oud is. Kan ek dit help as die mans my wil uitneem? Wie is ek om nee te sê? Dit het niks met die verderf te make nie, dis alles baie onskuldig. Ma-hulle weet dit, so jy hoef jou nie so heilig te hou nie.” Sy leun vorentoe, trek die ander stoel – eintlik bedoel vir die ander pasiënt se besoekers – nader en laat rus haar bene daarop. “Sjoe, hierdie hoë hakke kou ’n mens se voete. Terloops, Ma stuur soos altyd baie liefde en wil weet of sy nie iets kan stuur nie. Biltong, beskuit, waatlemoenkonfyt?”
“Ons kry darem kos hier.”
“Dis wat ek vir haar gesê het. Ek het haar ook verseker ek is elke dag by jou. Sy’s bang ek skeep jou af.”
“Dit is ’n wonderwerk dat jy tyd kry om elke dag te kom kuier,” stem hy saam. “Dis nou as mens in ag neem hoe sosiaal jy is. Ek voel geëerd dat jy die tyd kan afknyp.”
Sy steek haar hand uit, tik hom op die been. “Sarkasme gaan jou nie gouer gesond maak nie.” Sy kyk weer na die toegetrekte gordyn. “Waar is die man se besoekers?”
Dennis frons. “Daar was nog niemand by hom nie. Ek wonder waarom?”
“Ag,” sê sy lig, “ek sal sommer sy besoeker ook wees. Sê vir hom so wanneer hy weer kan praat. Wat is sy naam?” Sy leun agteroor, so ver dat die stoel amper omkantel. “Dink jy ek kan my hand deur die gordyn steek en gou op sy kaart lees?”
“Nico,” begin Dennis. “Moenie . . . ”
Op daardie oomblik flits ’n wit jas by die deur in, so vinnig dat hy eers tot stilstand kom toe hy byna oor Nicoline se uitgestrekte bene val.
“Oeps,” sê sy.
“Verskoon my,” sê hy koel en kyk betekenisvol af na haar bene wat sy pad versper.
“Jammer.” Sy swaai haar bene af, trek die stoel uit sy pad uit en kyk op. Dit moet ’n dokter wees, besluit sy. Hy is lank, skraal en dra ’n bril. Sy donkerblonde hare is dik en streng van sy voorkop weggekam. Meer kan sy nie inneem nie, want hy verdwyn agter die toe gordyn en ’n sekonde later sluit ’n verpleegster by hom aan. Nicoline kyk haar broer met groot oë aan. “Hy lyk wreedaardig,” fluister sy.
Hy glimlag en druk sy vinger teen sy mond om te wys sy moet stilbly.
“Jou blomme lyk treurig,” merk sy op en staan op om die snippermandjie by die deur te kry. Met flink vingers trek sy die dooie blomme uit en gooi hulle weg. “Dis tyd dat ek vir jou vars blomme bring,” sê sy op haar normale stemtoon. “Wat anders kan ek bring?” Sy kyk na die mandjie vrugte op die bedkassie. “Eetgoed het jy genoeg.”
“Ja,” sê hy. “Rosa het gisteraand ’n sjokoladeroomtert hier aangebring en die verpleegsters het dit saam met hulle tee verorber. Te ryk vir my, sê die suster.”
Nicoline se oë versag. Sy gaan sit weer en voel aan sy voorkop. “Maar gaan dit goed? Is alles besig om te heg wat moet heg?”
“O ja,” sê hy. “Moet nou nie moederlik raak nie. Dit pas jou nie.”
“Gemene ding,” lag sy en wens die dokter wil loop sodat sy nie so geïnhibeer hoef te voel nie.
Sy en Dennis verskil net agtien maande. Toe hy gebore is, het sy vas geglo haar ouers het hom gekry om geen ander rede nie as om haar van ’n lewenslange speelmaat te voorsien. Hulle is so na aan mekaar soos ’n tweeling. Sy het hom geleer driewiel ry, hy het haar leer motor bestuur. Hy het saam met haar pop gespeel toe hy klein was en sy het saam met hom krieket gespeel toe hulle ouer was. Wanneer sy haar knie nerfaf geval het, het hy saam met haar gehuil; toe hy sy arm gebreek het, was sy in sak en as en het haar eie arm ook in ’n verband laat hang sodat sy nie ’n onregverdige voorsprong moes hê in hulle speletjies nie. Hy het nie een van haar kêrels goedgekeur nie behalwe wanneer hulle ook sy maats was, en sy was op haar beurt hiperkrities oor sy meisies. Rosa is glad nie wat sy in gedagte gehad het vir haar broer nie, maar sy moes haar aanvaar omdat Dennis voel in Rosa het hy ’n lewensmaat gekry.
Daar is ’n ligte kloppie aan die deur en Rosa kom binne. “Praat van die duiwel,” sê Nicoline en trek die ander
