en dan wil sy ander leer van higiëne! Kyk, sy moet my net uitlos. As sy met my bodder, gaan ek haar op haar plek sit.”
Soms wil Rudolf moedeloos raak, selfs glo hy is verlam. Maar hy mag nie so glo nie. Hy móét bly veg. Iewers in die wêreld moet daar ’n wonderdokter wees wat iets vir hom kan doen. Hy kan nie die res van sy lewe in ’n rolstoel slyt nie. As dit moet gebeur, wil hy liewer doodgaan. Toe hy by dokter Simpson wou weet tot wie hy hom kan wend om weer op sy voete te kom, was sy antwoord baie vaag: “Ek weet daar word in Amerika met elektroniese toerusting op parapleë geëksperimenteer, maar daar het nog geen noemenswaardige deurbraak plaasgevind nie.”
Die laaste dag van suster Jo se verlof word sy weer ’n paar keer in sy kamer bespreek. Dit blyk tog dat die verpleegsters respek het vir die oujongnooi as hy so na hulle luister. Maar eintlik klink haar naam al net so irriterend as die daaglikse getjirts van die rolstoelwiele in die gang verby sy deur. Hy sal nie in ’n rolstoel klim nie, besluit Rudolf. Oor sy dooie liggaam! As hy nie op sy twee bene by die hospitaal kan uitloop nie, dan . . . wel, dan pleeg hy selfmoord!
Sommer met die intrapslag in die saal moet suster Jo hoor hoe ’n moeilike pasiënt Rudolf Mulder is. “Hy is nou in die fase van vertwyfeling en opstand,” sê die dagsuster. “Geen mens kan met hom huishou nie.”
Suster Jo luister met ’n uitdrukkinglose gesig na verdere klagtes oor Rudolf. Sy hoop niemand kom haar senuweeagtigheid agter nie. Sy het al oor en oor vir haarself gesê Rudolf Mulder kan haar geen skade aandoen nie. Sy moet hom maar net groet soos ’n mens ’n halfvergete ou kennis sal groet en hom verder waar moontlik ignoreer.
Tog loop sy lang draaie om die private vertrek waarin hy lê, hopende dat hy al sal slaap as sy laataand eers haar verskyning daar maak. Maar as nagsuster is dit haar plig om persoonlik na elke pasiënt se welstand te verneem, en teen tienuur kan sy nie langer haar plig versuim nie.
Dankie tog, hy slaap, dink sy verlig toe sy suutjies die vertrek betree en hom met toe oë sien lê. Nou kan niemand sê sy het hom vermy nie. Net toe sy egter weer saggies na buite wil sluip, laat sy stem haar ruk van skrik.
“Wie is jy en wat soek jy?”
Oombliklik is haar kalmte daarmee heen. “Ek dag jy . . .Wel, ek wou net kom hoor hoe dit gaan. Ek bedoel, het u ’n rustige dag gehad, meneer Mulder?”
Hy herken dadelik haar stem as dieselfde onsimpatieke een wat hom beveel het om sy arm stil te hou daardie oggend toe hy sy bewussyn herwin het, en sy oë vlieg oop. Daar keep ’n frons tussen sy oë toe hy haar by die voetenent van sy bed sien staan.
“Wie is jy?” vra hy sagter, half verwonderd.
“Ek? O, ek is suster Jo.”
“Suster Jo . . . maar my bliksem, dan het . . .”
“Ekskuus?” vra suster Jo verbouereerd toe hy skielik swyg en haar net aanstaar. Het hy haar herken?
Rudolf los nog ’n knoop in sy gedagtes. As hy Bossie in die hande kry, draai hy sweerlik haar nek om!
“Nee, ek wonder sommer hoekom julle ’n mens nie kan uitlos nie,” sê hy sommer net om iets te sê, want dat suster Jo se skoonheid die wind uit sy seile geneem het, is gewis. Verwag jy nou dat sy soos ’n ou geroeste skip moet lyk, en dan lyk sy al die tyd soos ’n swaan!
“Dit sal ’n plesier wees om u uit te los, meneer Mulder. Goeienag.”
Lank nadat sy by die deur uit is, lê Rudolf nog verdwaas en staar na die kolletjie waar sy gestaan het. Net één gedagte oor haar was reg, dink hy oplaas met ’n grinnik. Haar tong ís ’n skeermeslemmetjie.
Suster Jo gaan neem in die dienskantoor agter die lessenaar plaas, dankbaar dat sy haar plig vir die nag teenoor Rudolf Mulder afgehandel het. Die res van die nag kan die ander verpleegsters maar na hom omsien. Sy trek die nagverslag nader om met aantekeninge oor die pasiënte te begin, maar sy kry nie haar aandag daarby bepaal nie. Telkens betrap sy haar dat sy wonder of hy haar herken het. Sy het geprobeer om hom nie reguit aan te kyk nie, maar het dit gehelp? Sy kamer se vervlakste hoofligte is so sterk. Nugter weet hoekom hy nie soos die meeste ander pasiënte by sy bedliggie kan lê en lees nie!
Twaalfuur is dit etenstyd vir die personeel in die verpleegsterstehuis. Suster Jo besluit sy sal saam met die nuwe verpleegster agterbly en vir eenuur se ete wag. Alles is tog rustig in die sale. As iemand iets benodig, sal dit maar net ’n bedpan of ’n bottel wees. Dit kan die verpleegster of sy self maar vir hulle gaan gee.
Van Rudolf se worsteling in die private vertrek is sy salig onbewus.
Hy het met sy eie oë gesien sy been gee ’n paar rukke. Dit is dus glad nie so leweloos soos hulle hom wil wysmaak nie, het hy besluit. Dit is bloot ’n kwessie om hulle van die bed af te kry. As hy net eers een keer op sy bene staan . . .
Hy is later natgesweet van sukkel om sy bene van die bed af te kry. Maar hy het dit reggekry, ondanks die verskriklike pyne van sy borsbesering. Nou moet hy net die bedstyl los en orent kom. Maar dit is hier waar hy vashaak en nie sonder hulp verder kan vorder nie. Oplaas is hy genoodsaak om sy bedklokkie te druk.
Suster Jo kyk gesteurd op van die nagverslag toe sy ’n rooi liggie op die paneelbord sien flits. Dan sien sy van waar die noodsein kom en kyk hulpsoekend rond. Nee, die nuwe verpleegster is iewers in die groot mansaal doenig, val dit haar by. Die ander is met ete. Sy sal self moet gaan hoor wat Rudolf wil hê. Daar is niemand anders om te stuur nie.
In die deur van sy private vertrek steek sy geskok vas toe sy hom aan die bedstyl sien klou, sy onderlyf heeltemal van die bed af. “Meneer Mulder, wat gaan hier aan?” roep sy ontsteld uit. Toe storm sy nader en beur haar bolyf onder hom in. “Lê terug met jou bolyf dat ek jou bene op die bed kan tel!”
Maar Rudolf se begrip van werklikheid het vervaag in sy doelgerigtheid om te kan loop. “Gee pad hier onder my. Hou net my bolyf vas sodat ek orent kan kom.”
“Jy kan nie. Jy wéét mos jy kan nie staan nie!”
“Moenie vir my kom voorskryf wat ek kan en nie kan nie, vroumens. Ek sal self besluit of ek kan staan of nie. Help my net dat ek op my voete kom!”
“Is jy gek? Laat sak dadelik jou bolyf terug en los die bedstyl sodat ek jou bene kan optel. Toe, ek raak moeg!”
“Gee dan pad as jy moeg raak. Ek sal self regkom.”
“Meneer Mulder, asseblief, jy gaan val as ek padgee.”
“Luister, ek gaan nou die bedstyl los, want my arms raak moeg. Gee pad hier onder my.”
“Ek sal nie!”
“As jy nie padgee nie, gaan jy seerkry. Toe, gee nou pad.”
“Ek kan nie toelaat dat jy op die vloer beland nie. Lê nou dadelik terug sodat . . .”
“As jy dan nie wil hoor nie, moet jy voel.” Toe los hy die bedstyl en albei plof op die vloer neer, sy stewig vasgevang onder sy fors liggaam.
4
“Gee pad hier van my af!” gil suster Jo verskrik. Maar Rudolf is te moeg en verslae om ’n poging aan te wend om haar te bevry. Sy kyk na sy gesig en dink vlietend aan ’n ander aand, lank gelede . . . Dit gee haar krag om hom met hernude woede met die vuiste by te dam.
Hy
