hom wees. Dankie sê vir die leen van sy lieflike motor en die vertroue wat hy in haar bestuursvernuf gestel het. Sommer net hom sien en naby hom wees . . .
“Het hy dalk ’n boodskap gelaat?” Toe die kelner sy kop skud, probeer sy weer: “Of weet jy dalk waar hy nou is?”
“Ongelukkig nie, juffrou Louw.” Haar gesig wys blykbaar dat sy troos nodig het. “Kan ek vir jou ’n lekker cappuccino bring?” bied hy aan.
Sy skud haar kop. Dit sal soos plastiek smaak.
Sy gaan help Garth sitrusvrugte uitpak en dra Sue se boodskap oor. Sy kuier saam met die Suidewind-toergroep, doen ’n vlugbespreking vir ’n oorsese passasier en verstel die grassnyer in suite 448 terug na ’n yskas toe.
Sy maak ’n draai by die Lapa en dwing haarself om beleef teenoor Leonardo te wees, belang te stel in die nuwe luidsprekers wat hy wil uittoets en ’n getekende foto van hom met grasie te ontvang, terwyl sy tussenin sy seekatgrepe probeer ontglip. Ná twintig minute daarvan beskou sy haar plig as afgehandel. Sy gryp die skinkbord met leë glase en ontsnap kombuis toe.
Nou het sy ’n warm bad en ’n uur alleentyd verdien, besluit sy. Op pad na haar chalet breek sy ’n paar geel soetdoringtakkies af om in ’n glas water op haar spieëlkas te sit. Sy kyk verras na die tarentaalveer wat op die patio lê en buk om dit op te tel. ’n Geskenk, soos die Snow Goose en Boerneef se berggans ook ’n veer laat val het . . .
Sy is in ’n sentimentele luim. Sy bêre die gespikkelde swartbont veer om dit as ’n boekmerk te gebruik. Dan sit sy die Pavarotti-CD op, steek ’n kers aan en gaan bad in die mooi badkamer van oker en klei en klip.
In die middel van Nessum Dorma lui haar deurklokkie. Cecilia kreun. Melt het die eerste dag gewaarsku sy is vier en twintig uur aan diens, maar sy het gehoop op ’n bietjie rus en vrede ná ’n vermoeiende dag. Dis waarskynlik een van die skoonmakers, en die versoeking is groot om te skree die vrou moet môre terugkom. Maar straks is dit ’n krisis of ’n hotelgas wat haar soek. Sy sug terwyl sy die kers doodblaas, uit die bad klim en haar japon aantrek.
Toe sy die deur oopmaak, kyk sy vas in Leonardo se grynsende gesig, gehul in ’n bierwalm.
“Haai daar, Suzy-Floozy,” groet hy met ’n sleeptong.
“Wat soek jy hier?” vra sy bot.
“Vir jou,” antwoord hy en glip in voor sy die deur kan toedruk. Sy oë flikker oor die diep V tussen die pante van haar japon en hy lek met die punt van sy tong oor sy vlesige bolip.
Cecilia pluk die japon toe tot bo teen haar ken. “Dis my privaat woonplek hierdie en jy kan nie sommer ongenooi instap nie!” roep sy vererg uit.
Hy beweeg nader. “Jou lýf het my genooi, van vroeg af al. Daardie borste en bene vra om aan gevat te word . . .”
“Jy is onsmaaklik!” Sy stoot die deur wyd oop en wys met haar vinger na buite. “Uit hierso! Nou, op die daad!”
Hy grynslag suggestief. “En wat as ek nie wil nie? As ek liewer by my Suzy vir die nag wil kuier, wat ingesluit is by die vyfsterdiens?”
“Jy het te veel gedrink. Loop, asseblief, voor ek sekuriteit ontbied om jou te verwyder!” herhaal sy.
Hy is minder dronk as wat sy gedink het. Voor Cecilia besef wat sy plan is, tree hy rats vorentoe en kry haar om die lyf beet in ’n greep wat haar hulpeloos laat. Hy druk haar teen die bank vas terwyl sy hande oor haar lyf dwaal en na die gordel van haar japon reik. Saam met die bierwalm slaan ’n sweetreuk in haar neus op wat haar naar maak.
“ ’n Man is net ’n man, van vlees en bloed gemaak . . .” hyg sy nat mond teen hare. “ ’n Meisie soos jy maak ’n man mal! Ek is lus vir jou en ek wil jou hê . . .”
“Nee! Los my! Gee pad hier uit!”
Cecilia stoei en veg met al haar krag. Sy beur agteroor, ruk haar kop weg en stamp sy hande van haar af. Maar hy is ’n groot man en te sterk vir haar. Sy dagoud baard rasper ’n brandpyn teen haar keel. Sy arms pen haar op die rugleuning vas en sy vingers voel warm en sweterig onder haar japon in.
Sy klap sy hand weg, skop en soek wanhopig na ’n wapen om haar mee te verdedig. Sy is vaagweg bewus van materiaal wat skeur, terwyl sy spartel om weg te rol en onder sy swaar lyf uit te kom. Haar arm voel asof dit uit lit gerek word, maar met nog ’n sentimeter se strek en beur, tas haar vingers die kleipot op die koffietafel raak. Sy mors nie tyd om eers die gedroogde blomme en sade uit te gooi nie, gryp die boonste rand van die pot stewig vas en swaai dit in ’n boog deur die lug.
Sy is skraal gebou, maar daar is ’n seningrige krag in haar, wat sy alles ingesteek het agter daardie wye, swaaiende boog. Die swaar kleipot tref Leonardo teen die agterkop, in ’n ontploffing van skerwe, gedroogde agapante en tamboekiegras wat in alle rigtings vlieg.
Leonardo kantel dwars en val agteroor, bo van die bank af. Sy kop klap teen die hoek van die koffietafel en hy land met ’n plofslag op die teëlvloer. Sy oë kyk oormekaar. Sy een voet in die Bosveldstewel ruk-ruk ’n slag en dan lê hy stil.
Cecilia is spierwit geskrik en staar verbyster na die slap figuur. Daar is bloed teen sy slaap en dit lyk nie of hy asemhaal nie. Haar eerste gedagte is dat hy dood is, maar sy is te bang om na ’n pols of hartklop te voel.
Sy vou haar geskeurde japon oormekaar, klim bo-oor hom en steier ’n ent weg. Moet sy die polisie of ’n ambulans bel? Kunsmatige asemhaling toepas en hom probeer lawe? Sy wil nie aan hom raak nie. Aan die een kant is sy bang hy kom by en aan die ander kant bang hy is dood, of in ’n koma en herwin nooit weer sy bewussyn nie. Dit was selfverdediging, maar sal dit in ’n hof as versagtende omstandighede dien?
Toe sy hardloop om water en ’n nat handdoek te kry, hoor sy vanuit die badkamer hoe hy kreun. Sy bly staan, blaas haar asem in rukkerige stote uit en bid ’n dankiesê-gebedjie. Dan loer sy behoedsaam om die kosyn, onseker wat om te verwag. Die man gaan buite homself wees. Dalk nog steeds wellustig en nou ook vol wraak. Haar blik meet die grootte van die badkamervenster, maar daar is diefwering aan en sy sal nie kan uitkom nie.
“Suzy?” roep Leonardo krakerig uit die sitkamer.
Cecilia glip by die kombuis in. Sy gryp ’n swaar koperboompan vir ’n wapen en maak die agterdeur oop as ontsnaproete.
Sy loop sitkamer toe. “Ek sien jy leef . . . Moet ek ’n dokter kry?” vra sy kil.
Sy kop draai in haar rigting. Hy vryf oor sy gesig en swets onderlangs – iets van ’n feeks en ’n bleddie bitch en ’n klomp erger skelname – terwyl hy wankelrig op sy voete kom. Hy steier voordeur toe, maar bly staan om haar met rooi oë aan te gluur.
“Moenie dink jy gaan hiermee wegkom nie, jou cheap floozy! As ek dit nie kon doen nie, sal my prokureur dit doen – jou kaal uittrek! Jou hof toe vat vir elke sent wat jy het! Jy sal nog terugkruip na my toe . . . Op jou knieë voor my krúip!” Met dié laaste dreigement slinger hy uit en slaan die voordeur met ’n dawerende slag agter hom toe.
Noudat dit verby is en die dronk skepsel weg is, is dit asof ’n vertraagde skokreaksie Cecilia tref. Sy bewe soos ’n riet en haar knieë is lam. Sy sit die pan neer en druk haar gesig in haar hande terwyl haar skouers begin ruk.
Is dit haar skuld omdat sy te vriendelik was? Hom aanleiding gegee om te dink sy is ontvanklik vir sy ongure attensies? Dalk moes sy van die begin af fermer teenoor hom gewees het . . .
