“Niks het gebéúr nie. Ek kan verduidelik . . .”
“Dis wat al die mans sê wat uitgevang word: ‘Ek kan verduidelik, dis nie soos dit gelyk het nie.’ Dis só ’n afgesaagde verskoning, ’n aap kan ’n beter een uitdink. Wat was jou storie nou weer? Nadine het kastig flou geword en jy was besig om kunsmatige asemhaling op haar toe te pas . . . Verwag jy ek moet dit gló?”
“Ek het nie gesê sy het flou geword nie.”
“Naar of duiselig, of wat ook al . . . Wat’s die verskil? Feit bly: dit was nie nodig om haar in jou kamer, in jou bed te sit nie. En dan nog boonop ewe snoesig saam met haar onder die komberse in te klim . . . Jy het die sedes van ’n straatkat. Ek raak nie weer aan jou nie, nie eens met rubberhandskoene nie!”
Dit was ’n woeste tirade. Aan die einde daarvan wonder Cecilia of sy te ver gegaan het. Steve het baie deugde, maar lankmoedigheid is nie een van hulle nie. As hy die dag kwaad word, is dit beter om uit sy pad te bly. Soos nou . . . Dis ’n hoogs ontstoke man daar buite, en sy is bang vir die gevolge.
Die arme voordeur het niks gedoen om Steve se gramskap te verdien nie, maar moet nogtans die ontstoke kaptein se vuis ontgeld. ’n Pyn flits tot bo in sy elmboog toe Steve se kneukels die kosyn tref. Maar dit dien om hom te laat afkoel.
Cecilia Louw is ’n verbrands komplekse vroumens. Dierbaar, pragtig en onweerstaanbaar. So sag en vroulik, jy wil ’n pienk lint om haar draai, haar op ’n bed van roosblare neerlê en aarbeie uit haar naeltjie eet . . . Maar vryf haar verkeerd op, en jy het ’n weerafleier nodig teen die donder en blitse. Mooipraat help nie. Jy moet soos ’n matador in ’n stiergeveg die bul by die horings pak . . .
“Steve?” vra Cecilia agterdogtig, toe dit te lank stil is buite in die gang. “Steve, wat maak jy?” Dis nie in sy aard om so maklik oor te gee nie. Sy luister of sy voetstappe hoor, maar dis spitstyd en die verkeer raas te veel.
“Hy’t sy uniform aan,” sê sy vir Vera. “Seker op pad lughawe toe – die sewedagse Las Palmas-Lissabon-vlug.”
“Jy onthou goed,” antwoord Vera.
Ja, omdat sy wat Cecilia is op daardie selfde vlug sou gewees het. Omdat hy lank terug al met ’n ander bevelvoerder vlugte geruil het sodat hulle saam kon vlieg. Hulle wou Algarve toe gaan en ’n seilbootjie in Cascais huur om al langs die kus mee te vaar; heeldag op die dek lê en sonbrand, snorkelduik en swem. ’n Dubbelslaapsak koop en die nag aan boord deurbring. Net hulle twee, die Atlantiese Oseaan en die sterre . . .
Dis soos ’n fisieke pyn wat deur haar lyf skeur. Cecilia kruis haar arms teen die koue vakuum in haar binneste. Was sy nie dalk oorhaastig nie? As mens iemand liefhet, moet jy bereid wees om sewentig maal sewe keer te vergewe.
Steve is ’n aantreklike man, en dis logies dat ’n nuwe waardin, op haar eerste internasionale vlug, haar flikkers vir die sjarmante kaptein sou gooi. Hy is net ’n man van vlees en bloed, en Nadine het hom verlei. Dis nie te sê dat hy sou geswig het en toegelaat het dat dinge te ver gaan nie. Dalk het sy te vinnig geoordeel.
Maar wat as hy miskien kop verloor het? Sy het geen waarborg dat daar nie in die toekoms weer so iets sal gebeur nie; dat daar nie ’n ander Nadine in ’n ander hotelkamer sal wees nie. Kan sy met ’n man trou wat sy altyd sal wantrou? Aan sy hemde ruik of daar ’n parfuumgeur agtergebly het, of dalk ’n foonnommer in sy sak?
Vera kyk op haar horlosie. “Vlug JA 515? Steve sny dit fyn. Hy sal moet wikkel om betyds op die lughawe te wees.”
“Dis hoekom hy daardie laagvlieënde Mirage gekoop het. Dit halveer sy rytyd lughawe toe.”
“Wat doen hy met die tien minute wat hy spaar?” vra Vera sinies. “Speel Speedy Gonzales en kry ’n vinnige ekstra vrytjie met ’n ander vroumens in?”
“Vera!” keer Cecilia. “Dis aaklig van jou! Net omdat jy destyds ’n bloutjie geloop het, beteken dit nie alle mans is sleg nie.”
“Word groot, Ciel. Steve is ’n blink Stefaans wat sal vat wat vir hom aangebied word, en ’n trouring sal hom nie keer nie. Hoe gouer jy dit besef, hoe gouer kan jy hom vergeet en aangaan met die res van jou lewe.”
Cecilia weet sy bedoel dit goed, maar dit was onnodig koelbloedig. Of was dit skokterapie omdat Vera vermoed sy gee nog vir Steve om? Sy gaan staan by die venster om te kyk of sy swart Porsche op die snelweg verbykom. Miskien as sy weet hy is landuit, agtduisend kilometer weg, met die hele Afrika-kontinent tussen hulle, sal dit makliker wees om hom te vergeet.
Agter haar klink ’n krapgeluid by die voordeur op, maar sy steur haar nie daaraan nie. Dis ’n ou gebou en die deur is lendelam. Seker ’n suidewind wat opgesteek het en dit laat ratel. Of die buurkinders se foksterriër, aan’t bedel vir ’n been nadat sy hom nou die aand gevoer het.
Die krap verander in ’n skuurgeluid, gevolg deur ’n klik van die Yale-slot. Die volgende oomblik stap Steve in, ’n kredietkaart en ’n knipmes in die hand.
Cecilia swaai om. Haar mond hang oop en sy staar hom verstom aan. Dan begin sy retireer, sodat die koffietafel tussen hulle is.
Vera besef haar vriendin is nie veel werd nie en dat sy die leiding sal moet neem.
“Jy het ingebreek!” beskuldig sy Steve. “Ons kan jou laat arresteer vir skending van ons privaatheid, onwettige betreding en beskadiging van eiendom. Dis teen die Grondwet!”
“Veratjie,” paai Steve, “het iemand al ooit vir jou gesê jy ooreis jou stembande?”
Hy skud sy hand en suig aan sy kneukels. “Die deur het nie skade gekry nie. Die Yale kan nog sluit – vir wat dit werd is.”
Vera hou haar hardgebak. “Jy kan nie sommer hier inmarsjeer asof die plek aan jou behoort nie!”
“Drastiese situasies vereis drastiese maatreëls. Cilla weier om met my te praat. Sy maak nie oop nie, antwoord nie haar foon nie en reageer nie op boodskappe nie. Wat anders kon ek doen?”
“Jy kon getrou aan haar gewees het, in plaas van haar met ’n goedkoop flerrie te kul!” beskuldig Vera hom.
“Ek het Cilla nie gekul nie.”
“Wat het daardie Nadine dan in jou kamer gesoek?”
Steve sug moedeloos. “Dis wat ek probeer uitklaar, as iemand my sal toelaat . . . Vriendskap is ’n goeie ding, maar ’n goeie ding word ’n slegte ding as jy dit oordryf.” Hy druk die kredietkaart en knipmes in sy sak en haal ’n geldnoot uit. “Hierso . . . Gaan koop vir jou ’n hamburger of parfuum, wat ook al die langste sal neem.”
Vera ignoreer die geld. “Ek laat my nie omkoop nie. Kry asseblief die boodskap, kaptein Casanova: Cecilia is klaar met jou. Sy het ’n ander kêrel, standvastiger as jy, en met meer integriteit in sy pinkie as jy in jou hele lyf.”
Steve se oë flikker. Vir ’n oomblik lyk hy onseker, maar hy laat hom nie van stryk bring nie. Hy skud weer die geldnoot. “Gaan koop dan ’n nuwe deurslot. Ek sal hom kom aansit as ek terug is. Dié een is niks werd nie. As ek met ’n stuk plastiek die Yale kon oopkry, kan enige skelm met ’n skroewedraaier dit doen.”
“Ek gaan Cielie nie alleen los nie,” stribbel Vera teë.
Steve bedwing homself. “Bly uit
