Wil u die huis besigtig, meneer Roux?” herinner Jennie hom. Of is dit sy náám? Van Zyl is sy van, onthou sy, te laat. Hoeveel keer het sy hom al verkeerd aangespreek?
Sy een mondhoek trek skeef. “Jy het nie onthou hoe ek lyk of weet nie mooi wie ek is nie. Is jy nie bang ek krap in jou goed, trap op ’n spinnekop of steel jou skilderye nie, juffrou Botha?”
Jennie probeer op Sokrates konsentreer, maar meneer Roux van Zyl het nie die soort persoonlikheid wat geïgnoreer kan word nie.
“Ek het drie kwaai waghonde.”
“Wat my stertswaaiend verwelkom het, teen my opgespring het en meer in die kou-potensiaal van my skoene belanggestel het as in die feit dat ek ’n potensiële dief of moordenaar mag wees.”
Jennie kan nie sê sy vertrou die honde se instinkte nie – naamlik dat hy nie gevaarlik is nie – want sy is self nie seker hoe onskadelik hy is nie. Sy wens Thys was hier, of haar bure of ’n vriendin of ’n familielid. Selfs tant Liesie wat drie dae lank aanmekaar kan huil en wonde oopkrap en haar haar swaar herwonne selfvertroue kan laat verloor, sou welkom gewees het.
Roux merk die skielike weerloosheid in die groen oë, wat vandag donkerder lyk.
“Wat hul nooi se veiligheid betref, is jou vuurvreters nie veel werd nie. Hulle is troeteldiere, nie waghonde nie.”
“Jy is die tweede persoon wat voorstel ek moet van hulle ontslae raak.”
“Nee.” Roux trek vir hom ’n stoel langs haar lessenaar uit. “Ek is nie ’n filosoof nie. Aristoteles sou my in die tronk laat gooi het, maar ek dink daar is ’n makliker oplossing –opvoeding.”
Jennie hou nie van skoolhou nie, en wil nie met hom gesels nie.
“Jy is ’n onderwyseres en jy werk met kinders. Honde is presies dieselfde.”
“Presies eenders, net heeltemal anders,” stem Jennie saam.
Hy lag en lyk jonger, asof hy weer seilskoene en ’n denimlangbroek aanhet en self nog op die skoolbanke sit.
“Die beginsel van opvoeding is dieselfde. Dissiplineer hulle. Leer hulle om waghonde te wees.”
“Hulle is.”
“Ja, uitstekende waghonde, want al wat hulle doen, is om heeldag vir hul kos te wag.”
Jennie wou nie, wil nie, maar kan haar lag nie keer nie.
Hy knik goedkeurend. “Jy lyk beter wanneer jy jouself is; wanneer jy minder soos ’n kwaai juffrou lyk wat almal kantoor toe wil stuur. Wie was die persoon wat voorgestel het jy moet van die bulterriërs ontslae raak?”
“Iemand wat ek ken,” antwoord Jennie vaag. Sy het met Thys baklei, hom beskuldig dat hy gevoelloos en selfsugtig is. Sy het hul troue uitgestel en wou nie aan hom verloof raak nie. Die minste wat sy kan doen, is om lojaal teenoor hom te wees.
“Jou kêrel?” vra Roux. “Hy klink na ’n nare man. Ek sal jou help om die honde af te rig.”
“Dis nie nodig nie, dankie, meneer Van Zyl.”
“Van Zyl … Dis die eerste keer dat jy my so noem. Toe ek ’n kind was, het ek komplekse daaroor gehad, maar dis dalk nie so ’n lelike van soos ek soms gedink het nie. Soms sê jy dis onnodig? Reken jy jou honde is slim genoeg of gaan jy na jou nare kêrel luister en van hulle ontslae raak?”
“Ek weet nie. Hulle weggee miskien, maar nooit verkoop nie.”
“Wanneer ’n mens baie vir ’n besitting betaal het, pas jy dit beter op as wanneer jy dit present gekry het.”
Jennie dink daaroor na. Moontlik is hy reg. ’n Persoon wat ten duurste vir ’n hond betaal het, sal die dier goed versorg en vir hom lief wees. Dieselfde geld vir ’n huis en ’n tuin …
“Miskien moet jy die prys met nog ’n hele paar duisend rand opskuif,” sê Roux. “Dan weet jy ek sal goed na die slange en die spinnekoppe omsien.”
Jennie besef sy is naïef. Sy redeneer soos hy wil hê sy moet redeneer. Sy draai haar kop weg. “Ek het mos gesê die huis is nie meer in die mark nie.”
“Ja, ek weet. Ek het dit so op my sigaretdosie aangeteken. Nie te koop nie: nie vir al die goue ponde in die wêreld nie. Dis ’n mooi plek. Moenie dat jou nare Karel jou dwing om van die huis ontslae te raak nie.”
“Hy is nie naar nie.”
“Dis mooi dat jy hom verdedig. Dit wys jy is lief vir hom. Watse werk doen hy?”
“Hy is ’n argitek.”
“Dis interessant. ’n Baie goeie beroep. Hy sal goed vir jou kan sorg. Maar hoekom hou hy nie van rus en stilte, en ’n kleinhoewe en ’n grasdak nie?”
“Hy is jonk en modern, met sy eie idees. Hy moet naby die stad wees en hy en my pa kon nie klaarkom nie; dus het hy nie aangename assosiasies met hierdie huis nie. Thys hou nie van tuinmaak en diere nie, en hy het ’n erf in Waterkloof waarop hy sy eie huis wil bou.”
Jennie besef sy het te veel gesê. Hy is – soos hy self gesê het – ’n wildvreemde. Al is hy simpatiek, al het hy Thys nie veroordeel nie en al hou die honde van hom, bly Roux van Zyl steeds wat hy is – ’n voornemende koper wat haar waarskynlik bearbei sodat sy die plek vir ’n appel en ’n ei aan hom sal verkwansel. Sy moes nie haar gevoelens teenoor ’n vreemde geopenbaar het en Thys met ’n buitestander bespreek het nie.
Jennie wag vir die kritiek: Waterkloof … Rykmansbuurt … Skuldbult … Martini-rant …
“Daar groei aalwyne en proteas in Waterkloof,” sê Roux. “Jy sal daar ’n beter tuin kan maak as hier.”
Jennie vryf met haar hand oor haar oë. “Rose en angeliere.”
“En inheemse bome. Jy sal weer waterbessies en apiesdoring kan plant. Ek het ook in Waterkloof na huise gaan kyk. Die grond is vrugbaar en die ryp is nie so straf nie.”
“Hoekom gaan bly jy dan nie in Waterkloof nie?”
“Ek sou kon. Die hoër erwe het ’n mooi uitsig. Op ’n helder dag kan jy baie ver sien, maar daar is nie brilwewers nie.”
Jennie kyk agterdogtig na hom. Soms, hier en daar, is hy anders en beter en kan sy selfs met hom kommunikeer. Maar sy wil nie. As dit nie vir die ongeluk was nie, was sy en Thys al verloof; was daar nie rusies en struweling nie; het meneer Van Zyl nie nou in haar studeerkamer gesit, haar ontstig en van koers af gebring nie.
“Mossies,” korrigeer Jennie.
“Vinke. As jy wil, kan jy dié ronde kry. Brilwewers is skaars op die Hoëveld en hierdie jaar het ek hulle nog nie gewaar nie. Is hier bontrugwewers? Rooirugvinke en hoep-hoepe?”
“ ’n Paar.”
“Die hoep-hoepe is te mak, daarom is hulle besig om uit te sterf en nie meer so volop nie. Is hier regtig spinnekoppe, of wou jy my net afskrik?”
Hy is te oplettend na Jennie se sin. “Spinnekoppe is oral,” antwoord sy ligweg. “Maar
