jou motor gaan staan?” vra die man weer.
Sy skud haar kop en sluk. Probeer weer praat. “Nee, altans, ek dink nie so nie.” Sy vou haar arms om haar lyf en leun vir ’n oomblik vorentoe. As sy net kan dink, sal iets dalk sin maak.
“Hartjie, wat het gebeur?” hoor sy ’n vrouestem en sy ruk haar kop vervaard op. Maar dis ’n ouerige vrou wat nader gestap kom met ’n bekommerde uitdrukking op haar gesig.
Kalinda staan regop en vee oor haar voorkop. Sy moet gedroom het, dis al verduideliking wat sy het. Die lang vlug van Toronto af het haar nou ingehaal, sy’t half aan die slaap geraak. Dis vlugvoosheid wat haar laat gesigte sien.
Sy probeer glimlag. “Ek is fine. Ek dink ek het amper aan die slaap geraak. Ek is op pad na ’n gastehuis op die plaas Paardekuil.”
Die man lag en steek sy hand na haar toe uit. “Jy moet juffrou Heyns wees. Zacharias Swiegelaar, en dis my vrou, Madaleen. Jy is op pad na ons plaas toe.”
Die vrou kom glimlaggend nader. “Ons was in Kimberley vandag, maar ek het die boodskap gekry dat jy al vanaand deurkom. Dit maak glad nie saak nie, ons is altyd gereed vir gaste.”
“Dankie, mevrou, ek … ” Kalinda kyk weer in die pad af. Dis nou amper heeltemal donker.
“Het jy nie seergekry nie?” vra die vrou.
Kalinda kyk af na haar hande terwyl sy probeer om so normaal as moontlik op te tree. Dit was mos net ’n droom, dan nie?
“Hartjie? Is jy –?”
“Ek makeer niks nie, mevrou. Dis net my hande, maar ek is fine,” sê sy en vou haar bewende hande om haar arms.
“Nou maar, ry agter my aan, dis nie meer ver nie,” beduie die oom, en hy en sy vrou draai terug na die bakkie toe.
“Dankie, ek maak so,” sê sy, verlig en baie bly dat sy nie weer alleen op die vlakte gaan wees nie. Sy stap terug na haar motor. Haar hande en knieë brand. Sy klim in en sit ’n oomblik doodstil. Sy kyk weer na die sitplek langs haar. Verbeel sy haar of hang die effense reuk van suurlemoene nog in die lug? Dan was dit nie ’n droom nie. Sy het werklik iemand opgelaai.
Die vrou se sakdoekie het netnou op die sitplek gelê, dan nie? Sy sit die motor se dakliggie aan. Maar daar is nou niks daar nie. Kalinda loer onder en langs die sitplek, maar sien nie ’n sakdoek nie.
Die oom druk sy motor se toeter en beduie dat sy hom moet volg. Met nog ’n vinnige kyk na die sitplek skakel sy haar motor aan. Sy asem ’n diep teug suurstof in. Nee wat, sy het seker maar halfpad aan die slaap geraak.
Hulle hou voor ’n groot plaasopstal stil. Kalinda klim stadig uit haar motor en staar na die groot huis. Dit lyk asof al die ligte aan is. Langs die voetpaadjie wat oor die grasperk tot by die stoep kronkel, is ook ligte aangebring. Dis asof die huis haar groet. Sy probeer ontspan, maar sy is nog heeltemal ontsenu ná die gebeure op die pad.
Sy buk terug in die motor om haar handsak te kry en lag vir haarself. Een ding is seker, sy gaan niemand van haar droom vertel nie. Die mense sal dink sy is van haar sinne beroof. Wie met gesonde verstand sal so ’n simpel storie glo?
Al wat sy nou wil doen, is om alleen te wees sodat sy tot ruste kan kom. En iets op haar hande en knieë sit. Van wat sy in die halfdonker in die motor se lig kon sien, het die velle maar lelik op die teer geskuur.
Die vrou kom nader gestap. “Ons gaan nou eet, jy is welkom om saam te eet. Dis sommer net boerekos, niks ghrênds nie, maar daar is meer as genoeg.” Sy beduie na ’n groepie rondawels wat aan die een kant van die huis staan. “Ek het een van die rondawels vir jou reggemaak, maar kom eers in.”
Kalinda maak haar mond oop om te sê sy wil liewer gaan, maar die tante haak by haar in en begin aanstap na die huis terwyl sy land en sand gesels. Kalinda wil nog teëstribbel, maar haar maag grom en sy lag verleë.
“Ek wil eintlik maar so gou as moontlik bed toe gaan, dit was ’n lang vlug tot hier. Maar ek eet graag saam.”
Nog voordat hulle by die voordeur instap, hoor Kalinda ’n manstem luid skree: “Nee, jou absolute idioot!”
Kalinda se oë rek. Ná twee jaar skrik sy nie meer vir harde manstemme nie, maar sy het lanklaas iemand so hoor bulder.
Die vrou lag en gee haar arm ’n kloppie. “Dis een van ons seunskinders wat so te kere gaan, hartjie, hy kyk seker weer na die een of ander sportprogram op televisie. Jy moenie vir jou aan hom steur nie – hy’s eintlik baie mak, hy lawaai maar net so.”
Hulle stap ’n groot woonvertrek binne. Voor die televisie staan ’n man luidkeels en skree, vuiste omhoog.
Die oom gaan staan agter die bank en lag terwyl hy sy kop skud. “Sit nou eers die televisie af, ons het ’n gas,” sê hy.
Die man draai om. Die frons tussen sy oë verdwyn dadelik en laggende blou oë kyk na haar. Sy kan nie anders as om terug te glimlag nie. Hy is definitief nie meer ’n seunskind nie.
“Hierdie onbeskaafde vent is ongelukkig ons s’n, juffrou Heyns. Dis ons seun Lukas,” sê sy pa en gryp hom spelenderwys om die nek.
Met vonkelende oë stap die man op haar af en vou haar hand in syne toe.
“Eina!” roep sy hees en ruk haar hand vinnig uit syne.
Hy staan vinnig terug en lig sy hande apologeties na weerskante. “Skies, wat … ?”
Die tante neem Kalinda se hand versigtig in hare. “Ag, kind, jy het mos op die teer geval en seergekry. Kom sit. Lukas, kry vir ons die noodhulpkissie.”
“Ek gaan haal dit gou.” Lukas verdwyn vinnig in die gang af.
“Lukas is ’n dokter, hy sal gou vir jou kan help. Ou man, hoor by Lizzie of ons so oor ’n halfuur kan eet.”
“Mevrou, moenie moeite doen nie, ek kan self … ”
“Ag, sê maar sommer tannie, hartjie, ons is nie op titels gesteld nie,” sê die ouer vrou terwyl sy Kalinda se hande bekyk. “Ai, my kind. Wat op aarde het gebeur dat jy so geval het? Jy het sleg seergekry.”
“Ek is self nie baie seker nie –”
“Hallo, hallo, wat het ons hier?” onderbreek ’n manstem hulle en Kalinda kyk op.
Sy dink eers dis Lukas, maar toe ysblou oë op haar beland, besef sy dis iemand anders. Heeltemal anders. Dis asof die hele vertrek ineens vol elektrisiteit is. Polsende energie straal uit die man. Haar lugpyp trek toe. Soos Lukas, is hy groot. En aantreklik. Onmoontlik aantreklik. Soos Lukas, het hy swart hare en ruie wenkbroue, maar hy het ’n ongeskeerde gesig en uitgebeitelde wangbene.
Haar reaksie op hom is egter totaal anders. Waar sy vir Lukas kon glimlag, weier haar mondhoeke nou om saam te werk. Haar tong is skielik te groot in haar mond, haar bene is bewerig, en sy is baie bly dat sy sit. Sy kyk vinnig af na haar hand en probeer om normaal asem te haal. Maar dis asof haar hele liggaam skielik nie weet hoe om te funksioneer nie.
“Zach!” roep sy ma bly uit. “Ek het nie geweet jy’s terug nie.” Sy staan op en omhels hom innig. Dan vou sy haar hande om sy gesig. “Wat is fout?” vra sy
