vir flirtasie? As sy hom glad nie toegeneë was nie, sou sy nie ná die mislukte ete ingewillig het om saam met hom dam toe te ry nie. Miskien moet hy van sý bangheid ontslae raak en haar toets. Dit is in elk geval die enigste manier om sekerheid te kry oor hoe sy oor hom voel. Sy kan maar net een van twee dinge doen. Hom óf afjak, óf saamspeel.
6
Esbeth weet nie wat daar in Gustav se gedagtes omgaan toe hulle voor die hek waarvandaan hulle sal moet voetslaan, stilhou nie. Sy voel verlig om uit die motor te kan klim. Dit het erg beknop begin voel daar so naby hom.
Die pad kronkel tussen jong denneboompies deur en die son speel wegkruipertjie tussen die stamme. Esbeth en Eben se gesprek oor kabouters en feetjies wat saans tussen die bome kom dans en speel, laat Gustav ineens weer vuriglik verlang na sy eie klein Norman.
“Jy moenie hoë verwagtinge koester van die dam nie,” sê Esbeth toe hulle dit begin nader. “Dis eintlik maar ’n klein dammetjie in vergelyking met Wolwedansdam of die Moordenaarsrivier se dam.”
Hy skud sy somber gedagtes af. “Die natuurskoon maak die uitstappie die moeite werd.”
“Wag tot jy by die waterval agter die dam kom. Daar is dit éérs mooi. Jy moet die boomvarings sien!”
“Ek het nie geweet daar is ’n waterval ook nie.”
“Ag, dis nou nie ’n baie indrukwekkende waterval nie, maar dis nogtans mooi.”
“Ek hoor water loop,” sê hy ná ’n rukkie toe die pad vernou tot ’n voetpaadjie.
“Dis die dam se oorloop wat jy hoor. Ons is amper daar. Kom, Eben, gee jou hand. Hier is ’n gevaarlike afgrond en die paadjie is glibberig.” Maar toe sy haar hand uitsteek, ontwyk Eben dit om sy hand ewe vertroulik in dié van Gustav te gaan lê.
Terwyl sy met die steil voetpaadjie voor Gustav uitklim, kan hy nie anders as om die rondinge van haar sitvlak onder die styfspannende denim te bewonder nie. En asof sy bewus is van sy blik, klim sy oorhaastig voor hulle uit en gaan wag op hulle waar die dam se oorloop in sig kom.
Gustav kom staan langs haar. “Dis baie anders as wat ek my dit voorgestel het,” sê hy.
“Ek het jou mos gewaarsku. Dis net Oupa wat dink die dam is so besonders.”
“O, maar ek dink ook dis besonders. Ek het ’n prentjie van ’n saai plaasdam met ’n paar varings in my kop gehad. Hierdie dam herinner ’n mens aan die paradys.”
“Kom, sê Esbeth. “Ek wil hê jy moet sien hoe die dam self lyk. Bo-op die wal agter die traliewerk is ’n paadjie waarvandaan jy ’n pragtige uitsig op die rivier hier onder het. Ons moet net eers hier oor die klippe. Pas net op, hulle is glad, hoor.”
“Toe maar, ons sal regkom,” sê Gustav terwyl hy Eben op sy skouers tel. “Wees jy ook maar net versigtig.”
Toe hulle dan ook ’n rukkie later bo-op die damwal agter die traliewerk tot stilstand kom en Gustav na die donker water met die weerkaatsing van varings daarin kyk, voel hy hoe iets stadig in hom losknoop. Hy weet nie of dit die oefening of die verruklike natuurskoon is wat dit aan hom doen nie, maar hy haal skielik vryer asem. Dis die eerste keer vandat Norman dood is dat hy so ontspanne voel.
“Dit ís ’n mooi gesig, nè?” sê Esbeth sag.
“Dit is pragtig,” stem hy saam en tel Eben van sy skouers af. “As ek geweet het dit lyk só hier, het ek jou vanoggend vroeg al kom oplaai sodat ons die hele dag hier kon deurbring.”
“Vroeër het ons dikwels hier kom piekniek hou vir die dag,” sê Esbeth. “Toe ek nog klein was en my ouma nog geleef het.”
“En jy en Richard?” vra hy onverwags.
“Ons was een keer saam hier. Kort ná ons ontmoeting, toe ons nog baie verlief was …” Haar woorde droog sommer vanself op. Maar toe sy opkyk in sy oë, voeg sy blosend by: “Oupa Janus was ook by.”
Hy bemerk haar skielike ongemak en verlustig hom in haar bekoorlike skoonheid. Sy fassineer hom. ’n Roekelose begeerte om haar te soen, kom in hom op. Hy beweeg ongemerk nader aan haar terwyl hy sê: “Ek is dankbaar oupa Janus het nie vandag ook saamgekom nie.”
Sy glo sy weet wat hy bedoel. Haar keel raak plotseling horingdroog en haar stem is hees toe sy probeer om ’n ander wending aan die gesprek te gee. “Dis nog mooier by die waterval as hier.”
“Ek gee nie om of dit mooier is daar nie,” sê hy skielik teenaan haar. “Jý is al vir my mooi genoeg om na te kyk.”
Sy nabyheid is te veel om te verduur en toe sy vingers in die hare agter haar nek verstrengel raak, draai hy haar om sodat sy nie anders kan as om na hom te kyk nie.
Vir ’n lang, lang smeulende oomblik kyk sy hom net aan. Sy voel soos ’n gloeiende kool wat wag om op te vlam. Toe sy kop nader kom, huiwer sy. Maar dan maak sy haar oë toe en bied self haar mond vir hom aan.
Gustav aarsel. Hy het nie verwag dit sou so maklik gaan om haar te soen nie. Dit kom by hom op om haar net op die voorkop te soen omdat die situasie so maklik handuit kan ruk hier in die afgesonderdheid. Maar toe sy haar arms ook om sy nek sit, kan hy homself nie langer in toom hou nie.
Sy lippe streel senutergend lank oor haar ooglede en wange voordat dit oor haar mond sluit. Wat sy te wagte was, weet Esbeth nie, maar gewis nie dat sy soen soveel opstuwende emosies in haar sou ontketen nie. Dit is amper ’n onbegonne taak om te onthou dat sy hom net ’n les wil leer.
Hy hoor haar klein snakkies van genot uiter toe hy haar vas teen sy lyf trek, en dink daaraan dat hulle met vuur speel, maar hy kan homself nie meer keer nie. Hy soen haar voorkop, die punt van haar neus, die kloppende kuiltjie in haar nek …
Sy wag totdat hy honger van drif met haar bloes se knope begin peuter voordat sy met ’n vinnige beweging losruk en ’n smalende laggie gee. “So, op straat wil jy nie deur slette lastig geval word nie, maar in die boendoes gee jy nie om nie. Dáár mag hulle jou maar uitlok!”
As hy uit die veld geslaan is deur haar houding, wys hy dit nie. Voordat sy kan padgee, kry hy haar aan die arm beet en trek haar doelgerig nader.
“As jy ’n slet was, sou ek jou nie weer opgesoek het nie. En of jy dit wil erken of nie, jy staan nie so onverskillig teenoor my as wat jy nou probeer voorgee nie. Wil jy stry?”
Sy kyk na die gelerige spikkeltjies in sy oë en voel hoe haar wange van verleentheid warm word. Haar aangeplakte bravade neem die wyk. “Los my!” pleit sy hees toe sy kop weer nader kom.
“Ek sal, sodra ek seker gemaak het jy het nie bedoel wat jy gesê het nie.”
“Hoekom doen jy dit aan my?” vra sy bewerig.
“Omdat ek jou nie kan weerstaan nie,” sê hy ernstig met sy mond so te sê op haar lippe.
Sy kry nie kans om hom te antwoord nie. En sy het ook geen krag om haar teë te sit toe sy soen haar tot passievolle hoogstes voer nie. Haar uitings van genot is dié keer eg en allermins geveins. Maar toe hy uiteindelik weer sy kop oplig, los hy haar só vinnig dat sy amper haar ewewig verloor. Nou eers sien sy ook waar Eben hom bevind!
As hy moet gly! Sy stuur smekende gebedjies na Bo terwyl Gustav paaiend
