kyk hom fronsend aan. Sou sy tog verkeerd wees in haar vermoedens?
“Eugenie is werklik siek, dokter,” verweer sy. “Dit sal haar nog lank neem …”
“Ek dink ek ken haar beter as jy, suster Henkel. Ek verseker jou my diagnose is korrek.”
Sy kyk hom stip in die aandskemerte aan. Hy klink so bitter.
“Ek wonder, dokter. Ek wonder regtig … Sy het ’n moeilike tydjie agter die rug.”
“Ja? Ek kan jou verseker Eugenie Levaux het nog nie een dag van swaarkry in haar lewe geken nie. Met ’n silwerlepel gebore … dis sy.”
“Wel, ek sou nie graag met haar wou ruil nie, silwerlepel ofte nie. Om ’n liggaam te hê wat byna heeltemal vergruis was …”
“Wat?” Hy kyk skerp op haar af. “Waarvan praat jy?”
“Ek praat van die ongeluk, die motorongeluk waarin sy byna dood was.”
Hy staar haar net aan. Dan kom sy stem gedemp, asof hy huiwer om meer te wil weet. “Vertel my daarvan. Ek … weet daar niks van af nie.”
“Ek weet self nie wat gebeur het nie. Sy weet blykbaar ook nie. Sy sê sy weet nie of sy doelbewus wou selfmoord pleeg nie. Sy weet net sy wou nie meer lewe nie.”
’n Lang ruk is dit stil tussen hulle. Dan vra hy dieselfde vraag wat Eugenie ’n rukkie gelede gevra het. “Het sy … niks gesê nie … in verband met my, bedoel ek?” Toe hy sien sy aarsel, vervolg hy: “Jy vermoed tog seker al hoe die prentjie inmekaar steek. Ek en Eugenie was op ’n tyd … baie lief vir mekaar. Toe het daar … moeilikheid gekom en … ek het haar nooit weer gesien nie. Vandag was die eerste keer ná daardie tyd.” Hy sug. “Waarheen is sy op pad?”
“Na Tahiti.”
Hy lag kortaf. “Die ironie van die saak!”
“Is … is jy dan ook op pad daarheen?”
“Ja. Ek het ’n pos daar aanvaar en is besig om my passaat oor te werk.”
Weda frons. Dinge begin al meer gekompliseerd raak.
“Maar het jy dan nie geweet dat Tahiti Eugenie se tuiste is nie?”
“Ja, maar ek het gedink ná haar pa se dood sal sy en haar ma in Frankryk gaan nesskop. So het ek verstaan. Ek het nooit kon droom dat ons albei terselfdertyd op Tahiti sal beland nie. Maar miskien bekommer ek my verniet. Ons sal tog nie in dieselfde kringe beweeg nie, dus bestaan die gevaar nie juis dat ons mekaar te sien sal kry nie. Ek het van m’sieur De Bougainville verstaan dat ek meestal in die boendoe sal wees.”
’n Rilling trek deur Weda. “M’sieur De Bougainville? Louis de Bougainville?”
“Ja. Ken jy hom? Hy is die man wat my eintlik finansieel sal bystaan om my praktyk op te bou. Ek gaan nie as elitedokter vir die ryk toeriste nie. Ek gaan onder die Polinesiërs werk en die kliniek is grootliks van Louis de Bougainville se steun afhanklik. ’n Wonderlike man, daardie. Ken jy hom?” vra hy weer en Weda weet nie hoe sy dit regkry om met so ’n naar kol op haar maag so kalm te antwoord nie.
“Nee … ek ken hom nie. Net … van hom gehoor.”
“O. Wel, ek neem aan Eugenie en haar ma kom sakies maar net regmaak op Tahiti voordat hulle hulle permanent in Frankryk gaan vestig.”
Weda kyk hom stil aan en antwoord nie, maar in haar hart sê sy met beklemming: As jy maar net weet!
2
In die dae wat volg, terwyl die groot passasiersboot sy pad deur die golwe van die Indiese en later die Stille Oseaan baan, leer Weda haar pasiënt goed ken en begin daar ’n mooi vriendskap tussen haar en die jong skeepsdokter ontwikkel. Juis omdat sy albei hierdie twee jong mense so jammer kry, gaan sy uit haar pad om gaaf teenoor hulle te wees. Baie dae moet sy haar humeur streng beteuel wanneer Eugenie in haar onmoontlike onweersbuie verval, maar andersins stryk hulle goed.
En sonder dat een van hulle dit besef, begin Eugenie al meer op Weda steun; raak sy hoe nader hulle aan hul eindbestemming kom, hoe afhankliker van die jong verpleegster met die sagte stem en helende hande.
Ook die jong skeepsdokter vind dat hy Weda se geselskap al meer opsoek, maar laasgenoemde besef dat dit nie soseer is omdat hy haar geselskap so interessant vind nie, maar juis om meer van Eugenie te hoor. Hoewel hy dit heftig sou ontken, weet Weda dat Franz Leucas haar as die enigste band tussen hom en Eugenie beskou. Sy is sy bron van inligting en met haar kan hy oor Eugenie praat, al is dit meestal met verbittering in sy stem.
Soos die dae verbysnel, raak Weda al meer oortuig daarvan dat hierdie twee jong mense, hoe hulle ook al probeer om die teenoorgestelde aan hulself, mekaar en aan haar te bewys, nog verlief is op mekaar. Sy het al begin wonder of sy nie iets aan die situasie kan doen nie. Maar om by Madame verby te kom!
Hierdie dame het byna ’n hartaanval gekry toe sy agterkom wie die skeepsdokter is. Sy het hom op die dek gewaar, onmiddellik omgedraai en haar dogter in haar kajuit gaan opsoek. Sy was so emosioneel oor haar ontdekking dat sy skoon vergeet het om Weda eers uit te stuur voordat sy praat.
“Ek sien Franz Leucas is ook op die boot! Het jy daarvan geweet?” Daar was duidelik agterdog in haar stem, maar Eugenie het kalm na haar ma opgekyk.
“Nee, natuurlik nie. Wat het ek met hom te doen?”
Haar ma was in ’n mate gerusgestel, maar het darem nog fronsend gewonder: “Ek wonder wat soek hy hier en waarheen hy op pad is?”
Weda het besluit dis tyd dat sy ook ’n stuiwer in die armbeurs gooi, en teen wil en dank kon sy nie help om half lekker te kry toe sy haar inligting verskaf nie: “Hy is die skeepsdokter, Madame, en op pad na Tahiti.”
Ook Eugenie het haar vinnig aangekyk. Dit het sy nie geweet nie. Tot dusver het sy die dek sover moontlik vermy en haar daaraan getroos dat die reis wel ten einde sal loop en dat sy Franz dan nie weer sal raakloop nie. Dis ook vir haar nuus dat hy dieselfde eindbestemming as sy het, en waar Madame se gesig slegs diepe misnoeë toon, skyn daar op hierdie oomblik ’n openlike vrees in Eugenie Levaux se oë. Sy sien kans om te doen wat haar ma van haar eis, maar dan moet sy Franz net nie weer sien nie.
“Waar kom jy daaraan?” vra Madame kortaf.
“Hy het my dit self gesê. Hy is besig om sy passaat oor te werk om ’n praktyk onder die Polinesiërs te begin.” Weda se stem klink ongeërg. Koel flits haar oë van die een na die ander. “Ek het nie geweet julle ken hom nie. ’n Oulike man, nè?”
Eugenie laat sak vinnig haar ooglede, maar Madame pen Weda met ’n ontevrede blik vas. “Van waar af ken jy die man so goed, suster Henkel? Dis nie die klas mens met wie ons geselskap hou nie.”
Weda voel hoe sy haar rug instinktief ’n bietjie meer regop trek. As daar een ding is waaraan sy ’n hekel het, dan is dit aan die soort snobisme waaraan hierdie vrou ly. Ewe koel kom haar antwoord: “Ek het hom hier op die boot ontmoet en ons het al baie gesels. Ek vind hom ’n uiters gawe, intelligente en opgevoede jong man en aangesien ons twee van dieselfde klas is, kom ons baie goed oor die weg …”
“Suster Henkel, ek verbied jou om weer iets met daardie man te
