sy motorfietsklere aan, valhelm onder die arm.
“Moenie so worry nie, Antie,” sê hy.
“Natuurlik moet ek oor jou worry, Basie. Nare goed gebeur met motorfietse. En met bendes.”
“Die Ruff Riders is g’n bende nie, Antie. Dis net om te chill.”
“Drink hulle as hulle so kuier? Wat van dwelms en goed? En die knaap wat jou na hulle toe genooi het, het hy ’n naam?”
“Nou klink Antie nes Rasmus: Wie’s die Ruff Riders, waar gaan julle brekfis eet, hoe vinnig jaag hulle, hoe laat kom jy terug, suip hulle? Lottie het my aan hom voorgestel. Sy naam’s Leo. Sy’t hom in die McTavern ontmoet.”
O ja, natuurlik, dink Antie met ’n sug. Lottie, wie anders? Broer Bartel se wilde loot, en parmantig. Bedags by die modelskool, saans kelner by die McTavern vir sakgeld, terwyl sy wag vir haar groot kans om model te word.
“Lottie het my niks van hom gesê nie. Is hy haar nuwe kêrel?”
“Nee, Antie, ek dink hy like haar meer as wat sy hóm like. Ons het pelle geword toe hy hoor sy’s my niggie. Nooi my skielik na die Ruff Riders toe, vra of ek ’n goeie woordjie in Lottie se oor kan fluister.”
Antie is nie oor Lottie bekommerd nie, dis oor Basie wat sy gedroom het. “En julle ry elke Sondag die hele ent pad Harties toe net om brekfis te gaan eet?”
“Ja, Antie.”
“G’n bier saam met die brekfis nie?”
“Antie weet mos ek drink nie eintlik nie!”
Sy soen hom teen die voorkop. “Ek weet. Oukei, maar gedra jouself.”
* * *
Die nagklubbaas
Dis laataand en die nagklubbaas se hemp is soos gewoonlik halfpad oopgeknoop. Hy lê met sy minnares in die waai van sy arm op ’n bank in haar tuinhuis in Sandton. Die TV is sag aan en met haar oë op die skerm krap sy met ’n rooi nael aan die goue ketting tussen sy borshare.
Hy kyk oor haar kop na die geraamde foto’s van hulle twee saam op die TV-kas: op ’n strand, langs ’n swembad, op ’n bosjeep met twee kameelperde tussen akasias, op ’n boot met die naam Spiriduş sigbaar teen die romp, ’n nabyskoot van hulle laggende gesigte wang teen wang. Die nabyskoot onderstreep die verskil in hulle ouderdom, en dit vlei hom dat iemand só mooi en só jonk hom steeds aantreklik vind.
Sy reik na die wynbottel en hervul sy glas. Glimlag vir hom en soen hom op die wang. Hy teug aan sy wyn, leun oor om sy glas op die tafel neer te sit en sy iPad op te lig. Sy duim vee oor die skerm. Hy hou die iPad voor haar oë, blokkeer haar uitsig op die TV, en hou haar gesig dop.
Haar oë rek en haar soel vel verloor meteens kleur. Voor haar gesig vee sy duim weer oor die skerm en ’n volgende foto verskyn, en ’n volgende, en volgende, almal van haar en ’n jong man kaal saam op ’n bed.
Die nagklubbaas staan van die bank op en kyk af na haar.
“Dis nie wat jy …” begin sy.
“Stop!” Hy lig sy hand om haar stil te maak. “’n Tyd terug vra ek jou of jy ’n ander lover het. Jy sweer nee, hand op die Bybel. Nou dié.”
Sy begin om haar kant te stel, verskoning aan te bied, maar hy val haar dikwels in die rede. Uiteindelik sê hy: “Oukei, dis wat jy gaan doen … Luister na my! Hierdie naweek … jy hou hom Sondagaand daar, jy trakteer hom tot elfuur die aand.”
Sy dep die nattigheid in haar ooghoeke met ’n snesie. “Hoe kan ek dit doen, hom …”
“Ek weet jy kan nie, nie noudat jy die foto’s gesien het nie. Maar probeer, doen jou fokken bes, hou hom besig. Elfuur sê jy jou kop is seer, wat ook al, jy wil gaan slaap – alleen. Jy sê volgende Sondag is als weer pienk en plesierig, dan speel jy weer met sy voëltjie.”
“Maar as hy …”
“G’n maars nie! Dis wat jy Sondagaand gaan doen. Het jy dit?”
Sy kyk pleitend na hom. “Ek sal dit als doen, maar moenie hom seermaak nie.”
* * *
Antie
Vandat Basie die fiets gekry het, is hy elke Sondagoggend vroeg uit. Wanneer Antie laatmiddag op die Sabbat nog so ’n bietjie skuinslê voor die aand se kosmakery begin, hoor sy die sagte gebrom van die fiets en dan is haar hart gerus, want Basie is veilig tuis.
Maar toe verander sy patroon: hy begin Sondae al later tuiskom, later nooit voor sononder nie, soms eers tienuur, elfuur die aand wanneer sy en die vrywilligers al klaar is met die voorbereiding vir Maandag se sopkastrolle en kospakkies.
Hy kom saans by die kombuis in, sit sy valhelm op die tafel langs die kosbakke neer, handskoene in die helm, rits sy motorfietsbaadjie oop. Dan gooi hy sy arms om haar, druk haar styf vas, plak ’n vet soen op haar wang. Dis hoe Basie is, nie skaam om sy gevoelens te wys nie.
Dis juis met dié aandruk dat sy een Sondagaand vrou aan hom ruik. En dis nie sommer net anti-sweet van Checkers se rak af nie; Basie kom met ’n duur vrou se parfuumwalm huis toe.
“Wat’s haar naam?” vra sy.
“Wie, Antie?” Pure gemaakte onskuld, maar ’n skamerige frons en ’n blosserigheid op sy wange.
“Wanneer kom stel jy haar voor? Jy weet mos dis hoe ons dinge hier doen.”
“Holy shit! Dis waar, hè? Antie ís met die helm gebore.”
“Jou taal, Basie! Nee, g’n helm nie, dis net my neus wat nie lieg nie: ek ruik haar.”
“Ons is net … û … pelle, Antie, dis al.”
“Dik pelle, lyk dit my. Luister, Basie, ek gee nie om vir meisiekinders nie.” Nie dat sy eintlik ’n keuse het nie; hulle draf steeds op ’n streep agter hom aan, al van skooltyd af. “Maar as jy ’n spesiale een het, kom wys haar, laat ons haar ontmoet. Soos Elie gedoen het met … ê …”
“Wanda,” help Basie.
Wanda, ja, Elie se nuwe girlfriend van Sandton. “Hy’t haar aan die familie kom voorstel, dis wat jy ook moet doen. Bring haar vir ’n Sondagete.”
“Bietjie van ’n larnie, hè, Antie? Hy moes nooit vir Dot gelos het nie, en ek het dit vir hom gesê ook.”
“Ons kritiseer en oordeel nie ander mense nie, Basie. Wat ons doen, is om ons vriende aan mekaar voor te stel. Ons is arm, maar ons skaam ons nie vir ons familie nie, nè?”
“Ek skaam my nie.”
“Nou vertel my dan van haar. Wie is sy presies? En hoe oud is sy? Hoe goed ken jy haar? Waar’t jy haar ontmoet? Waar bly sy? Is sy …”
Hy sug. “Ek’t haar by die Ruff Riders ontmoet.”
’n Ruff Rider met duur parfuum? “Wat vang julle alles daar op Harties aan? En waar bly sy? Ek hoop nie julle ry in die nag terug van die
