te kry. Verstaan jy?”
Garrick knik gretig.
“Nou ja, opstaan!”
Garrick trek die been na hom toe en die punt knars oor die houtvloer. Hulle tel hom op en hy laat sy gewig op die been sak.
“Kyk net, ek staan daarop! Haai, kyk, ek staan daarop!” Sy gesig straal.
“Laat my loop, komaan, laat my loop!”
Ada kyk na haar man en hy knik. Saam lei hulle Garrick vorentoe. Hy struikel twee keer, maar hulle hou hom vas. Bof, bof klink die houtbeen op die vloerplanke. Voor hulle die einde van die stoep bereik, weet Garrick al dat hy die been moet oplig as hy dit vorentoe swaai. Hulle draai en op pad terug na die stoel struikel hy net een keer.
“Dis mooi, Garry, jy kom mooi reg,” lag Ada.
“Jy sal sommer in ’n japtrap op eie houtjie kan loop,” grinnik Waite verlig. Hy het nooit durf hoop dat dit so maklik sou wees nie. Garrick neem sy woorde letterlik op en sê: “Laat ek nou alleen staan.”
“Nie nou nie, kind, jy het goed genoeg gedoen vir een dag.”
“Ag, Pa, asseblief. Ek sal nie probeer loop nie. Ek sal net staan. Pa en Ma kan bystaan om my te vang. Asseblief, Pa, asseblief!”
Waite weifel ’n oomblik en Ada praat namens Garrick. “Ag, laat hom maar, hy het so goed begin. Dit sal help om hom vertroue te gee.”
“Nou maar goed. Maar moenie probeer roer nie! Is jy reg, Garry? Los hom!” Hulle haal hul hande versigtig van hom af. Hy wankel effens en hulle hande skiet terug.
“Toe maar, ek kom reg. Los my maar!” Hy glimlag vol vertroue en hulle los hom weer. Hy staan ’n oomblik regop en vas, dan kyk hy af na die grond. Die glimlag verdwyn van sy gesig. Hy is alleen op ’n hoë berg en sy maag draai duiselig in hom rond. Hy is skielik bang, wanhopig, onredelik bang. Hy steier verwilderd vorentoe en voor hulle hom kan bykom, roep hy: “Ek val! Haal dit af!”
Soos blits gryp hulle hom en laat hom op die stoel sit.
“Haal dit af! Ek gaan val!” Die verskrikte geskree jaag Waite aan en hy pluk wild aan die gespes waarmee die been vasgemaak is.
“Dis af, Garry! Ek hou jou vas, jy’s veilig!” Waite druk hom teen sy bors vas en probeer hom met die krag van sy arms en die veiligheid van sy eie groot liggaam kalmeer, maar Garrick hou aan met sy verskrikte gestoei en geskree.
“Vat hom kamer toe, vat hom binnetoe.” Ada praat vinnig en dringend en Waite hardloop met die kind nog altyd aan sy bors gedruk die huis binne.
En dan kry Garrick vir die eerste keer sy wegkruipplek. Die oomblik dat sy vrees te groot word om te verdra, voel hy iets binne-in sy kop roer, iets wat agter sy oë fladder soos ’n mot teen ’n venster. Alles word vaal om hom soos in ’n misbank. Die mis raak dikker en dikker en alle lig en geluide word verdof. Dis warm in die mis, warm en veilig. Niemand kan hom hier bykom nie, want dit is soos ’n kombers om hom gedraai en dit beskerm hom. Hy is veilig.
“Ek dink hy slaap,” fluister Waite aan sy vrou, maar hy klink uit die veld geslaan. Hy kyk noukeurig na die seun se gesig en luister na sy asemhaling.
“Dit het so gou gebeur, so onnatuurlik. En tog, dit lyk nie of daar iets verkeerd is nie.”
“Dink jy ons moet die dokter laat kom?” vra Ada.
“Nee.” Waite skud sy kop. “Ek sal hom net toegooi en by hom bly tot hy wakker word.”
Garry word vroeg die aand wakker, sit regop in die bed en glimlag vir hulle asof niks gebeur het nie. Ontspanne en skamerig-opgewek eet hy ’n groot aandete en niemand praat weer van die been nie. Dit is amper asof Garrick dit vergeet het.
7
Die volgende Vrydagmiddag kom Sean huis toe. Hy het ’n blou oog, al ’n taamlike oue, want op die randjie van die kneusplek begin dit al so groenerig word. Oor hoe hy die oog gekry het, is hy glad nie uitgesproke nie. Hy bring ’n broeisel eiers van ’n vlieëvanger saam en gee dit vir Garrick. In ’n kartondoos het hy ’n rooilipslang wat Ada onmiddellik ter dood veroordeel ondanks sy vurige pleidooi ter verdediging daarvan. Ook bring hy ’n boog saam, gesny uit m’sengahout, die hout wat volgens hom die heel beste boë maak.
Sy koms bring die gebruiklike veranderinge in die huis op Theuniskraal: groter lawaai, meer heen en weer lopery en meer gelag.
Die aand kry hulle ’n yslike stuk braaiboud en gebakte aartappels op hulle bord. Dis Sean se gunsteling-kos en hy eet soos ’n honger luislang.
“Moenie so baie kos gelyk in jou mond prop nie,” raas Waite met hom van die kop van die tafel af, maar daar is geneentheid in sy stem, want dis vir hom moeilik om nie te laat blyk watter een van die seuns sy gunsteling is nie.
“Pa, Frikkie Oberholster se teef het vandeesweek kleintjies gekry. Daar’s ses van hulle.”
“Nee!” se Ada ferm.
“Ag, toe wat, Ma. Net een!”
“Sean, jy’t gehoor wat jou moeder sê.” Sean gooi sous oor sy vleis, sny ’n aartappel middeldeur en steek die een helfte in sy mond. Dit was die moeite werd om te probeer. Hy het nie eintlik verwag dat hulle sou inwillig nie.
“Wat het jy alles vandeesweek geleer?” vra Ada. Dis ’n lelike vraag. Sean leer net soveel as wat nodig is om uit die moeilikheid te bly – niks meer nie.
“O, baie goed,” antwoord hy lugtig, en om die onderwerp te verander, vra hy: “Is Pa al klaar met Garry se been?”
Niemand antwoord nie. Garrick se gesig is heeltemal uitdrukkingloos en hy kyk af op sy bord. Sean sit die ander helfte van sy aartappel in sy mond en praat tussen sy gekou deur.
“As Pa al klaar is, kan ek en Garry mos môre daar bo by die waterval gaan visvang.”
“Moenie met jou mond vol kos praat nie,” snou Waite hom onnodig hard toe. “Jy gedra jou soos ’n vark!”
“Jammer, Pa,” brom Sean en die res van die ete verloop in ’n ongemaklike stilte.
Sodra hulle klaar is, ontvlug Sean na die slaapkamer. Garry gaan saam, spring-spring op sy een been terwyl hy met die hand teen die gangmuur druk om homself te stut.
“Waaroor is Pa nou eintlik so omgekrap?” vra Sean sodra hulle alleen is.
“Ek weet nie,” antwoord Garrick terwyl hy op die bed gaan sit. “Partykeer raak hy sommer net kwaad, jy weet mos, vir niks op aarde nie.”
Sean trek sy hemp oor sy kop, draai dit in ’n klein bolletjie en gooi dit teen die oorkantse muur.
“Jy moet dit liewer optel, anders is daar nog moeilikheid,” waarsku Garrick sag. Sean maak sy broek los en skop dit in die rigting van die hemp. Hierdie vertoon van minagting laat hom beter voel. Hy stap na Garrick toe en staan kaal voor hom.
“Kyk, ek’t al hare,” sê hy trots. Garrick kyk met belangstelling. Dis ongetwyfeld hare.
“Daar is darem nie baie nie.”
