tasse gepak het nie, het sy hom herinner. Die lys redes kom al ’n ver pad saam, en die geskiedenis het hom al meer as net hierdie een keer herhaal. Daar was waarskynlik ook ander vroumense van wie sy nie eens geweet het nie.
Nogtans het sy belowe om hierdie ses weke te gebruik om te dink. Dat sy hom miskien weer ’n kans sal gee om op ’n skoon bladsy te begin.
Saam met haar tas laai Aralie haar medisynetas op die bagasietrollie. Dan haar kamerasak en opvoubare operasietafel wat nuttig in die veld te pas kom. Sy hoop nie sy het te veel bagasie nie. Gelukkig het die vliegtuig ses sitplekke. Niel het egter nie gesê of daar ander passasiers is, of hoeveel voorraad Franco gelaai het nie.
Dis nie ’n geval dat sy bang is vir vlieg nie. Sy hou net nie van die beknopte ruimte of die sensasie van swewende beweging nie. Sy kry kloustrofobie en raak gou lugsiek. Selfs karsiek wanneer sy agter sit, en naby ’n skip sal sy dit nooit waag nie. Sy het nie ontbyt geëet nie en koop vir haar ’n bottel mineraalwater by die kafeteria. Dan stoot sy die trollie na die uitkykdek, wat ’n uitsig oor die aanloopbaan bied.
Elfuur die oggend is ’n stil tyd op die lughawe. ’n Vlug uit Botswana kom land, en tien minute later is daar ’n veraf stippel op die horison. ’n Stippel wat geleidelik groter word soos dit nader kom, totdat sy die wit Beechcraft met die groen streep langs die sykant herken, soos Niel dit beskryf het.
Die wiele is reeds uit en die vliegtuig land gladweg, met ’n effense wip, voor dit aan die verste punt van die aanloopbaan draai om na die parkeerblad te taxi. Toe dit voor die uitkykdek dwars swaai, lees sy die logo bokant die groen streep: Balelapa Wild Safaris, met daarnaas die embleem van ’n olifant. Ondanks haar bedenkinge bruis ’n skielike sjampanje-tinteling deur haar are.
Die laaideur gaan oop en ’n stel trappe skuif in posisie. ’n Lang man met breë skouers en ’n rugbyspelerlyf verskyn aan die bopunt en klim ligvoets teen die trappe af. Hy dra ’n kakiebroek en -hemp, en selfs van hier af kan Aralie die son op sy vlasblonde hare sien blink.
Sy hou hom dop terwyl hy met lang treë oor die teerblad loop. Hy is groot, maar nie bonkig nie, eerder atleties, met die loslitgrasie van ’n luiperd. Haar mond is skielik droog terwyl haar hande die trollie senuweeagtig vasklem. Waarin het sy haar begeef? Hoekom het sy nie vir Niel gesê dis buite die kwessie, sy kan nie met wilde diere werk nie? Hy sou wel ’n plan gemaak het om ’n ander locum in die hande te kry. Dis nie haar skuld dat hy so dom was om voor ’n taxi in te loop nie.
Franco Conradie is blykbaar haastig. Hy stryk die aankomsaal binne en kyk speurend om hom rond. Sy blik dwaal oor die paar mense wat rondstaan en oor Aralie, sonder dat hy nader kom.
Sy lek met die punt van haar tong oor haar droë onderlip en stoot die trollie tot voor hom. “Meneer Conradie?”
“Dis ek.” Hy glimlag beleefd, kyk ’n oomblik na haar en dan oor haar skouer na ’n ouerige man wat ook lyk of hy iemand soek.
“Ek is Aralie van Dyk.”
“Van Dyk?” Dit lyk of hy die naam nie dadelik in verband bring nie.
“Dokter Van Dyk,” herhaal sy.
Sy glimlag verstar en word vervang deur ’n frons.
“Die veearts wat in Niel van Dyk se plek sal uithelp,” verduidelik sy.
Hy bekyk haar met verskerpte aandag, nie oormatig vriendelik nie. “Niel het gesê dis ’n familielid wat sal kom.”
“Ek is sy … e … gewese vrou.” Aralie is vies vir haarself omdat sy hakkel en verskonend klink, maar die man ontsenu haar.
“Ek het ’n broer, ’n pa, ’n oom of iemand verwag.”
Dekselse Niel, dink sy verwytend. Presies wat sy voorsien het, en dit plaas haar in ’n ongemaklike posisie – op die verdediging, asof sý die skuldige party is.
“ ’n Mánlike familielid,” herhaal hy nadruklik.
Haar stemtoon en haar groen oë is koel. “Hoekom? Omdat jy reken ’n vrou beskik nie oor die vermoë om as veearts te werk nie?”
Hy lyk ongemaklik. “Dis nie dit nie …”
“Wat dan?” dring Aralie aan. “Het jy uit beginsel iets teen vroue? Dink jy hulle is onbetroubaar? Onbekwaam?”
Franco besef hy trap klei. Die rooikoppie lyk fyn en broos, soos ’n wilgerlat in die vroeë lente, en hy het verwag dis hoe sy haar sal gedra. Sy is mooi genoeg om enige man die goeie sedes te laat vergeet. Onder ander omstandighede sou hy haar graag vir ’n besoek na Balelapa nooi om haar beter te leer ken. Maar hy was nie daarop voorbereid dat die wilgerlat onbuigsaam en aanvallend sou wees nie.
“As jy die vyf jaar studie voltooi het, aanvaar ek jy het die intellek, vermoë en ervaring om ’n uitstekende veearts te wees, dokter Van Dyk,” antwoord hy kortaf. “Aan jou bekwaamheid twyfel ek nie. Maar ek ken die omstandighede, die fisieke eise wat Balelapa stel, en ek reken ’n vrou is nie liggaamlik in staat om die harde werk in die veld te hanteer nie.”
Sy logika maak sin, dink Aralie. Hy is rustig, soos Niel gesê het. Nie aggressief of vyandig nie. Trouens, hy het haar met eg manlike waardering betrag en dit het haar goed laat voel. Maar dit was voor hy geweet het wie sy is.
Sy probeer ook kalm bly. Dit sal nie baat om haar toekomstige werkgewer kwaad te maak nie. Sy sal meer bereik as sy positief is en aan Niel dink, wat seker in die hospitaal lê en naels kou. As Franco Conradie hom vervies, beteken dit sy sal druipstert moet omdraai huis toe – terug na haar oortrokke bankbalans, agterstallige rekeninge en die sweterige lummel in kamer 15.
Sy glimlag vriendelik. “Moenie dat voorkoms jou mislei nie, meneer Conradie. Ek kan veel meer baasraak as net poedels en worshondjies. Ek was vier jaar verbonde aan ’n praktyk wat plaasbesoeke ingesluit het, en waar hulp selde beskikbaar was. Ek moes eiehandig vee inspuit, dip en wonde toewerk. Opereer, besmette diere van kant maak en varke en skape agterop ’n bakkie laai.”
“Is dit al? Net varke en skape? Wat van olifante en renosters?”
Aralie se bloeddruk stoot op. Sy kyk vinnig na hom, reg om haar te vererg as hy besig is om die spot te dryf. Haar oë ontmoet syne en sy merk dat hulle ligter is as wat dit op die televisie gelyk het. Nie bruin nie. Meer ’n kaneelkleur, met goue vlekkies om die iris. En in die goue vlekkies blink ’n geamuseerde vonkel. Hy terg haar … Dit was speels, nie bedoel om haar af te kraak nie.
Aralie is van stryk af. Hierdie is een van die mooiste mans wat sy nog gesien het. Oorweldigend manlik. In lewende lywe het hy ’n veel groter impak as doer eenkant in die sitkamerhoek op die kassie. Haar maagspiere trek op ’n knop en haar bene voel soos spaghetti.
“Ja, dikwels, met ’n hyskraan en ’n stootskraper,” speel sy saam.
“Sonder hulp?”
“Vroualleen, eiehandig,” beaam sy.
Hy glimlag, maar sy merk dat hy na haar hande oplet. By ’n partytjie of aan tafel by vreemdes steek sy hulle gewoonlik weg, selfbewus omdat hulle soms verniel en onvroulik lyk. Nou hou sy albei haar hande egter stilswyend vir inspeksie uit: eers die binnekante wat ’n paar eelte toon, dan die bokante, met kortgeknipte naels sonder naelpolitoer. Hande wat fisieke werk ken.
Franco kantel haar regterhand sywaarts, na die lig toe. Hy trek met sy wysvinger ’n
