hiernatoe gebring om na die kinders en die huishouding om te sien terwyl sy in die hospitaal is.”
“Wat het gebeur?”
Sarie sien die verbasing en ongeloof op die moeë gesig. “Wil u nie sit nie? U lyk so moeg.”
“Dankie. Ek wou juis ’n koppie koffie by mevrou Visser bedel voordat ons eet. Ek is so dors.”
“Ek gaan haal gou vir u koffie en dan sal ek u die hele storie kom vertel.”
Terug in die sitkamer skink Sarie vir hom ’n koppie koffie terwyl sy in breë trekke vertel wat gebeur het.
“Ek verstaan u vrou is vandag geopereer. Het die operasie goed afgeloop?”
“Baie goed, dankie, juffrou. Sy is nog nie heeltemal onder verdowing uit nie. Die herstelproses is langsaam en dit sal seker ’n maand of so wees voordat sy ontslaan sal word. Maar sê my, hoe het Hugo jou so gou in die hande gekry?”
“Goeienaand. Ek sien jy is terug, Paul,” praat Hugo skielik van die deur af. Hy trek sy jas uit en gooi dit oor die leuning van die bank.
Sarie staan verleë rond. Sy wonder bekommerd of sy nie dalk gefouteer het deur hier in die sitkamer met Paul te sit en gesels nie, want Hugo ignoreer haar geheel en al.
Vinnig mompel sy ’n verskoning en stap by die deur uit, maar sy is skaars in die kombuis toe die klokkie weer skril.
Wel, ou Saartjie, jy sal jou draf van nou af moet ken! Moedertjie, nou waardeer ek jou eers. Sy praat gedemp met haarself en giggel toe sy dink hoe baie haar broers haar hieroor terg.
Sy stap vinnig terug sitkamer toe en loer bedees om die deur.
“Ja, meneer?”
“Ek het skoon vergeet om kos te koop, juffrou Wessels. Jy sal nie dalk vir ons iets kan maak nie? Sommer net ’n eier en ’n stukkie koue vleis.”
“Ek het reeds kos gemaak, meneer. Dit is gereed as u sommer nou wil eet.”
“Asseblief.”
Ewe belangrik lui sy die etensklokkie in die eetkamer om die ete aan te kondig. As hulle spoggerig wil wees, weet sy darem hoe dit gedoen moet word! Sy wonder of sy veronderstel is om kersregop langs die muur te staan sodat sy die menere kan bedien. Sy snuif verontwaardig. Hugo Kritzinger het beslis ’n paar lesse in nederigheid nodig.
Paul kom eerste in en slaan sy arm gemoedelik om haar skouers.
“Hugo sê jy is sy sekretaresse.”
“Aflos-sekretaresse.”
“Aflos of nie, ek sê in elk geval vir jou baie, baie dankie, juffrou Wessels.” Paul se mond vertrek in ’n breë glimlag en hy knipoog ondeund vir haar. “Ek weet nie wat ons sonder jou sou gedoen het nie.”
“Ag, dit is ’n plesier. Ons is tog hier om mekaar te help. Die kleingoed is pragtig en dit sal heerlik wees om ’n rukkie na hulle te kyk.” Sy buig oor na Paul se kant en fluister agter haar hand: “Dit is baie lekkerder as kantoorwerk.”
Hugo, wat vinnig by die eetkamer inkom, kyk afkeurend na Sarie wat breed met Paul glimlag. Sonder om ’n woord te sê, gaan sit hy op sy plek en dit is Paul wat verbaas na die leë plek oorkant hom kyk.
“Eet jy nie saam met ons nie, juffrou? Of het jy reeds geeet?”
“Gladys het die tafel gedek … ek het nog nie geëet nie.”
Hugo kyk fronsend na Paul en Sarie weet sommer dat dit nog nooit by hom opgekom het om een van sy werknemers aan sy tafel te laat eet nie. Stadig dring dit darem tot hom deur dat Sarie hom eintlik ’n guns bewys deur as huishoudster waar te neem.
“Ja … ja, kry tog asseblief nog eetgerei en kom eet saam met ons.”
Hy sê dit so halfhartig dat Sarie amper uitbars van die lag. Sy kry nogtans die eetgerei en sit die geurige kos op die tafel. Onderlangs sien sy die verbasing op Hugo se gesig en sy kry lekker van kop tot tone.
Die hoenderpastei is nie naastenby so lekker soos wat sy dit gewoonlik maak nie, maar vanaand was ’n noodgeval en sy moes maar die kitsklaar een gebruik.
Hugo raak in ’n ernstige gesprek met Paul gewikkel oor Cynthia se operasie, maar Sarie sien met genoegdoening hoe hy ongemerk weer sy bord vol skep.
“Maggies! Souskluitjies!” Paul lyk soos ’n kind wat sy Kerskous oopmaak. “Wanneer laas het ek dít geëet?” Hy wag nie totdat sy vir almal klaar ingeskep het nie, maar steek die helfte van ’n kluitjie in sy mond die oomblik toe hy sy bakkie ontvang. “Hmm …” Hy knik goedkeurend vir haar. “Dit is héérlik! As jy so ’n goeie sekretaresse is soos wat jy ’n goeie kok is, steel ek jou voor Hugo se neus weg.”
Angstig kyk Sarie na Hugo. Sal hy nie ook maar ’n bietjie waardering uitspreek oor die kos nie? Hy eet egter in doodse stilte. Hy hou darem sy bakkie vir nog souskluitjies en aanvaar dit met ’n kale dankie.
Paul sit gemaklik agteroor. “Juffrou, is daar nog van daardie lekker koffie wat jy netnou vir my gegee het?”
Sarie glimlag. “Ja, daar is. Ek sal dit vir julle sitkamer toe bring as julle wil.”
Toe die mans uit is, dek sy vinnig die tafel af en sit die skinkbord reg vir die koffie.
Die mans is in ’n ernstige gesprek gewikkel toe sy inkom met die koffie. Sy skink vir hulle in en staan dan deur se kant toe om te gaan slaap.
“Gaan jy nie ook koffie drink nie?” Paul bekyk haar vriendelik en Sarie kan sy goedgesindheid aanvoel.
“Nee dankie. Ek is baie lief vir koffie, maar nie so laat in die aand nie.”
“Wel, ek moet sê dit is die lekkerste koffie wat ek nog gedrink het. Hoe maak jy dit?”
“Dit is iets wat die Suidwesters kan doen – koffie maak. Ons het dit by die Duitsers geleer.”
“Dan is jy ’n Suidwester?”
Sarie knik en beweeg deur toe. Hugo lyk so onvriendelik dat sy darem nie hier wil indring as sy nie welkom is nie.
“Sy kan regtig lekker koffie maak. Sy het my nou klaar bederf by die kantoor; ek weet nie hoe dit nóú sal gaan nie.”
Sarie se mond hang letterlik oop van verbasing. Dit is die eerste woord van waardering wat hy uitspreek vandat sy vir hom werk.
“Dankie, meneer Kritzinger.”
Sarie voel die verraderlike blos in haar wange opstoot en sy hoor Paul se sagte laggie.
“Ek hoop darem nie dit is die eerste keer dat jy vir haar sê haar koffie is lekker nie, Hugo?”
“Ek het darem al vir haar gesê die beskuit is heerlik.”
Hugo se gesig trek skeef in ’n amperse glimlag en Sarie staar hom eers net grootoog aan.
“Sal u my asseblief verskoon? Ek wil maar gaan inkruip,” kry sy dit
