as sy geweet het Peet is al klaar in die watergat, sou sy nooit saam met Jan gegaan het nie. Toe sy hom gewaar, sprei sy vinnig haar handdoek op die oewer oop. “Swem jy maar. Ek sal hier vir jou wag.”
“Die water is heerlik,” sê hy ná ’n rukkie. “Kom swem saam.”
“Nee, ek hét mos geswem. Ek lê liewer in die son.”
“Draai jou dan om en gesels ten minste met ons. Of is die berg soveel interessanter as ons?”
Dit verplig haar om van posisie te verander en na die rivier toe te kyk. “Waaroor wil jy gesels?”
“Gits, as Peet nie hier was nie, sou ek geweet het waaroor om te gesels. Maar die arme man se meisie is nie hier nie, so hy sal net jaloers raak as ek nou oor ons twee se toekoms begin praat. Of hoe, Peet?”
Daar verskyn ’n effense glimlaggie op Peet se gesig. Hy kyk reguit na haar toe hy Jan antwoord. “Inteendeel, ek sal baie graag wil hoor wat julle twee vir die toekoms beplan.”
“Om te trou, natuurlik,” hoor sy Jan sê. “Ek sal net eers by daardie kwaai ma van haar moet verbykom. Dink jy sy sal my as ’n skoonseun aanvaar, my skat?”
“Sy sal geen man as skoonseun aanvaar nie. Jy’t gehoor wat sy gesê het. Die man wat my wil hê, sal moet wag tot sy dood is.”
“Was sy ernstig daaroor?”
“Natuurlik was sy ernstig daaroor.”
“Hoe lank dink jy gaan sy nog leef?”
“Luister, jy praat net nonsens. En jy het buitendien vir Peet as geselskap, so ek gaan nou terug tente toe.”
“Ag, jy’s dan nog skaars hier.”
“Ja, maar ek is skielik dors. Ek wil gaan water drink.”
“Oukei, my skat. Ek sien jou nou-nou daar.”
Waar hy aan sy “geskat” kom, weet sy nie. Dit stel haar net in die verleentheid, dink sy by haarself toe sy opstaan en loop. Veral voor Peet. Dis asof hy wil seker maak Peet moet glo daar is ’n verhouding tussen hulle. Asof dit Peet enigsins sou raak indien dit wel so was!
Sy gaan lê weer op die kombers toe sy terugkom by die kamp. Dis ook nie lank voor die vaak haar bekruip nie. Eers toe Jan sy nat arm om haar lyf slaan, skrik sy wakker. “Kan ek maar hier langs jou lê?” wil hy weet.
“Ja,” sê sy lomerig en skuif op om vir hom plek te maak.
“Daar aan die ander kant van haar is vir jou ook plek,” sê hy tot haar konsternasie vir Peet.
“Dankie, maar ek sit sommer hier op die stoel.”
Sy is verlig, maar terselfdertyd wrewelrig oor Peet se antwoord. As hy langs haar moes kom lê het … Nee, sy wil liewer nie daaraan dink nie. Dog, die feit dat hy nie Jan se aanbod wou aanvaar nie, impliseer dat hy verkies om nie voor ander mense naby haar te kom nie. Met ander woorde, sy’s net goed vir afgesonderde watergate, agter bome, en verlate plekkies soos die bokwagtershut!
Ná ’n ruk staan Jan op. “Julle twee gesels my vas aan die slaap,” spot hy oor die doodse stilte tussen hulle. “Ek gaan nou eers ’n bietjie oë toemaak daar in die tent. Miskien hou julle dan op om so te babbel.”
Alet hou haar blik op die boek voor haar, maar neem nie ’n woord in van wat daar staan nie. Sy is oorbewus van die man op die stoel neffens haar. Voel as ’t ware hoe sy blik oor haar skroei. Geen wonder sy raak sommer aan die bewe toe hy sy stoel nog nader skuif en reg voor haar kom sit nie.
“Jy neem tog nie in wat jy lees nie. Kom ons gesels liewer.”
“Natuurlik neem ek in wat ek lees.”
Hy lag saggies. “Jy sal nog leer dit help nie om vir my te jok nie.”
Sy klap ergerlik die boek toe. “Hoekom treiter jy my so?”
“Ek treiter jou nie. Ek soek net geselskap.”
“Nou gesels dan. Ek luister.”
“Jy moet saamgesels.”
“Waaroor?”
“Oor enigiets. Jy kan ’n onderwerp kies.”
“Goed, vertel my dan van die vorige keer toe jy hier was. Hoekom jy hierheen gekom het.”
“Hoekom kies jy so ’n moeilike onderwerp? Moeilik vir my, en iets wat jou nie regtig sal interesseer nie.”
“Van wie of wat het jy gevlug?”
Sy gesig raak ernstig. “Moet ons regtig daaroor praat?”
“Hoekom nie?”
Toe sy oë dwaal, later teen die berge oorkant die rivier vastrapplek vind, en sy ’n spiertjie langs sy mond sien spring, weet sy ineens dis ’n saak van erns vir hom. Dit laat haar sleg voel oor sy so daarop aangedring het dat hy moet vertel. “Toemaar,” sê sy verskonend. “Jy hoef my nie te vertel nie.”
Hy kyk vlugtig na haar en weer terug na die berge toe. “Ek het geglo ek kan van my gewete af wegvlug.”
Dit raak baie stil om hulle. Amper asof die natuur ook wil luister.
“Wat het gebeur?”
“Ek het ’n kind doodgemaak.”
Haar ingewande ruk van skok. “Tog seker nie opsetlik nie?”
“Nee, nie opsetlik nie. Maar deur nalatigheid.”
“Tydens ’n operasie?”
“Nee. Ek het oor haar gery met my motor.”
“Het sy voor jou ingeloop?”
“Nee.”
“Wat het dan gebeur?”
“Ek het by vriende op hul plaas gaan kuier. Die middag by hulle geëet. Daarna het ek in my motor geklim en weggetrek …”
Sy wens sy kon haar hand na hom toe uitsteek. Dit oor syne lê. “Jy’t nie geweet sy is voor die motor nie?”
Hy skud sy kop. “Nee. Nee, ek het nie geweet nie.”
“Waar was haar ouers?”
“Hulle het my op die stoep afgesien en weer die huis binnegegaan. Ek moes klop, en vir hulle gaan sê …”
“Was sy op slag dood?”
“Ja.”
“Hoe oud was sy?”
“Twee jaar.” Dis lank stil voor hy weer praat. “Kan jy jou indink hoe dit gevoel het om vir my vriende te sê ek het hul enigste kind doodgery? ’n Kind vir wie hulle nege jaar lank gewag het. Die enigste wat hulle sou kon hê.”
