ons mekaar goed ken nie.”
Daar verskyn ’n frons tussen die ligte wenkbroue en sy blik flits vlugtig na Irma wie se aandag op hierdie oomblik in beslag geneem word deur die koppie wat sy versigtig in die piering terugsit. Dan stap hy na die ketel en antwoord effens bot oor sy skouer: “Ja, dis heeltemal waar. Ek en Emerit is ou vriende.”
“Nou ja, julle is nie die enigste twee wat ou kennisse is nie. Ek ken … e … Anton de Woud ook goed,” sê Jan wat ook intussen binnegekom het.
Anton lig sy kop vinnig op en kyk die ander met nougetrekte oë aan.
“Werklik?”
Dis of daar ’n waaksame toon in sy stem ingesluip het.
Jan skink eers sy koppie koffie klaar en draai dan om. Sy oë is stip op die man voor hom gerig.
“Ja, werklik. Jy ken my nie, maar ek ken jóú – redelik goed.” Dan glimlag hy breed. “Ek verslind jou boeke!”
“Dan ís hy ’n skrywer!”
Daar is byna openlike teleurstelling in Carlyle se stem en ’n lui glimlag verskyn om Anton se mond, maar sy oë bly op die onderwyser gerig.
“O ja, hy is ’n skrywer – onder meer,” antwoord Jan en lig sy koppie omhoog. “Aangesien ons gasheer so vriendelik was om my bottel brandewyn vir homself in te palm, sal ek maar met koffie ’n heildronk op jou instel, Anton. Ek sien uit na jou volgende boek, ou vriend. Dit behoort … baie interessant te wees!”
Anton staan op en buig galant terwyl hy laggend, maar met erns in sy stem sê: “Baie dankie, meneer. Dit sal … e … interessant wees.” Hy sit sy koppie neer. “Ek het my skuilnaam nog altyd so streng geheim gehou. Hoe het jy so skielik vasgestel wat dit is?”
“Ek het vanmiddag ’n bietjie gelê en dink. En toe, netnou in die bad …”
“O ja, ek begryp. Dus was dit maar ’n sprong in die duister.”
“Ja,” erken Jan laggend. “Ek het besluit om Carlyle se voorbeeld te volg. Ek was gelukkiger as hy. My sprong was in die kol!”
“Hm.”
Anton kyk na Carlyle, wat protesterend sê: “Ek is nie so seker dat my sprong nie iets opgelewer het nie.”
“Hm.”
Dis weer Anton wat dié niksseggende geluid uiter en sy gesig is weer eens onpeilbaar. Dan draai hy na Jan.
“Kom ons gaan stap ’n entjie, dan vertel ek jou van my nuwe boek. Hierdie keer sal dit ’n speurroman wees, of hoe dink jy?”
“Ja, ou vriend, dit sal moet.”
“Hm.” Hulle beweeg deur se kant toe. “Miskien kan jy my raad gee. Ek weet nie watter titel om die ding te gee nie.”
“Ja, wel. Dis ’n bietjie moeilik. Hoe klink: Liefde op die eiland?” stel Jan ernstig voor.
Anton gaan staan en skud sy kop skepties.
“Nee, dit klink nie reg nie. Die woord liefde is te algemeen en te vaag. Nee, ons moet die titel fokus op die hooffiguur in die verhaal.”
“En wie is dit?”
“Dis die man agter die skerms – die man wat nooit werklik in lewende lywe in die verhaal na vore kom nie.”
“Jy bedoel tog nie …”
“Juis. Ons gasheer. Ek dink ek sal dit noem: Die onsigbare gasheer van Drakeneiland.”
Dit is ’n oomblik stil. Dan ruk Irma soos sy skrik en gryp die armleunings van die stoel styf vas toe ’n harde gelag deur die vertrek weerklink. Ná ’n paar oomblikke hou die gelag skielik op.
Anton de Woud buig weer en met sy oë na die plafon gerig, sê hy beleef: “Baie dankie vir die toejuiging, meneer. Ek sal jou ’n getekende eksemplaar stuur sodra die boek verskyn.”
Hul gasheer se stem klink nog steeds vol lag toe hy antwoord: “Baie dankie, meneer De Woud. Ek sien daarna uit om dit te lees. Miskien … sal jy graag ook ’n eksemplaar wil hê van die boek waarmee ék besig is?”
“Ek twyfel, meneer. Ek sal daar niks van verstaan nie. Ek het geen wetenskaplike kennis nie.”
Stilte. Dan kom die stem sag, gedemp: “Ek begryp.”
’n Klikgeluid volg, en Anton maak die deur oop. Daar is geen spanning in sy houding te bespeur toe hy na buite loop nie, maar Jan Odendaal is eienaardig bleek terwyl hy die skrywer volg.
Emerit is self ook bleek toe sy na Carlyle draai.
“Carlyle, verstaan jy wat hier aangaan? Wat beteken dit alles?”
Carlyle kners op sy tande.
“Ek wens ek het die antwoorde op daardie vrae geken, Emerit. Maar vir my lyk dit na ’n gekspul van begin tot end. Wat dink jy daarvan, Irma?”
Irma staan op.
“Ek dink ons bevind ons in ’n situasie waarvan ons geen begrip van die omvang het nie.” Sy sit haar leë koppie op die tafel neer. “Verskoon my, asseblief.”
“Waarheen gaan jy?” vra Carlyle vinnig.
“Ek gaan vars lug soek. Aangesien julle sulke ou vriende is, het julle seker baie om vir mekaar te sê. Ek verdwyn maar liewer vroegtydig van die toneel voordat ek dalk later gevra word.” Sy glimlag liefies op in Carlyle se ontevrede gesig en knik vriendelik vir Emerit wat haar ietwat oorbluf aanstaar.
Die deur is nog nie behoorlik agter haar toe nie, of hy kyk verontwaardig na Emerit.
“Wat het jy oor ons twee kwytgeraak?”
“Net die waarheid.”
“Jy weet voor jou siel dis alles twak …”
“Dit hang af hoe jy dit beskou, my vriend. Ek ken vir Carlyle Faure. Daar was ’n verhouding tussen ons twee. Of sal jy kan bewys dat dit nie so was nie, Carlyle Faure?”
Sy lag hom openlik uit. Weer kners hy van skone magteloosheid op sy tande en bal sy vuiste.
“Jy weet so goed soos ek dat ek niks van jou en …”
“Suutjies!” Sy leun vinnig nader en praat digby sy oor. “Dink voordat jy praat, ou vriend, of het jy van ons alomteenwoordige gasheer vergeet?”
Carlyle gryp haar aan die arm en begin met haar deur toe stap. “Kom ons gee pad uit hierdie … vervloekte huis!” sê hy woedend, en Emerit volg gedwee met ’n oorwinnende lig in haar oë.
En ’n entjie verder waar die heining hulle keer, staan twee mans teenoor mekaar. Die ouer man vra merkbaar ontsteld: “Hemel, Anton, is dit die waarheid?”
“Ongelukkig, ja. Terwyl julle vanmiddag geslaap het, het ek ’n bietjie gaan verken. Ons gasheer was blykbaar onder die indruk dat ons almal veilig in ons kamers aan die slaap
