is, sal ’n vlakvark hom glo met daardie paar lang omkrultande van hom gaan uitgrawe.
“Dis jammer hulle is magteloos om diere uit valstrikke te red,” het Theo verbitterd bygevoeg.
Riana het hom gevra wie so wreed sal wees om strikke te stel en Theo het teen die terroriste op die Rhodesiese grens uitgevaar, en teen die handelaars wat so gewetenloos is om gewere en ammunisie aan die terroriste te verruil vir die vleis en velle en olifanttande.
Hulle het gesien dis ’n saak wat Theo grief en hom gefrustreerd laat omdat hy so magteloos is om die terroriste te betrap.
“Ons het gereelde patrollies,” het hy hulle vertel, “maar die terroriste is slinks en ken die veld net so goed soos Flip en ek. ’n Nuwe set wat hulle het, is om agteruit te loop van die strikke af, sodat ons hulle spore nie kan volg nie. Dit het ons ’n tyd lank geflous en ek het in Pafuri self na die wilddiewe gesoek. Ek het maar onlangs uitgevind ek moet sorg dat ek weet waar die rye spore begin het voordat ek kan vasstel waar die terroriste se skuilplekke is. Maar as ek hulle die dag vang, is die duiwel los. Ek skiet hulle soos honde dood. Eers skiet en dán vra wat hulle in die reservaat gesoek het …”
Janie neem ’n paar foto’s van die varke en gesels ’n wyle met twee toeriste. Dan besluit sy dis waar wat Katinka gesê het – ’n mens gesels nie lekker met persone as jy weet dat hulle môre weg gaan wees en dat jy hulle nooit weer sal sien nie. En miskien het Theo se aggressie teen die toeriste haar bevooroordeeld gemaak. Hierdie twee buitelandse toeriste gedra hulle ook asof hulle die ganse Pafuri gekoop het, net omdat hulle ’n rondawel twee nagte lank bespreek het: gooi hulle sigaretstompies die hele wêreld vol, kla oor die hitte en die afwesigheid van al die moderne geriewe en die ongeteerde paaie. Hulle is ook nie geïnteresseerd in die voëllewe, bokke en kleiner wildsoorte nie. Al wat hulle wil sien, is ’n vangs.
“That’s the only reason we came to this bundu country of yours – to see a kill,” erken die vrou in haar drupdroog safaripak, met die uiloog-donkerbril en kamera op die heup.
Janie antwoord nie en maak haarself skaars, so vinnig as wat hoflikheid dit toelaat. Hierdie twee is seker ook daardie tipe toeris wat op hulle toeragenda kyk en sien dis Dinsdag, en besluit dan moet hierdie plek Afrika wees. Gaaf, so hulle het Afrika klaar gesien en kan daardie land op hulle lysie aftik …
Daar is ook ’n paar mak rooibokke in die kamp en Janie neem nog ’n paar foto’s. Dis waar wat Theo gesê het, besluit sy: ’n rooibok is enige tyd net so mooi soos ’n springbok, al wil die oorsese toeriste altyd weet waar is die springbokke dan – immers Suid-Afrika se nasionale boksoort wat al sinoniem met rugby geword het.
Janie begin verveeld raak en stap af na die Pafuri-rivier toe om te sien of daar nie diere is wat kom water drink het nie. Laas toe hulle hier was, het sy en Riana ’n paar blouwildebeeste vanuit die kamp gesien, en ’n manjifieke koedoebul wat ook wou afkom water toe, maar skrikkerig was en eers lank stilgestaan en die lug gesnuif het voordat hy fyntjies al met die wildpaadjie afgestap het.
“Koedoes is mooi, maar hulle is ’n lafhartige spesie,” het Theo vertel. “Hy is nie ’n vegter nie, sal eerder weghardloop as om sy kalf teen ’n roofdier te verdedig. Nuuskierigheid is egter sy groot ondergang. ’n Koedoe sal ’n paar treë weghardloop, maar dan vassteek en teruggaan om te sien of hy reg was – of dit werklik ’n leeu was wat hy geruik het. En die leeus weet dit. Hulle wag dat hy terugkom om sy nuuskierigheid te bevredig, en dan vang hulle hom. Leeus het ’n voorliefde vir koedoevleis … net soos die spul wilddiewe.”
Hoekom hoor sy gedurig Theo se stem? vra Janie haarself ergerlik af. Sy behoort bly te wees om ’n paar uur lank van hom te kan vergeet.
Jy sal nooit van hom kan vergeet nie, antwoord daardie lastige stemmetjie in haar binneste. Al maak hy met jou rusie of al jaag hy jou weg of laat jou op die trein terug Johannesburg toe klim, sal jy hom nooit kan vergeet nie. Hy is deel van jou. Want sien, jy het daardie man lief. Dis hoekom dit jou so bitter seer maak as hy met jou ergerlik of ongeduldig is of rusie maak. En dis hoekom jy so bang is hy het jou nie meer lief nie en berou hierdie oorhaastige huwelik …
Daar is geen diere op die oorkantste sandbank nie, maar wel iemand op ’n kampstoeltjie voor ’n esel, net duskant die kampheining. Janie voel dadelik minder verveeld en in ’n vrolike luim. Dis die soort geselskap wat sy vandag nodig het. Bewondering en vleitaal is beter as ’n vlakvark – dit kan berge versit om ’n meisie se moraal daar diep uit die modder te grawe …
Walt is aangenaam verras om Janie te sien. Hy spring dadelik op en bied haar die kampstoeltjie aan.
“Ek kan dit nie glo nie,” skud hy sy kop.
Janie lag. “Wat kan jy nie glo nie, Walt?”
“Dat jy nog mooier kan wees as wat ek gedink het jy gaan wees as al daardie swart roet afgewas is.”
“Ag, jy spot sommer,” bloos sy.
“Nee, ek is ernstig. Daardie neef van my is ’n gelukkige man. Soos ek gesê het, Theo het nog altyd ’n oog vir ’n mooi vroumens gehad. Terloops, waar is die gelukkige bruidegom?”
“Messina toe. Om die een of ander onderdeel vir ’n windpomp te gaan haal.”
“Hy mag goeie smaak in vroumense hê, maar hy is nie baie slim nie. Hoe kan hy sy mooi jong vroutjie so vroeg in julle huwelik reeds alleen laat?”
“Theo is nie baie lief vir my nie,” erken Janie verleë. “Hy het my nog nie vergewe omdat ek verdwaal het nie.”
“Hý het jóú nog nie vergewe nie?” Walt is ongelowig. “Ek sou sê dit moet andersom wees. Jý behoort hóm kwalik te neem omdat hy nie beter vir sy vrou gesorg het nie. Wat sou gebeur het as ek nie toevallig daar verbygekom het nie, Janie?”
“Dan sou ek seker nou nog daar in die middel van die pad gesit het, of dalk het die wilde diere my al opgevreet.”
“Moenie so ligsinnig wees nie, meisiekind. Weet jy, ek het my boeglam geskrik toe ek om die draai kom en skielik in die ligte van die motor ’n vroumens sien.”
“Ek ook,” lag Janie. “Ek het die dreuning gehoor, maar nie geweet daar is ’n draai in die pad nie, en my yskoud geskrik toe die paar ligte skielik amper bo-op my was.”
“Ek het gedink ek het jou raakgery. Ek het net gesien jy spring en toe val jy vooroor …”
“Dit het seker baie onelegant gelyk,” terg Janie.
“Ek het nie opgelet nie. Al waaraan ek kon dink, was hoe ek vir Theo sou moes sê ek het sy vrou omgery. Kan jy raai hoe groot my verligting was toe ek sien jy makeer niks nie?”
“Dit kon nie groter gewees het as mý verligting toe ek jou motor hoor aankom het nie.”
Walt haal ’n termosfles uit en bied vir Janie ’n koppie koffie aan.
“By gebrek aan iets sterker, laat ons jou noue ontkoming dan maar met koffie vier.”
“Dankie, dit sal lekker smaak. Ek was vanoggend lus om vir my koffie te maak, maar het nie geweet waar Theo die koppies en koffie en suiker bêre nie.”
“Wát? Is hy vanoggend weg sonder om vir sy vrou ontbyt te gee? Dis nie baie gasvry van Theo nie. Dit lyk my hy maak ’n gewoonte daarvan om jou agter te laat, sonder iets te ete of te drinke.”
“Nee, Katinka het vir my
