op die mikkie terug, hardloop die trap op en neem weer sy pos by die venster in. Skaars ’n minuut later kan ’n mens ’n hortende gebrom en gepiep tot in Otto se kamer hoor. ’n Voertuig kom met ’n hengse spoed aangery.
“Die ambulans!” roep Otto uit en hy is nogal trots daarop dat hy so nugter en vinnig gereageer het. Die gehoes en geproes kom al nader en toe kom ’n ou gehawende wit skedonk om die draai. Toe dit met skreeuende bande voor die omheining van meneer Olsen se tuin stilhou, borrel ’n vuil rookwolk by die uitlaatpyp uit. Dit lyk asof die gevaarte dit nie nog ’n meter verder gaan maak nie en eerder uitsien na ’n rustige oudag by die wrakwerf.
Vincent druk sy neus plat teen die vensterruit. “Is ek mal of … ry die ouens nie gewoonlik iets met ’n blou lig bo-op nie? En met vier wiele?”
Otto kyk weer na die voertuig. Vincent is reg.
Die rammelkas voor meneer Olsen se huis het net drie wiele; buitendien is die bestuurder se plek so klein dat ’n volwasse mens skaars daarin sal pas. En om alles te kroon het die gevaarte ’n groot bak wat met ’n dekseil toegespan is.
“En kyk hoe snaaks lyk die ou wat die tjor bestuur. Ek dog dokters in julle wêreld dra wit jasse,” babbel Vincent aanmekaar, terwyl hy na die bestuurder wys wat homself met moeite uit die voertuig wurm. Hy dra ’n swart mantel met ’n kap en lyk amper soos ’n skaduwee in die dowwe lig. “Miskien is dit Darth Vadar? Of ’n inbreker,” wonder Vincent hardop toe die gedaante met lang treë oor meneer Olsen se grasperk loop.
“Sien jy nou! Noudat die ou man lepel in die dak gesteek het, word hy rot en kaal besteel. Hy het seker ’n hoop geld bymekaargemaak. Knorrige oumense soos hy doen dit altyd. Hulle het aandele onder die matras, goudstawe in die klerekas …”
Otto hoor nie eens Vincent se gebabbel nie. Bokant meneer Olsen se lewelose liggaam sien hy iets wat hy nog nooit in sy lewe gesien het nie. ’n Rooi bal gloeiende lig sweef bokant die ou man se kop. Dit laat Otto dink aan die tekens in die rekenaarspeletjies wat wys of iemand dood is of nie; sy klasmaats praat aanmekaar daaroor.
“Geraamtes in die kas! Jaag ek nou spoke op of …”
“Sjuut,” sê Otto saggies en gee sy troeteldier ’n stamp met sy elmboog. “Kyk wat sweef bokant meneer Olsen se kop. Daardie klein dingetjie met die liggie. Dit lyk soos …”
“ ’n Vuurbal? ’n UFO? ’n Mini-komeet?” raai Vincent.
“Dis moontlik,” mompel Otto en sien dat die donker kuiergas ook deur die gloeiende ligbal betower word. Stadig loop hy deur die dounat gras na meneer Olsen se liggaam en die vuurbal toe, terwyl hy sy hand onder sy mantel indruk asof hy ’n wapen wil uithaal.
Otto sluk. Wat is hier aan die gang? Hy is taamlik seker dat dit nie iets met die stad se nooddienste te doen het nie. Ambulansmanne loop beslis nie in outydse mantels rond nie. En nog minder sal hulle onder hulle klere …
“. . . ’n Skoenlappernet dra?” Otto is skoon verward.
“Hoe nou?” Vincent is duidelik nie by nie.
“Daardie ou het ’n skoenlappernet by hom,” sê Otto verbaas.
“Jy’s reg,” stem Vincent oopmond saam. “Kyk daar – die ou jakkals is besig om dit na die gloeiende tennisbal te mik.”
Die grieselrige gedaante in die mantel het nie ’n wapen uitgeruk nie, maar ’n doodgewone skoenlappernet gegryp. Hy swaai dit heen en weer deur meneer Olsen se voortuin en maak jag op die gloeiende vuurbal wat skielik erg begin ruk. Keer op keer ontglip die rooi ding die vreemdeling terwyl dit in die lug opstyg en dan weer afsak, asof dit die grieselrige besoeker wil kwaad maak.
Otto kan nie help om te giggel nie. Dis net te snaaks vir woorde hoe die mal ou deur meneer Olsen se tuin rondspring. En toe beland sy groot voete ’n paar keer in die radysbedding. As meneer Olsen nog geleef het, sou die verwoeste radyse vir hom een te veel gewees het.
“Die ding is in sy net!” juig Vincent en hy klink nes Otto se klasmaat Stian as sy sokkerklub ’n doel skop. “Hy het dit reggekry! Die mal ding het die vuurbal gevang!”
“Wat gaan hy nou daarmee doen?” wonder Otto huiwerig.
“Hy vat dit na sy tjor toe,” antwoord Vincent. Otto gryp weer die verkyker en sien hoe die vreemdeling na sy voertuig toe stap; hy het sy mou oor die net gevou sodat die vuurbal nie kan ontsnap nie. Die volgende oomblik trek hy die swart dekseil rukkerig van die bak af en Otto en Vincent kan vir die eerste keer mooi sien wat daar aangaan.
Otto verstel die verkyker om beter te kan sien. Vir ’n oomblik dink hy sy oë bedrieg hom. In sy verbeelding het hy hom ’n hele klomp grillerige goed onder die dekseil voorgestel. ’n Geheime bêreplek vir wapens. Miskien ’n lyk. Maar beslis nie …
“Agurkiebottels?” Otto knip sy oë verbaas. “Hoekom ry die snaakse vent met agurkiebottels rond?”
“Miskien verkoop hy agurkies,” blaf Vincent asof dit ’n logiese antwoord is.
“Sonder agurkies?” wonder Otto fronsend. “Die bottels is leeg.” Hy kyk weer stip daarna. “Alhoewel … nie heeltemal leeg nie. Daar is nog meer van die vuurballe in die bottels.”
Otto en Vincent sien hoe die nagtelike kuiergas sy skoenlappernet oor ’n leë agurkiebottel vou en meneer Olsen se gloeiende rooi vuurbal daarin afskud. Toe skroef hy ’n deksel daarop vas.
“Hy gaan ry,” mompel Otto. Hy hoor glad nie hoe ’n sirene al nader kom nie. Sekondes later hou ’n ambulans in meneer Olsen se oprit stil. ’n Paar ambulansmanne haal ’n draagbaar uit en hardloop daarmee na die lewelose meneer Olsen.
Die kamstige agurkieverkoper laat hom nie van stryk bring nie. Asof hy die wêreld se tyd het, sit hy die nuwe vuurbal heel bo-op die wankelrige toring van agurkiebottels neer en span die dekseil daaroor.
Intussen ondersoek ’n dokter meneer Olsen. Ná ’n paar sekondes skud hy meewarig sy kop in die rigting van sy kollegas.
“Dood,” bevestig Vincent dit.
“Hm,” mompel Otto ingedagte. Hy dink skielik aan iets wat hom behoorlik koue rillings gee. “Vincent,” fluister hy, sonder om weg te kyk van die rammelkas en die snaakse gedaante in sy swart mantel. “Die agurkiebottel-ryding is nog steeds hier.”
“Nou wat daarvan?”
“Kyk bietjie mooi. Die ou met die mantel het nou net sy sakdoek in die voortjie laat val. En nou is hy erg omgekrap en probeer om die water aan sy mantel af te vee. Maar wat so snaaks is, is dat niemand hom sien nie. Amper asof hy glad nie hier is nie!”
Vincent krap bietjie kop voordat hy antwoord. “Dink jy dis net óns wat hom kan sien? Beteken dit dat die vent ’n spook is?”
Otto skud sy kop. “Spoke lyk anders. Hulle sweef. En hulle sluip nie gewoonlik in meneer Olsen se radysbedding rond nie. Hy moet iets anders wees. Iets tussenins.”
