bangmaak-gesig trek. Ongelukkig lyk hy glad nie bangmakerig nie, maar eerder soos iemand wat dringend ’n draai moet loop. As ’n bangmaak-spook is Sir Tony ’n groot grap!
“Vergeet nou eers van my tannie,” maak Otto die huisspook stil. “Ons het jou hulp nodig. Daar was gister ’n snaakse wese in meneer Olsen se tuin. Ek dink dit was nie dood of lewendig nie.”
“Nie dood of lewendig nie?” herhaal Sir Tony. Sy neusvleuels rek al hoe groter van pure ontsteltenis. Hy vergeet net daar en dan van sy giftige aanval op tannie Sharon.
“Hierdie … man het langs meneer Olsen se lyk gestaan en probeer om ’n gloeiende ding te vang. Met ’n skoenlappernet,” sê Emily, terwyl sy stip na die gehekelde kussing met die kat op kyk. Sy weet nog steeds nie waar Sir Tony presies sit nie.
Tony se mond val oop. “ ’n … ’n … Skoe … skoenlappernet?” hakkel hy.
Otto knik ernstig sy kop.
“Noodvergadering. Onmiddellik!” Met ’n amper onhoorbare poefff-geluid los Sir Tony se spooklyf in die lug op en duik weer ewe skielik langs die deurklokkie op.
Otto skrik hom boeglam.
Die alewige rondhoppery laat hom meer as een keer per dag amper ’n hartaanval kry. Sir Tony en die ander spoke het die gewoonte om uit die bloute voor hom op te duik. Verkieslik as Otto uit die stort klim, of as hy in die nag badkamer toe sluip.
“Noodvergadering?” Otto frons diep. Is die hele gedoente rêrig so ernstig? Gewoonlik is Sir Tony die toonbeeld van kalmte, behalwe as dit iets met hom of sy stofsuier te doen het.
Emily is dadelik vuur en vlam. “Noodvergadering? Kom! Geheime biblioteek toe!” beveel sy, gryp Otto se hand en trek hom deur se kant toe. Net toe Otto na die deurknop wil gryp, hou die stofsuier se gebrom op en die voordeur gaan oop. Tannie Sharon stap by die deur uit en loop dwarsdeur Sir Tony.
“Hallo, Otto, hallo, Emily,” groet sy die twee en vryf oor Otto se donker, deurmekaar bos hare. “Ek dog ek hoor julle.”
In die een hand hou sy die stofsuier se pyp vas en met die ander hand vee sy haar grys hare van haar voorkop af weg.
Min mense skat Sharon vyf-en-sestig jaar oud. Met haar parmantige kort haarstyl, geruite hemde en rietskraal lyf lyk sy glad nie oud nie. Otto dink sy tannie is cool – behalwe vir haar alewige skoonmakery en dis nie eens haar snaaksste stokperdjie nie.
“Hallo, tannie Sharon,” sê Otto en soen haar op haar wang. Alhoewel Sharon nie sy regte tannie is nie, is sy deel van die familie vandat Otto kan onthou. Sy het vroeër baie kom kuier en hy het van altyd af van haar gehou.
En toe, van omtrent twee jaar gelede af, is tannie Sharon skielik al familie wat Otto het.
Otto se ouers was argeoloë. Voorverlede winter het hulle met ’n navorsingspan Meksiko toe gegaan om na oorblyfsels van ou kulture te gaan soek. Otto weet nie presies wat toe gebeur het nie. Die koerante het van ’n reusagtige warrelwind geskryf wat die span verras het. Daarna is Otto se ouers as vermis verklaar. Ná ’n paar weke se vrugtelose soektog, is hulle dood verklaar. Tannie Sharon wat toe na Otto gekyk het, het hom permanent by haar laat kom bly.
“Is julle lus vir warm sjokolade?” vra sy, terwyl sy die stofsuier se sak uitskud.
“Nee dankie, ons moet dringend oor iets praat,” antwoord Otto. “Oor ’n taak,” voeg hy by toe tannie Sharon vraend na hom kyk. Hy trek Emily vinnig by die huis in, gooi sy skooltas in ’n hoek en hol vooruit solder toe, Sir Tony kort op sy hakke. Bo in Otto se kamer sluit hulle die deur en skuif die mat voor die bed eenkant toe. Versigtig voel Otto oor die vloerplanke tot hy ’n klein gleufie in die hout kry. Emily gee vir hom ’n skoenlepel aan waarmee hy die valdeur oopmaak. Onder die deur is ’n opvoubare trapleer van yster. Dit lei na ’n klein vensterlose vertrek wat behoorlik uit sy nate bars van al die boeke.
Otto het hierdie geheime kamer al in die eerste week wat hy by tannie Sharon kom bly het, ontdek. Hy het agtergekom daar is sekere plekke op die vloer wat ’n hol klank maak as hy daaroor loop. Toe loer hy bietjie rond en ontdek die gleuf van die valdeur. Van toe af gaan hy gereeld na die geheime plek as hy van alles wil wegkom, of as hy met die spoke wil gesels sonder om gepla te word. Boeke is blykbaar ’n perfekte klankdemper, want die kamer is heeltemal klankdig van buite af.
Otto dink dis baie prakties. As tannie Sharon hom ooit sou hoor praat met Sir Tony en die ander huisspoke, sal sy hom summier na ’n sielkundige toe vat. As jy elf jaar oud is, is jy te oud vir denkbeeldige maatjies.
Terwyl Otto regmaak om met die trapleer af te klim, hoor hy ’n harde “Waaaag!” van buite af, gevolg deur ’n kaplaks! asof ’n groot kol sous op die vensterruit beland het.
“Vincent?” Otto hardloop verbaas na die venster waarop ’n bondel vel vassit. Hy het nie eens besef Vincent is nie by hom nie, alhoewel dit die laaste paar minute net té stil was. Niemand het op sy skouer gesit en irriterende kommentaar in sy oor geskree soos ’n malkop papegaai nie.
“ ’Skuus ek’s laat,” hyg Vincent toe Otto die venster vir hom oopmaak sodat hy kan invlieg. “Ek het ’n vet brommer dopgehou. Ek was al naby hom, maar toe hy na ’n mishoop toe vlieg, het ek besluit om maar liewer pad te gee.”
Sir Tony rol sy oë. “Is ons nou almal hier?”
Otto knik sy kop en klim dan eerste af na die donker vertrek. Emily volg hom en Vincent vlieg naby Otto se oor verby.
Toe almal onder is, maak Otto die valdeur toe en skakel die staanlamp in die hoek aan wat ’n dowwe ligkring op die plafon gooi. Hoë boekrakke, ’n verslete rusbank, ’n wêreldatlas en ’n lessenaar word in die halfdonker verlig. Otto vermoed dat die geheime vertrek aan sy oorlede oom Archibald behoort het, maar hy is nie seker nie.
“Ek gaan vir Molly en Bert haal, ek’s nou weer terug,” sê Sir Tony wat op die boonste trap van die boekleer hurk. Die volgende oomblik los hy in die lug op, om net weer binne die volgende paar sekondes op dieselfde plek te verskyn.
Sir Tony is nie meer alleen nie. In die linkerhoek van die kamer verander die lug in ’n digte miswolk waaruit ’n groot, maer gedaante homself losmaak. In die een hand hou die gedaante ’n sosatiestokkie met kaas en olywe daarop, en in die ander hand ’n boks melk.
“Hoessit, Bert,” groet Otto en Vincent die nuwe gas.
“Hallo daar,” brom Bert en vat ’n lekker hap kaas. Die gekoude stukke kaas beweeg reguit deur sy lyf en val op die blokkiesvloer. “Kon julle nie met julle teepartytjie wag tot ek met my middagete klaar is nie? Sharon het vandag vars Edamkaas gekoop. Die geur daarvan is voortreflik.”
Bert bly in tannie Sharon se yskas. Aan die begin was dit vir hom groot pret om die yskas se lig af te skakel as Otto en tannie Sharon die deur oopmaak. Nou is dit vir hom baie lekkerder om al die kos in die yskas op te eet. Die vermiste kaas, wors en sjokoladepoeding het nie lank ’n geheim gebly nie en Otto moes vinnig die skuldige een speel. Omdat Otto erger as ’n boontjierank groei, vra tannie Sharon gelukkig nie dom vrae nie.
Gelukkig het hy eendag ontdek dat kos wat in foelie toegedraai is, nie verdwyn nie. Om een of ander
