nie te praat van die alewige getiktak nie. Otto het in die geskiedenisklas geleer dat wrede leiers in die ou tyd hulle gevangenes gemartel het met eentonige geluide, totdat hulle amper mal word en erken wat hulle gedoen het. Vir Otto is dit nie só erg nie, maar net om seker te maak het hy die eerste aand wat hy in sy dakkamer geslaap het, al die batterye uit die horlosies gehaal. Nét om seker te maak.
Dit lyk nie asof die alewige getiktak vir tannie Sharon pla nie. Inteendeel. Sy koop gereeld nuwe horlosies en kies vir elkeen ’n spesiale plek. Party van die horlosies is nie hare nie, maar behoort aan vriende en bure wat dit wil laat regmaak. Ongelukkig is dit nie die geval met die koekoekhorlosie nie. Dit hang permanent in die sitkamer. Otto haat die ding.
“En by die skool? Waarmee is julle op die oomblik besig? Algebra?” hou tannie Sharon aan met vra en sit die skroewedraaier eenkant.
Onder normale omstandighede sal Otto nog by haar sit en gesels, net om haar gelukkig te maak. Maar vandat Sir Tony vir hom en Emily van die Grieselgryper vertel het, kan hy die nagtelike besoeker nie uit sy kop kry nie. Bang en tog nuuskierig, kyk Otto aand na aand of hy weer gaan kom. Ongelukkig het die ryding op drie wiele nie weer opgedaag ná meneer Olsen se dood nie.
“Aag, niks besonders nie,” antwoord Otto halfhartig. “Ons gaan Donderdag op ’n uitstappie Donkerland toe.” Hy rek sy nek om oor die heining voor die venster te kan sien. ’n Wit ryding draai by Radysstraat in en hou voor die bure se tuin stil. Otto se hart klop vinniger. Hy probeer deur skrefiesoë die letters op die voertuig uitmaak. Is dit weer die Grieselgryper se ryding?
“Donkerland? Dis mos die nuwe pretpark met die baie spooktreine en bangmaak-goeters.” Tannie Sharon frons. “Is jy nie bietjie te jonk daarvoor nie? Wat as jy daarna nie kan slaap nie?”
“Tannie Sharon, die pretpark is vir kinders van agt jaar en ouer.” Otto gaan staan op sy knieë om die voertuig beter te kan sien. ’n Paar simpel spoke van karton en draad sal hom en Emily nie eens laat gaap nie. Dis niks teen ’n regte, egte Grieselgryper nie.
Die bestuurder wat buite in die afleweringswa sit, is beslis nie een nie. E. T. Donahue, Stofsuiers – Kop en Verkoop, staan in vet letters op die voertuig geskryf. Al voel Otto nie lus nie, kan hy nie help om te glimlag nie. Dis vir jou ’n grap. ’n Spelfout op die afleweringswa! Op daardie oomblik gaan die deur oop en ’n sterkgeboude, kaalkop man klim uit. Hy lyk nie naastenby soos die Grieselgryper van nou die dag nie.
Otto frons. Die ou is nie ’n Grieselgryper nie, maar wat soek ’n stofsuieragent hierdie tyd van die nag in Radysstraat?
Hy begin gaap. Wat ook al. Miskien is dit hoog tyd om liewer vir eers van die spookwêreld te vergeet.
“Ek gaan slaap,” sê hy vir sy tannie en klim van die vensterbank af.
Tannie Sharon kyk ’n rukkie na Otto, dan gee sy hom ’n soen op sy wang en sê saggies: “Lekker slaap.” Toe staan sy op en gaan kombuis toe – seker om vir haar ’n stukkie kaas te gaan haal (wat Bert intussen opgeëet het). Terwyl Otto na die trap toe loop, hoor hy hoe sy tannie die yskasdeur oopmaak. “Die seun leef in sy eie wêreldjie,” hoor hy sy tannie met haarself praat. “As hy nie so ’n gesonde eetlus gehad het nie, sou ek bekommerd wees.”
***
Dis ’n buitengewoon rustige nag. Tannie Sharon gaan slaap ook kort daarna. Vincent, wat die hele aand deur die tuin geswiep het op soek na insekte, snork doodmoeg en vetgevreet in die eikehoutkas. Selfs Tony, Bert en Molly is vannag tjoepstil. Miskien sit Bert en Molly soos gewoonlik op die dak en gesels oor die tyd toe daar nog bloed deur hulle are gevloei het. Sir Tony probeer seker weer om tannie Sharon bang te maak … sonder enige sukses. Hy het net te min talent daarvoor – en Sharon slaap soos altyd te vas.
Nadat Otto sy slaapklere aangetrek het, hurk hy op die vensterbank en kyk op en af in Radysstraat, waar alles rustig in die mistigheid van die herfsnag slaap. Daar is nie ’n enkele siel op straat nie. Ook die stofsuieragent moes intussen padgegee het.
Otto sug en klim in die bed. Hy lê nog ’n rukkie wakker en dink oor alles, maar na ’n rukkie raak hy so vaak dat sy oë vanself toeval. Half deur die slaap luister hy na die staanhorlosie in die sitkamer. Hy tel baie keer die slae van die horlosie om aan die slaap te raak; ander kinders tel skape.
Tien, elf … Volgens hom moet dit omtrent middernag wees, maar toe die staanhorlosie uiteindelik by twaalf kom, is daar nog ’n ekstra slag … glashelder, duidelik en sonder twyfel. Die ego van die dertiende slag dreun deur die ou mure; te hard om net in Otto se verbeelding te wees.
Otto maak sy oë oop. Dertien slae? Dis toetentaal onmoontlik! Tannie Sharon sorg altyd dat elkeen van haar horlosies perfek tyd hou en foutloos werk. Selfs Big Ben in Londen kan by haar horlosies leer.
Heeltemal deur die slaap vryf Otto sy oë en sit regop. Uit gewoonte gaan hy nog een maal venster toe en kyk buite rond. Wat hy daar sien, laat enige gevoel van moegheid soos mis voor die son verdwyn. Daar staan die Grieselgryper se afleweringswa! Die snaakse tjor met die drie wiele staan in die kollig van ’n straatlamp, reg voor tannie Sharon se tuinhekkie geparkeer. Op die agterbak staan stapels agurkiebottels, met hulle gloeiende inhoud nes pampoene op Halloween. Die laaibak se inhoud gaan egter oor baie meer as dit. ’n Hele vrag vol dooies se siele. Goeie genugtig!
Otto sluk swaar. Vandat hy by tannie Sharon ingetrek het, was hy nog nooit rêrig bang vir spoke nie. Vir hom is Sir Tony, Molly en Bert net ’n klomp windbolle, vir wie selfs die kleinste outjie nie sal skrik nie. Maar Otto moet erken, alles van hierdie nuwe wese, hierdie “Grieselgryper”, gee hom koue rillings.
Op dieselfde oomblik hoor hy ’n geluid uit die woonkamer. Dit klink soos glase wat teen mekaar gestamp word. Is die Grieselgryper dalk in tannie Sharon se villa?
Hy besluit om Vincent wakker te maak. Hy ruk die kasdeur vinnig oop en skud die klerereling waaraan Vincent gewoonlik hang en snork. “Vincent! Kom gou, waar is jy?” roep Otto hom en steek sy kop by die donker kas in.
Hierdie keer hang Vincent nie op sy gewone plek nie. Hy slaap in tannie Sharon se motgevrete winterjas se sak. Dis moontlik dat hy hom ’n rukkie gelede so trommeldik gevreet het, dat hy te vet was om koponderstebo te slaap.
“Wat is nou weer aan die gang? Hoekom maak jy my altyd in die middel van die nag wakker?” knor hy kwaad. Hy haal sy kop uit die sak se voering en loer met glinsterende goue oë na Otto. “Slaap jy deesdae glad nie meer nie? Is jy nou ’n vampier of wat?”
Otto ignoreer Vincent se giftige kommentaar. “Die Grieselgryper is terug, Vince.”
Vincent is nie beïndruk nie. Hy rol sy oë. “Wat daarvan? Dit beteken net iemand het weer hierdie tranedal verlaat,” sê hy met ’n hees stem. “Indien jy dit nog nie agtergekom het nie, meneer die slimkop … die gemiddelde ouderdom van die inwoners hier in Radysstraat is ver oor die tagtig jaar. Let wel, dan ek tel myself nie eens nie, verstaan?”
“Ek praat nie van die bure nie. Die Grieselgryper is hiér! Hy’t dalk een van ons in gedagte,” sis Otto ontsteld deur sy tande. “En ek dink hy het iets aan tannie Sharon se staanhorlosie gedoen.”
“Jy bedoel hy is hiér? Onder in die sitkamer?” Uiteindelik kruip Vincent uit sy warm slaapplek, vlieg tot op Otto se skouer en val dan holderstebolder in sy slaaphemp se sak. Hy dink ’n rukkie oor alles na en knik dan vasberade sy kop. “Hoekom staan jy nog hier rond? Kom ons gaan ondertoe en kyk wat aangaan,” beveel hy.
Otto
