praat nie. En saam met daardie sekerheid groei ’n ander sekerheid in haar: sy ken hom. Net – sy ken hom nie by die naam Nektanebo nie, maar as Hoessein!
Elmarie word weer geblinddoek en in ’n motor gelaai. Dis ’n lang rit en nie een van die twee mans by haar in die motor praat ’n woord nie. Later kom hulle by ’n klein oase aan en daar word sy aan ’n ander man oorhandig. Die reis word voortgesit op kamele. Elmarie is te uitgeput om weerstand te bied toe sy op die kameel se rug getel word, selfs al is die blinddoek verwyder. Daar is ’n soort skerm van penne en materiaal bo-op die harige boggelrug gebou sodat sy nie sigbaar is van buite af nie.
Later in die dag is sy innig dankbaar vir hierdie skerm toe die hitte van die woestynson in al sy felheid oor die sandduine neerbak. Net een keer sien sy ’n karavaan kamele teen die horison afgeëts staan.
Dis eers teen die aand, toe ’n bloedrooi son in die weste sak, dat Elmarie eindelik die doel agter hierdie lang reis agterkom.
Dis ’n redelik groot oase wat hulle nader. Daar heers groot bedrywigheid tussen die palmbome wat soos eensame wagte oor ou ruïnes waak. Sy sien baie mans, almal geklee in die los kleed van die Arabier. Dis donker onder die bome en die bewegende gestaltes lyk spookagtig in die flou lig van die sekelmaan.
Toe sy en die Arabier die binnekring nader, skemer die volle werklikheid tot haar deur. Op ’n verhogie, rooi verlig deur die gloed van ’n vuur, sien Elmarie ’n ry meisies. Die oorgrote meerderheid is Europese meisies van alle ouderdomme. Party van hulle lyk nog soos blote kinders. Almal is skamel geklee sodat die gloed van die vlamme oor die vroulike rondings speel, tot die genot van die gulsige blikke wat aan hulle kleef. ’n Man staan voor hulle en swaai wild met sy arms in die lug – hy is besig om hulle op te veil.
Elmarie verys in haar spore. Is dit die lot wat op haar wag? Sy deins terug, maar staalharde vingers om haar pols sleep haar vorentoe. Daar kom uitroepe van die bieërs toe sy in die ligkring ingestamp word. Die ou Arabier aan haar sy glimlag ingenome. Vanaand gaan hy baie geld maak.
Die horde swart oë staar gretig na die blonde hare, die sagte rondings, die groot oë soos diep poele in die wit gesig. Nuwe geesdrif vaar onder die bieërs in. ’n Opgewonde gemurmel styg op.
Elmarie kyk vlugtig met die ry af, en sy lees op elke gesig dieselfde emosies – wanhoop en naakte angs en, in die moedelose hang van die skraal skouers, stomme aanvaarding. Niks kan hulle meer red nie.
Die volgende oomblik ruk haar liggaam toe sy besef dat hulle op haar bie. Die stemme verdring mekaar en sy staar angsbevange na die gesigte wat na haar gekeer is. Gulsige swart oë, dik vlesige lippe, vet lywe, opgeblase wange, bebaarde gesigte, sweetpalms. Haar blik dwaal desperaat om haar. Is daar geen uitkoms nie?
En dan, skielik, sien sy hom deur die kring bieërs beur. Sy breë skouers baan ’n pad vir hom oop totdat hy reg voor haar onder die verhogie tot stilstand kom. Hy is in dieselfde klere as al die ander geklee, maar sy herken hom onmiddellik. ’n Paar woorde spat uit sy mond, sy blik vas op haar. Warmte sypel terug in Elmarie se liggaam. Op hierdie oomblik vergeet sy van al haar agterdog – weet sy net dat sy gered is van ’n afgryslike lot.
Maar van die bieërs is nie so ingenome met hierdie nuwe aankomeling nie. Hy is besig om die prys onmoontlik hoog op te jaag. ’n Paar stemme klink weer op. Die vreemdeling se stem antwoord. Weer word die bod opgeskuif – maar deur minder stemme hierdie keer. Die vreemdeling swyg. Elmarie se oë rek. Hy kan nie … hy durf haar nie nou in die steek laat nie! Nie nou nie!
’n Harde, sardoniese glimlag speel rakelings om die streng mond. ’n Geamuseerde glinstering blink in die donker oë. Dan noem hy sy bod – en die ander swyg verstom. Nog nooit is soveel vir ’n vrou betaal nie! Die stilte duur voort. Niemand sien blykbaar kans om die bod hoër te skuif nie. Die man hou sy hand uit en met ’n gesmoorde snik op haar lippe beweeg Elmarie vorentoe en word van die verhogie afgetel. Sy voel hoe sy ’n oomblik teen hom vasgehou word en sy leun dankbaar teen die breë bors. Sê nou maar hy het nie betyds opgedaag nie?
Stilswyend gluur die ander hom agterna toe hy buk, die meisie in sy arms optel en wegstap.
Die motor dreun oor die woestynsand, maar toe die oase uit sig is, kom dit skielik tot stilstand. Hy skuif die hoofkleed van sy kop af en draai na haar. Dan, met ’n gesmoorde kreet, trek hy haar in sy arms in.
“Elmarie …”
“Hoessein! O, Hoessein!” Sy klou hom krampagtig vas terwyl hy met roekelose teerheid haar gesig met soene bedek.
“Ek het gedink ek sal jou nie kry nie,” fluister hy teen haar vel. “Ek was eers na die slawemark by Akabar. Ek was wanhopig toe ek daar kom en jy is nie daar nie. Toe onthou ek van hierdie plek. Ek het soos ’n waansinnige gejaag en die hele pad gebid dat jy hier sal wees – en dat ek betyds sal wees.”
“Jy was – net betyds!” Haar oë staar dankbaar na hom. “Moes jy baie vir my betaal?”
Hy glimlag skielik. “Ja. Hopeloos te veel!”
“O!” Sy trek effens weg van hom, maar dadelik klem sy arms stywer om haar.
“Moenie verspot wees nie, my liefling. As dit moet, sal ek al die skatte van die farao’s vir jou gee. Elmarie, Elmarie, ek sal jou nooit weer laat gaan nie!” Sy stem word ’n sagte liefkosing.
Hy voel die rilling wat deur haar trek en hy weet dit is ekstase. Hy voel die sagte bewing van haar liggaam onder sy aanraking, die oorgawe op die vol, jong mond en in sy hart beaam hy: Elmarie Wiid, ek sal jou nooit weer laat gaan nie … al gebeur wat ook al. Eindelik bevry sy haar lippe en saam kyk hulle op na die sekelmaan wat bo hul koppe hang. Sy een hand omhels haar nek sodat sy duim op die kloppende pols in haar kuiltjie lê.
“Onthou jy?”
“Ja.”
“Wat?”
“Jy het gesê dat ons een aand saam oor die woestynsand sal ry en …”
Sy huiwer en hy voltooi die sin: “En dan sal jy volkome aan my behoort. Toe het jy van my af weggehardloop en ek het vir jou gesê wat bestem is, sal wees. Glo jy dit nou?”
Sy kyk stadig na hom op en dis of sy langsaam uit ’n betowerende slaap wakker word. Herinneringe spoel deur haar en saam met hulle kom al die onbeantwoorde vrae in verband met hierdie man, al die agterdog …
“Hoessein …”
Maar hy lê vinnig ’n vinger op haar lippe.
“Nie nou nie. Ons sal moet ry. Die pad is ver. Jy moet totaal uitgeput wees. Kom lê met jou kop hier teen my skouer en probeer rus.”
Sy gehoorsaam dadelik, bly om die oomblik van ondervraging uit te stel. Sy sluit haar oë en voel sy lippe vlugtig oor haar voorkop streel voordat die enjin aangeskakel word. Sy frons liggies. Hoe is dit moontlik dat sy so veilig by hierdie man kan voel terwyl sy so ’n vreeslike agterdog teen hom koester? Hoe het sy so seker geweet dat sy niks meer te vrese het nie, die oomblik toe hy in die ligkring voor haar verskyn het? Hoe het sy intuïtief geweet dat hy haar nie koop met dieselfde doel as die ander wat op haar gebie het nie? En hoe kan sy so reageer op sy geringste aanraking terwyl hy miskien die man is wat stilswyend staan en toekyk het dat haar rug met ’n sambok oopgekloof word?
Daar is soveel vrae, soveel wat sy hom wil vertel, maar soos ’n kind wat weet dat sy veilig is, raak sy aan die slaap teen sy skouer.
Hoeveel ure later dit
