gekoop.
Hy het sy handdoek en swembroek gevat, die rugsak saam met ’n groter, leë een in die kattebak van sy motor gesit en Rondebosch toe gery. Daar het hy eers die huis op ’n afstand bespied, later uitgeklim en in die straat af gedraf. Digte struike op die sypaadjie het sy uitsig op die huis belemmer, maar hy was verlig oor die afwesigheid van ’n veiligheidsmuur. Dit sou sy taak soveel makliker maak.
Hy het om die blok gedraf om ’n geskikte plek te soek om vanaand te parkeer. Tevrede dat hy die terrein ken, het hy Seepunt toe gery en hier by die swembad kom afkoel.
Hy sal sommer aandete by een van die restaurante in die omgewing nuttig, besluit hy, en die kos afwerk deur ’n draai op die promenade te stap voordat hy Rondebosch toe ry.
Die Pion het geen rede om senuweeagtig te wees nie. Trouens, hy was lanklaas so ontspanne. Dit sal immers nommer vyftien wees – en dit in slegs ’n dekade.
* * *
Alles wat deesdae op kantoor gebeur, herinner Kassie aan die verdomde oproep.
Soos vanoggend. Kolonel Daniels het hulle byeen geroep en gebrief oor luitenant Daan Nolte, en Kassie het opnuut gewonder of dit nie nóg ’n teken is dat hy ernstig oor die oproep moet besin nie.
Daan was vier maande gelede in ’n skietery met motorkapers betrokke. Sy speurderkollega van die afgelope klompie jare, sersant Robbie August, is ’n paar meter van hom af doodgeskiet. Kopskoot. Die kapers het boonop weggekom.
Kassie kon sien dié ding het Daan sleg geruk. Posttraumatiese stres. Maar ondanks Kassie se raad dat hy hom by die polisiekliniek inboek, het Daan halsstarrig geweier.
“Help nie,” het hy gesê. “Ek kan net dertien dae in die kliniek bly, dan is my siekverlof vir die jaar uitgeput. Ek sal maar so aankarring. Het ook nie nou geld om ’n privaat sielkundige te gaan sien nie.”
Maar onbehandelde posttraumatiese stres het die manier om te sneeubal. Nou is Daan hééltemal in sy moer in. Geskors uit die Diens vir ’n onbepaalde tyd nadat hy gister sy pistool in ’n winkelsentrum uitgepluk en sonder waarskuwing ’n man gepot het. Daan was oortuig dis een van die kapers, maar ’n ondersoek het gewys die dooie man was onskuldig, ’n assistent by ’n klerewinkel en pa van twee jong seuns.
“Daan het die plot verloor, trigger happy geraak,” het Daniels die tragiese gebeure opgesom.
Nou wag daar net meer trauma én ’n uitgerekte hofsaak op Daan.
By die lessenaar langs Kassie s’n sit Rooi ook voor hom en uitstaar. “Erg van Daan, nè?” sê hy toe Kassie sy blik vang.
Kassie knik. “Dis omdat ons omstandighede fokken abnormaal is. Hulle sê in Amerika kry ’n poeliesman dalk met één moordsaak in sy loopbaan te doen. Hier hanteer ons amper weekliks moord, kapings, verkragtings en die fok weet wat nog als. En wat doen die SAPD daaraan? Boggherol! Ordentlike sielkundige support bestaan nie in hulle boeke nie.”
Rooi se wenkbroue lig. “Bliksis, Kassie, maar jy’s darem deesdae krities oor die Diens!”
Cliffie, ’n entjie verder weg, kyk ook skerp op.
Kassie antwoord liewer nie. Hy staan op, vat sy pakkie Luckies en brom dat hy in die vierkant gaan rook.
* * *
Moos tuur die donkerte in. Al amper negeuur.
Hy weet Khan is in die huis. Die ligte het skuins voor agt in twee vertrekke aangegaan. Maar soos al die vorige dae het daar niks van belang gebeur nie.
Hy lig sy doodgesitte boude vir ’n rukkie uit die karsitplek op. Die Golf het net-net te min ruimte vir sy bene, maar dis al kar wat die SSA tot sy beskikking kon stel wat nie aandag sal trek nie.
Die ding is gehawend – roeskolle oral op die bakwerk en minus drie wieldoppe – maar dit help dat nie een van die inwoners al skeef na die Golf gekyk het nie. Hulle moet teen dié tyd dink dis maar een van die jongmense se skedonke wat altyd hier staan. En die donker getinte ruite maak Moos onsigbaar vir verbygangers.
Hy skink die laaste bietjie koffie uit die fles en teug aan die vrank brousel. Hy kan nie teen dié pas voortploeter nie. Hy sal moet aanbeveel dat hulle Khan se plek visenteer, al is die man in die huis.
Dis glad nie ideaal nie, want kry hulle geen bewyse wat Khan met die Islamitiese Broederskap verbind nie, was die hele operasie vrugteloos. Én hulle cover is geblaas. Verder sal Khan dan bedag wees daarop dat hy ’n gemerkte man is.
Moos se aanvanklike plan om Khan se huistelefoon te tap, het op niks uitgeloop nie. Die man het nie ’n landlyn nie. En omdat hy nooit uit die huis kom nie, was dit ook nie moontlik om ’n meeluisterapparaat te gaan plant nie.
Onwillekeurig, en soos soveel kere die afgelope paar weke, put Moos opnuut motivering uit baasspioene van die verlede. Elke keer as hy op moedverloor se vlakte is, gryp hy na ’n inspirerende staaltjie om sy gemoed te lig.
Vanaand kom Richard Sorge, baasspioen van die Rooi Leër tydens die Tweede Wêreldoorlog, eerste in sy kop op.
Sorge se skerp verstand, buitengewone moed, geduld en selfbeheersing was sy vernaamste eienskappe. In Tokio moes hy vasstel of Japan die Russiese grens met Mantsjoerye gaan aanval, sowel as wat die Japanners se werklike houding jeens Hitler was. Soos ’n skim het hy die Kempeitai, Japan se gevreesde geheime diens, ontduik. Dié het honderd-en-veertigduisend agente gehad en hulle oë en ore was oral: vermom as klerke agter postoonbanke, portiere by hotelle, kruiers op treinstasies, onderwysers en tolke. Maar Sorge het met hulle speletjies gespeel, en selfs die vermetelheid gehad om sy agtervolgers te begin agtervolg …
Moos verstar toe motorligte stadig in die straat nader kom. ’n Donkergrys Mercedes hou skuins oorkant die Golf stil. Hy het dié kar nog nooit hier gewaar nie.
Die bestuurder klim nie dadelik uit nie, iets wat Moos se hoop verder opjaag. Deur die nagverkyker kan hy die profiel van ’n man uitmaak. Hy wag met ingehoue asem.
Eers ná goed vyf minute klim die man uit. Wit, tot Moos se verbasing, ’n lang, atletiese kêrel tussen dertig en veertig. Breë skouers. Blinkswart hare. Netjiese pak klere, das, wit hemp.
Die man kyk om hom in die straat rond. Sy blik skeer oor die Golf, maar Moos weet hy’s onsigbaar agter die getinte ruite. Tog sit hy roerloos.
Sy hart begin wild klop toe die man by Khan se voorhekkie instap en aan die voordeur klop. Khan maak dadelik oop en die geheimsinnige besoeker verdwyn binnetoe.
Moos skryf die besonderhede van die Merc se nommerplaat neer. Hy haal hortend asem, sy oë wyd gerek soos hy die huis bespied. Uiteindelik aksie!
Ná presies een uur en sewentien minute kom die man uit Khan se huis. Hy kyk weer vlugtig om hom rond voordat hy in die Merc klim en stadig wegtrek.
Moos se eerste instink is om hom te volg, maar dan onthou hy een van die goue reëls van die uitgeslape admiraal Wilhelm Canaris, ’n dubbele agent van die Duitse geheime diens tydens die Tweede Wêreldoorlog. “Moet nooit snags ’n motor in stil strate volg nie. Jou kans om dit ongesiens te doen, is op die beste tien persent.”
Hy sal die man deur sy nommerplaat kan opspoor, stel Moos homself gerus.
Kalm denke is nou van die opperste belang. “Waak daarteen om te vinnig op galop te
