toe hy met die Nienabersaak opgeslip het en amper sy loopbaan by die Diens kwyt was, het hy ook elke beskikbare uur aan sy seëls gewy. Tot soms siekverlof geneem om sy aandag op sy geliefde stokperdjie toe te spits.
Nou is dit weer dieselfde storie.
En om dinge te vererger, is daar niks by die werk wat sy aandag van die oproep kan aflei nie. Hy en Rooi is toegegooi met ’n klomp dodelik eentonige sakies: huisbraak, winkel- en motordiefstal, bankbedrog, ’n bende wat OTM’e opblaas …
Hy bekyk weer die stapels en bokse albums. Dit gaan ’n helse job wees. Sy seëls is nie alleen tematies gekatalogiseer nie – bome, blomme, sportlui, historiese gebeure, politici en uitvindings – maar ook in tydperke, soos sy Kaapse driehoeke en Unie-seëls, of in streeksverband, soos sy seldsame Namibiese vetplante en die voormalige tuislande se seëls. Sy versameling van abnormaliteite of foute op seëls – die verkeerde aantal wiele aan ’n trein of vreemde kleurskakerings op ’n voël se vlerke – is die indrukwekkendste in die land, dit weet hy vir ’n feit, dalk selfs in die wêreld.
Maar nou wag die gróót taak. Die werklik ernstige filateliste, van wie daar net ’n hand vol is, versamel nog veel meer inligting. Die storie agter elke seël: op watter papier dit gedruk is, watter perforasie gebruik is, watter gom en druktegniek, wie dit ontwerp het en wat die agtergrond van elke ontwerp is. Hulle hou ook lyste by van ander bekende seëlversamelaars en die omvang van húl versamelings.
En Kassie is nou van plan om hom by die crème de la crème van die filateliewêreld aan te sluit.
Alles as gevolg van die fokken oproep.
5
“Moos, die registrasienommer behoort aan I.J. Kuyler,” sê Michelle Februarie, die SSA se administratiewe beampte, oor die foon.
Sy verskaf ook Kuyler se adres – ’n woonhuis in Durbanville – en vra: “Het jy iemand nodig om te help?”
“Nee, nee, ek’s nog reg,” sê Moos vinnig. “En moet maar niks vir die baas sê nie. Ek wil hom nie nou al opgewonde maak nie.”
Hy wil nie met ’n ander veldagent opgeskeep sit nie, hierdie saak is sýne. Niemand gaan sy donder steel nie. Buitendien is Max Tsotsobe net tydelik sy baas; sy direkte baas is afgeboek ná ’n ligte hartaanval.
Toe Moos hom twee weke gelede in die hospitaal in Panorama besoek het, het hy gesê dis nou Moos se groot kans om te wys van watter staal hy gegiet is. “Kontak my as jy iets nodig het, maar los Max Tsotsobe uit die mix.”
Sy baas en Max het al twee aansoek gedoen vir ’n hoër pos by die hoofkantoor in Pretoria, en juis daaroor kan hulle mekaar nie verdra nie.
“Dankie dat jy bereid was om so vroeg kantoor toe te gaan om die inligting te kry, Michelle,” sluit hy die gesprek af.
Vanoggend ry Moos met sy eie kar. Hy gaan nie kanse waag nie; Kuyler het die Golf gisteraand by Khan se huis gesien.
Die oggendverkeer vanaf sy woonstel in Nuweland is aanvaarbaar. Hy ry teen die stroom en is vinnig op die N1. Gelukkig ken hy die Durbanville-omgewing.
Om halfagt stop hy in die straat waar Kuyler woon. ’n Halfuur later trek die donkergrys Mercedes by die erf uit. Hy bekyk in die verbyry Kuyler se huis, ’n onaansienlike dubbelverdieping met ligpienk mure.
Moos hou ’n veilige volgafstand. Op die N1 in die stad se rigting vleg hy deur die verkeer om nader aan die Merc te kom. Dis een van admiraal Canaris se vyf goue agtervolgingsreëls: “Hou op ’n besige pad net ’n kar of twee tussen jou en die persoon wat jy volg.”
Toe die verkeer voor die M5-afrit amper tot stilstand kom, probeer Moos die skuldgevoel besweer dat hy nie vandag Khan se huis dophou nie. Hy het vanoggend nugter oor die saak gedink en toe die groot besluit geneem. In drie en ’n half weke het Khan nooit uit sy huis gekom nie.
“Ek sou net weer my tyd mors,” herhaal hy wat hy vir homself aan die ontbyttafel gesê het.
Hy druk sy bril hoër op sy neusbrug en kners op sy tande. In hierdie game gaan alles oor die regte prioriteite, soos Heinz Felfe, die gewese Nazi wat later vir Engeland gespioeneer het, tereg opgemerk het.
Aan die onderpunt van die stad vat Kuyler die afdraai middestad toe. Adderleystraat. Waar Adderley Waalstraat word, draai hy links in Koningin Victoria en parkeer langs die Kompanjiestuin.
Moos is gelukkig: daar is ’n oop parkeerplek ’n entjie anderkant die Merc, regoor die St. Martini Gardens-woonstelblok. In die truspieëltjie sien hy hoe Kuyler uit die kar klim, aktetas in die hand. Hy stap op die sypaadjie verby en loop die trappies na die Kompanjiestuin op.
Met sy kamera gereed volg Moos op ’n afstand. Hy doen sy bes om soos ’n toeris te lyk wat entoesiasties foto’s van die omgewing neem.
Kuyler stap in Goewermentslaan af in die rigting van die parlement. Hy stop by ’n koerantverkoper, wat Moos die kans gee om ’n profielfoto op sy Canon 5D vas te lê. Hy kyk vlugtig na die skerm, tevrede dat die zoemlens sy werk uitstekend gedoen het. Tot die fyn haartjies wat oor Kuyler se oor krul, is duidelik sigbaar.
Koerant onder die arm stap Kuyler by die hoofingang van die parlement in. Beslis nie ’n lid van die parlementêre personeel nie, kan Moos van die straat af sien, want Kuyler meld aan by die besoekersingang.
Die implikasies van dié verwikkeling laat warm gloede in Moos se gesig opstyg, soos altyd wanneer hy deur baldadigheid oorweldig word. Vandag is dit só erg dat hy sy bril moet afhaal om die wasem met ’n sakdoek van die lense te vee. Hierdie saak kan sy gróót deurbraak by die SSA wees. ’n Man wat gisteraand in verdagte omstandighede samesprekings met ’n vermeende Islamitiese ekstremis gevoer het, kom sien vandag iemand by die hoogste politieke gesag in die land!
* * *
Claus vlek die twee springbokblaaie en sny die oorblywende kraakbeen uit. Hy besprinkel die vleis met growwe sout, varsgemaalde peper en gekapte roosmaryn, pak repies spek daarop, rol dit toe en bind dit met ’n toutjie vas.
Hy vryf die vleis eers goed in met olyfolie, verhit dan botter in ’n groot oondpan en sit die vleis in die pan sodat dit liggies aan albei kante verbruin. Hy haal die vleis uit, pak wortels, seldery, preie, uie en knoffel in die pan, sit die vleis bo-op en maak die pan met foelie toe. Nou veertig minute in die oond.
Soms verlang hy nog heimlik na sy sjefdae, toe sy enigste doelwit in die lewe was om sy kulinêre briljantheid uit te stal.
Hy neem peinsend ’n sluk van sy whisky. Hoe het sy pad die afgelope vyf-en-twintig jaar nie ’n ander rigting ingeslaan nie! Van ’n onskuldige agtienjarige (toe nog Herklaas Prinsloo), pas aangewys as topstudent by ’n gesogte Franse kulinêre akademie in die Bolandse wynvallei, na sjef by een van die spogrestaurante in die Kaapse middestad. Net ’n jaar daar gehou – die min geld en lang ure was ’n wake-up call.
Toe doen hy aansoek as bestuurder van die Blue Night-nagklub oorkant die pad en kry dit. Nog langer ure, maar baie meer geld. Hy’t die sukkelende nagklub in ’n japtrap winsgewend gemaak met ’n beter spyskaart en meer professionele strippers. In dieselfde tyd het hy sy naam amptelik by die departement van binnelandse sake na Claus Prins verander – sy nuwe werk het ’n meer gesofistikeerde naam vereis.
Die volgende mylpaal was sy ontmoeting met Brian Beukes by die kroegtoonbank van die Blue Night. “Ek’s ’n farmaseutiese laboratoriumrot, pille
