praat nie van menslike wraak nie! Besin, Rosalie! Ek bid elke aand vir jou siel! Ek wil jou teruglei na die werklike léwe!”
“Los my uit!” gil sy skielik. “Los my in hemelsnaam uit!”
“Jy laster!” roep hy geskok uit.
Rosalie gee haar perd spore en jaag by ’n verskrikte Charles verby. Sy jaag of sewe duiwels agter haar losgelaat is. Charles se vroom praatjies het haar vanoggend hewig ontstel. Die ergste van alles is dat hy gelyk gehad het. Sy is nie so nederig as wat iemand in haar posisie behoort te wees nie. Maar die opstand in haar is teen die samelewing wat haar nie wil aanvaar nie. Charles ken nie die verwarring in haar binneste nie. Hy sien net die uiterlike raak. Hy weet nie dat sy elke aand op haar knieë gaan en vra om leiding nie. Hy weet nie hoe dit voel om tussen mense te lewe wat jou wegwens en jy kan daar niks aan doen nie.
Die trane vloei vrylik oor haar wange. Hy weet nie hoe hard sy probeer om ander se vooroordele te ignoreer nie. Hy weet nie hoeveel sy van ander verduur sonder om ’n woord terug te sê nie. Hy weet nie dat sy soms bid dat oom Markus moet sterf dat sy van alles verlos kan word nie. Hy weet niks! Hy leef in sy kokon van goed en kwaad en swart en wit en weet nie watter hel daar in die grys lewe tussenin is nie, daar waar niks goed óf kwaad is nie. Wat van al die Samuels en Claras en Franks van die wêreld? Hoekom word hulle nie bearbei nie?
By die spruit bring sy die perd tot stilstand en gly uit die saal. Sy laat Harmonie aan die gras staan en vreet terwyl sy na haar geliefkoosde klip toe stap en daarop gaan sit. Maar vanoggend wil die stil vloeiende water nie vir haar gemoedsrus bring nie. Die pyn en hartseer is te groot, en sy bly net snikkend in die skaduwee sit.
As sy kon, sou sy padgegee het van Leydshoop af, maar sy kan oom Markus nie sommerso in die steek laat nie. Hy het haar net so nodig as sy vir hom, en dis sulke dinge wat Charles nie verstaan nie. Die mens se lewe is te ingewikkeld om dit te vereenvoudig na reg of verkeerd.
Geleidelik begin haar snikke te bedaar, en sy vee die trane met haar sakdoekie van haar wange af. Sy dink aan wat oom Frank daardie dag aan die tafel gesê het – dat sy die buite-egtelike dogter van Ansie du Preez is. Hoe sal sy ooit kan weet of dit die waarheid is? Die onsekerheid sal haar bybly vir altyd … sy sal nooit weet of dit so is of nie.
Rosalie trek haar skoene uit en laat haar voete in die koel rivierwater insak. Haar blik val op die bruin vlekkie bo-op die wit vel van haar voet. Dis ’n geboortemerk en net so groot soos haar duimnael. Dit hinder haar nie omdat haar voete tog die meeste van die tyd in haar skoene is. Dis maar net iets wat eie aan haar is … ’n soort uitkenningsmerk. Sy glimlag. Dit beteken nie veel nie, want niemand sal haar ooit kan of wil uitken nie. Sy is ’n naamlose meisie sonder ’n verlede.
Die geklap van perdepote trek haar aandag, en oomblikke later sien sy die De Konings se kapkar oor die bruggie laer af langs die rivier ry. Sy sien hulle net vlugtig, maar dit bring die magteloosheid terug in haar. Clara en Renier is op pad terug na Leydshoop. Hulle lag en klink gelukkig, en dis hoe dit moet wees as twee mense mekaar liefhet, dink Rosalie. As daar nie geluk is nie, het mens nie rede om te lag nie.
Later trek sy weer haar stewels aan en gaan soek Harmonie wat intussen afgedwaal het. Sy kry die perd naby die bruggie, besig om aan die sappige groen gras te vreet. Op dieselfde oomblik hoor sy egter weer die kapkar nader kom. Daar is geen kans om weg te kruip nie, en Renier hou die perde op die bruggie in.
“Goeiemôre!” groet hy glimlaggend. “Ek sien julle het al begin dors!”
Sy knik glimlaggend.
“Dit gaan ’n bietjie stadig vandat Poon weg is. Danser is nie baie gelukkig daaroor dat sy nou die trapwerk moet doen nie.”
“Is jy altyd so besorg oor hoe die perde voel?”
Sy aarsel.
“Hulle het tog ook gevoelens wat seergemaak kan word.”
Hy lag opgewek,
“Jy het voorwaar eienaardige idees, Rosalie, maar ek stem met jou saam. ’n Mens moenie die trots van ’n perd breek nie. Wat sê oom Markus daarvan?”
Sy haal haar skouers op.
“Hy aanvaar dit soos wat hy al die ander dinge aanvaar.”
Hy klim van die kapkar af en kom by haar staan.
“Wat is verkeerd? Jy lyk omgekrap vanoggend.”
“Ek moes maar net vanoggend op my nugter maag hoor dat ek op pad verderf toe is.”
Hy lig sy een wenkbrou.
“Al weer Charles?”
Sy haal diep asem.
“Soms kom hy met waarhede uit, maar ander kere is ek lus om hom te lyf te gaan. Ek moet nou ’n nederige kluisenaarsbestaan voer om te boet vir alles wat met my verkeerd is.”
“Daar is niks met jou verkeerd nie.”
“Ek het glad te veel lewenslus na sy smaak, en ek is hoegenaamd nie nederig nie.”
“As jy soveel gaan verander, wil ek niks meer met jou te doen hê nie.”
Sy glimlag wrang.
“Miskien is dit dan ’n goeie idee om te verander. Dit sal jou pa ten minste sielerus gee as jy niks meer met my te doen wil hê nie. Aan die ander kant, hy hoef hom mos nie meer te bekommer as jy en Clara eers verloof is nie.”
Daar is ’n onpeilbare uitdrukking in sy donkergroen oë.
“Wat hinder jou, Rosalie? Ek ken jou mos nie so verbitterd nie.”
“Ek wil weggaan van Leydshoop af, maar ek kan oom Markus nie in die steek laat nie. Hy leef alreeds swaar genoeg.”
“Weggaan? Waarvan praat jy! Waar wil jy heen gaan?”
Sy haal haar skouers op.
“Ek weet nie. Miskien moet ek met Charles trou en my lewe aan ’n edele saak wy. Dan sal daar genoeg wees om te doen sodat ek kan vergeet.”
Sy wit hemp blink in die son, en sy kan sy bruingebrande bors sien waar dit voor tussen die losgemaakte knope uitsteek. Sy sterk hande, wat tot ’n bronsbruin gebrand is, rus liggies op sy lenige heupe.
“Wat is dit wat jy so graag wil vergeet, Rosalie?”
Sy aarsel.
“Leydshoop … ek wil vergeet dat ek ooit gelukkig was op die plaas.”
Hy kyk onbegrypend na haar.
“Maar hoekom?”
Haar blou oë vertroebel.
“Omdat dit geleende geluk was. Ek wil weggaan voordat dit finaal van my af weggeneem word.”
“Oom Markus sal vir jou sorg, Rosalie. Hy sal toesien dat jy ’n inkomste ná sy dood het.”
Sy sluk hard.
“Maar ek sal nooit na Leydshoop kan terugkeer nie. Ek sal die plaas nooit weer mag sien nie. Jy verstaan nie, Renier, hulle haat my. Oom Frank is weg
