sug. “Verder maar dieselfde lusteloosheid, dieselfde bitterheid, dieselfde opstand. En vandat sy gehoor het sy kan oor twee weke huis toe gaan, is sy nog stiller. Ek dink sy is bang om huis toe te gaan.” Tant Miemie beduie met haar hande. “Ek weet sy dink aan ons ou huisie, hoe beknop en ongerieflik dit daar gaan wees. Dan vergelyk sy dit seker met haar puik woonstel.”
“Ja.” De Waal kyk van sy hande af op. Tant Miemie gaan ook nie met hom tevrede wees nie. “Tante, julle gaan nie terug na daardie skakelhuisie toe nie.”
“Nie …?” Sy kyk hom skerp aan. “Wat bedoel jy, De Waal? Dis al plek wat ons het.”
“Nee. Ek het vir julle ’n huis laat bou by die see.”
“De Waal!”
“Asseblief, tante. Ek wóú dit graag doen. Ek het die huis se plan self opgestel en dit só beplan dat Karina die allerminste ongerief sal verduur.”
Tant Miemie kyk hom met oë vol kommer aan. Dis dierbaar van hom, maar De Waal doen te veel, wil te veel vir hulle doen. Dis nie reg nie. Hy skuld hulle werklik niks nie. Haar mond bewe. “My seun, dis ’n pragtige gebaar van jou kant, maar …”
“Moet dit dan nie weier nie, tante.” Sy oë pleit. “Asseblief!”
“Maar jy … De Waal, dis baie geld wat jy op ons spandeer, en jy staan self op trou. Jy het gesê jy en Rhona gaan ook huis laat bou. Dis te veel uitgawes …”
“Nee. Ek sal nog lank nie ’n huis laat bou nie.”
Haar oë is skerp. “Hoekom nie?”
“Wel, ek sal nie gou trou nie. Intussen is die huis wat ek laat bou het, ’n baie goeie belegging. Asseblief nou, tante, moenie dat ons verder daaroor redekawel nie.”
Sy sug en vou haar hande. De Waal gaan weer sy sin kry. “Maar hoe gaan ek dit aan Karina verduidelik dat ons nie teruggaan na ons skakelhuisie toe nie?”
“O, dis maklik. Ek het intussen ’n geriefliker plek vir julle gesoek en toe die huis vir julle gehuur. Natuurlik betaal tante self die huur en so aan …”
“Wat ek wel gaan doen.”
“O nee!” Hy hou sy hande laggend op. “Moenie dat ons wéér begin nie! Tante weet tog ek sal nie huurgeld van tante neem nie. Maar ons sê maar vir Karina so.”
“As Karina uitvind hoe ons haar belieg het, vermoor sy ons.” Tant Miemie skud haar kop ontevrede.
De Waal glimlag egter onbekommerd terug. “Hoe sal sy? Ek weet dis miskien nie mooi van ons nie, want dit lyk asof ons van haar toestand misbruik maak. Maar dis net om háár ontwil dat ons dit doen, tante; vir háár gerief en om die lewe vir háár te vergemaklik.”
“Ek weet. Ai, De Waal, solank dit net nie … e … probleme vir jou gaan skep nie. Wat sê jou verloofde …?”
Hy val haar vinnig in die rede en maak asof hy haar laaste vraag glad nie gehoor het nie. “Ons het hierdie naweek baie reëlings om te tref. Ons moet ander losies vir tante kry vir hierdie laaste veertien dae sodat Karina se meubels solank kan teruggaan.”
“Dan gaan jy haar meubels daarheen laat neem?”
“Ja, dan sal die huis nie vir haar so vreeslik vreemd wees nie.”
Tant Miemie se oë verteder weer. “Jy sal ’n wonderlike man vir jou vrou wees, my kind. Ek hoop jou verloofde besef dit en waardeer jou. God seën jou, De Waal.”
Hy staan op en slaan sy arms om haar skouers. “Ek is die bevoorregte een om dit te kan doen, en tante sal nooit raai hoeveel genot ek daaruit geput het om daardie huis te ontwerp en te laat bou nie. Dis iets besonders, al moet ek dit self sê. Tante en Karina sal daarvan hou.”
Tant Miemie is al weer bekommerd. “Maar as dit te deftig is, gaan Karina hond se gedagtes kry. Jy moet darem onthou haar verstand het niks oorgekom nie.”
“Hoe sal sy weet? Sy kan nie sien nie, tant Miemie.”
Sy slaan haar oë neer. “Ja, dis ook waar.”
Toe hulle by die hospitaal kom, staan De Waal nie weer terug om soos vorige kere in die gang te wag nie.
Tant Miemie kyk op na hom. “Sy … sy wil steeds nog niemand sien nie. Ek is jammer, De Waal.”
“Vandag gaan sy nie ’n keuse hê nie, tante. Vandag stap ek net eenvoudig in. Ons hoop maar dit gaan goed.”
Die verheldering op die gesiggie verdwyn toe sy onmiddellik agterkom dat daar nog iemand by haar ma is.
De Waal gaan langs die bed staan en kyk haar innig aan. Karina, gebroke, te maer, half vergaan, is steeds pragtig! “Goeiedag. En hoe gaan dit?” probeer hy ongeërg sê.
Daar is ’n frons op haar voorkop en die lippe trek ontevrede saam. Sy probeer haar hand loskry, maar sy vingers knel net vaster.
“Dis De Waal, Karina,” laat tant Miemie onseker van die ander kant van die bed af hoor.
Die stemmetjie is styf, ontegemoetkomend. “Dit gaan goed, dankie.”
De Waal maak asof hy glad nie bewus is van haar onvriendelikheid nie. “Dis gaaf. Ek verstaan jy kan een van die dae huis toe gaan.”
“Ja.”
Hy trek sy wenkbroue vir tant Miemie op en glimlag gerusstellend in haar verskonende oë. Dan gee hy die slanke hand ’n laaste drukkie en los dit. “Nou ja, ek het baie dingetjies om in die stad te doen. Ek sal weer, voor ek ry, hier kom inloer. Soet wees. Ek is bly om te sien dit gaan al soveel beter.”
Hy probeer haar nie weer met ’n soen groet nie, hoewel hy aan die spanning in die fyn gelaatstrekke kan agterkom dat sy dit verwag en dat dit duidelik baie onwelkom sal wees. Sy mond trek grimmig, maar hy glimlag dadelik weer. “Tot siens, tant Miemie. Ons sien mekaar weer.”
Tant Miemie speel teen wil en dank ook haar rolletjie. “Tot siens, De Waal. Dankie … dankie vir die inloer.”
“Plesier, tante. Tot siens.”
“Hoekom het Mamma hom laat inkom?” vra Karina voordat hy nog behoorlik uit die vertrek is.
“Ai, my kind, hoe kan ek hom nou keer? Ek verstaan ook nie hoekom jy hom nie wil ontvang nie. Julle was eens op ’n tyd soos broer en suster. Hy het mos niks gemaak …”
“Ons was, Mamma. Alles in my lewe is dinge wat was.” Haar stem styg. “Ek wil geen bejammering hê nie!”
Tant Miemie sug onhoorbaar. Maar sy is ook heimlik trots op haar dogter, want sy besef daar het nog genoeg staal in Karina oorgebly. ’n Mens wat nie wil teer op ander se bejammering nie, is sterk genoeg om te oorwin.
“Jy moet darem nie opregte belangstelling verwar met bejammering nie, my kind. Dit sou tog onnatuurlik gewees het as De Waal nie belangstelling getoon het nie, nie waar nie?”
“Hy het die afgelope jare geen belangstelling in my getoon nie. Hoekom sal hy skielik nou weer … noudat ek lam en blind is?”
“Jy
