later glip sy tussen die koel lakens in. Vanaand sien sy nie eens kans vir haar gebruiklike beker koffie nie. Sy het skaars die krag gehad om haar tande te borsel en haar grimering te verwyder. Haar middagslapie was ligjare gelede, of so voel dit vir haar.
Haar laaste gedagte is aan die eienaardige, sinkende gevoel wat sy kry elke keer as daardie vaalseun glimlag. Sy moet tog onthou om vir Mitzi daarvan te vertel. Of nee, liewer nie …
9
Teen haar verwagting in slaap Fransien soos ’n klip.
Soos gewoonlik raak sy teen dagbreek wakker. Sy lê nog ’n rukkie na die gekwetter van die voëls en luister. Dan jaag die koffielus haar uit die bed.
Die gebeure van die vorige dag voel nou soos ’n nare nagmerrie. In die sonlig, en met die vrolike voëlgesang in haar ore, lyk haar vrees vir ’n sluipende moordenaar ’n bietjie belaglik. Sy maak dadelik al die vensters en gordyne oop.
’n Klop aan die deur laat haar frons. Wie op aarde kan dit wees hierdie tyd van die oggend?
Gedagtig aan Mitzi en Daan se waarskuwings van die vorige aand loer sy eers wie dit is. Die vaalseun!
Ag nee, kreun sy innerlik. Net nie ’n ondervraging op my nugter maag nie! Ek het nog nie eens koffie gehad nie.
Gelate haak sy die veiligheidsketting los en sluit die deur oop.
“Môre. Jammer om so vroeg te pla …” begin Jans verskonend, ’n koppie in sy hand.
Dan herken hy haar en die lui glimlag verskyn stadig. “Ek is bly dit is darem nie ’n wildvreemde wat ek kom opklop het nie! Het jy dalk vir my ’n bietjie melk? Ek sterf vir ’n koppie koffie en daar is net plêstiekmelk in my chalet.”
Fransien begin nou al gewoond raak aan die snaakse gevoel wat dáárdie glimlag veroorsaak. Op die skielike droogheid in haar mond en die vreemde kortasem-gevoel is sy glad nie voorbereid nie.
Sy moet twee keer keel skoonmaak voor sy ’n woord kan uitkry. “Seker, ek kry gou vir jou.”
In die kombuis kyk sy skuldig na haar eie koffiebeker, voor sy die koppie vol melk maak en dit terugvat na waar hy nog steeds voor die deur staan en wag.
“Hier is die melk, maar jy kan gerus saam met my koffie drink. Ek is besig om te maak.”
Hy snuif waarderend. “Ek kan dit ruik. Hemels! Dankie, ek drink graag saam met jou.”
“Ons drink sommer op die stoep. Sit solank.”
Sy raak meteens bewus daarvan dat sy nog haar slaapklere aanhet en vlug vervaard na haar slaapkamer om aan te trek. Haar slaapklere is van ’n sagte katoenmateriaal en heel kuis, maar sy is intens bewus daarvan dat sy die minimum onderklere aanhet.
Oorhaastig pluk sy ’n T-hemp aan, met ’n sweetpak bo-oor. Dan draf sy kaalvoet kombuis toe om die koffie te gaan haal.
Jans staan op om die skinkbord by haar te neem. Sy wenkbroue lig effens oor haar vinnige verandering van kleredrag, maar hy sê niks. Hy is slegs geklee in ’n stokou, grysgewaste drafbroekie wat gevaarlik laag om sy heupe hang.
In die daglig lyk die vaalseun van die vorige aand glad nie meer so vaal nie, dink Fransien. Sy doen haar bes om op die natuurskoon om hulle te fokus, maar dis moeilik. Dis duidelik dat hy nog nie geskeer het nie, maar sy stoppelbaard gee hom ’n ruwe aantreklikheid. Twee staalblou oë roep die woorde van die ou gedig by haar op.
Sonder om twee maal te dink, haal sy dit aan: “‘’n Oog wat nie wyk, wat ’n bars kan kyk.’ Is die res ook op jou van toepassing?”
Sonder om ’n oomblik te aarsel, voltooi hy die aanhaling geamuseerd: “‘En ’n wil wat so vas soos ’n klipsteen staan.’ Wel, ek verstaan ek kan nogal koppig wees. Weet nou nie of dit dieselfde ding is nie.”
“Sê wie?” vis Fransien onbeskaamd uit.
“Meestal die vroumense in my lewe – my ma en my suster. Hulle is oortuig daarvan dat ek nooit ’n vrou sal kry nie. Te hardkoppig, jy sien.”
Dáárdie glimlag verskyn weer.
“Dit lyk my ons gaan ’n lekker warm dag hê,” wend Fransien haar desperaat tot daardie ou staatmakeronderwerp, die weer. Hierdie man moenie kans kry om sy sjarmekraantjie vir haar oop te draai nie. Sy is skoon uit haar diepte in sy teenwoordigheid – en dis ’n heel nuwe ondervinding vir haar.
“Dit lyk so, ja,” stem Jans plegtig saam. As hy haar skielike verandering van onderwerp eienaardig vind, laat hy dit nie blyk nie.
Die gesprek raak nie weer persoonlik nie, en sy merk opnuut daardie afwesige, verveelde kyk in sy oë.
Sy weet nie of sy bly of spyt is toe hy haar bedank vir die koffie en opstaan om na sy chalet te gaan nie. Hy werk op haar senuwees; sy is die hele tyd soos ’n kat op ’n warm sinkplaat wanneer sy in sy geselskap is.
Sy kan nie die versoeking weerstaan om hom agterna te kyk nie. Maggies, maar die man is goed gebou. Breë skouers, smal heupe en ’n netjiese sitvlak. Om nie eens te praat van die paar gespierde bene en stewige kuite nie. Haar mond voel skielik weer droog, en daar is ’n lammerige bewerigheid op haar maag.
Streng spreek sy haarself aan: “A nee a, Fransien, kry jou hormone onder beheer. Watse gekwyl is dit oor ’n man wat jy skaars ken?”
10
Fransien spoel vinnig die twee koffiebekers uit voor sy haar drafskoene gaan aantrek. Wat sy nou nodig het, is ’n stywe oefensessie en ’n koue stort – in daardie volgorde!
Die gebeure van die vorige dag bly draai in haar gedagtes. Miskien sal die oefening help om haar kop skoon te kry. Soos gister kies sy koers weg van die rivier af. Sy weet nou waarheen sy op pad is en sy stap vinnig en doelgerig.
Deur die venster van sy chalet kyk Jans haar peinsend agterna. Waarheen sou die vroumens op pad wees? Dit lyk nie asof sy net ’n entjie gaan stap of die omgewing gaan verken nie, daarvoor is haar pas te vinnig. Dit lyk of sy doelbewus weg van die rivier en die geboue af stap. Boonop is hy seker sy het eers rondgekyk, so asof sy nie wou hê iemand moet sien waarheen sy gaan nie.
Die speurder in Jans reageer onmiddellik. Nog voor Fransien tussen die digte plantegroei verdwyn het, het hy ’n paar ou seilskoene en ’n T-hemp aangepluk. Hy volg haar op ’n afstand.
Hy slaak ’n sug van verligting toe sy tussen die bome in stap. Daar sal sy agtervolging nie so opsigtelik soos in die oopte wees nie. En hy sal kan hoor in watter rigting sy gaan.
Omdat hy ’n taamlike afstand tussen hom en Fransien probeer hou het, is sy alreeds besig met haar oefenprogram toe hy haar in sig kry. Hy fluit geluidloos en sak op sy hurke neer sodat sy hom nie moet raaksien nie. Hierdie is beslis nie ’n katjie om sonder handskoene aan te pak nie!
’n Minuut of wat hou hy haar dop, voor hy versigtig begin retireer. Met ’n frons wat al hoe dieper word, stap hy terug na sy chalet. Die vrou is besig om heeltemal te vinnig na sy kop te gaan, en dit mag nie gebeur nie.
Veral nie as sy goed wegsteek nie. Hy is hier om ’n moordenaar op te spoor en sy is ’n verdagte. Hy gaan hom beslis nie van koers laat stuur deur
